India

Jaipur, Udaipur, Balicha

Een geweldige ervaring opgedaan in een lokaal dorpje.

Hallo allemaal,

Jaipur
In Jaipur zijn we de volgende dag weer van alles gaan bekijken met de toektoek, onder andere Amber Fort. Een heel groot fort boven op een berg. Je kon nog echt zien hoe de mensen daar geleefd hadden. Die dag was er een festival (net als alle andere dagen overigens) waardoor het hier helemaal vol was met allemaal zingende vrouwtjes in mooie klederdracht. De volgende dag vonden we het ook weer heerlijk om gewoon zelf overal rond te lopen en praatjes maken met de lokale mensen. In Jaipur waren al veel meer toeristen. Dit vonden we super fijn, je kan dan gewoon heel makkelijk eerlijk en betrouwbaar informatie uitwisselen. We hebben zelfs mensen uit Horst ontmoet! Vooral ’s avonds is het erg gezellig om met andere backpackers te zitten. We zijn met de nachttrein naar het volgende stadje gegaan. Dit was een hele ervaring op zich. Nadat we aan 6 verschillende mensen hadden gevraagd waar onze trein zou komen, zijn we maar gewoon daar op de grond gaan zitten. Het duurde nog geen minuut of er kwamen al mannetjes bij ons zitten. Ze spraken geen Engels maar vonden het gewoon interessant om ons aan te raken en te staren. In een mum van tijd was de kermisattractie geopend en stonden er een stuk of 40 mannetjes om ons heen te kijken, te lachen en te staren! Vreemd, maar prachtig volk is het! Het was nog even spannend in wat voor coupe we terecht zouden komen, we begrepen namelijk niks van wat het vrouwtje bij de ticketverkoop bedoelde. De trein was namelijk volgeboekt, maar toch konden we op de een of andere manier wel mee. Op het station hoorde we van 2 meisjes uit Eindhoven dat we de allerlaagste klassen hadden en tussen de echte locals zouden komen, dit maakt ons helemaal niks uit. Maar we waren wel heel blij dat we wel gewoon allebei een bed hadden! We hadden al onze spullen zo neergelegd en vastgemaakt dat ik me volkomen veilig voelde en de hele nacht heerlijk geslapen heb. Sander heeft niet echt kunnen slapen. Het was een echte Indische trein die de hele nacht lekker in de ronde aan het toeteren was, bij iedere stop werd de trein overladen met verkopers en hoe aardig de mensen om je heen ook zijn echt vertrouwen kun je ze toch niet.

Udaipur
Udaipur is een super leuk stadje aan een meer. De mensen hier zijn super vriendelijk, ze willen gewoon een praatje maken ipv opdringerig verkopen. De eerste twee dagen hebben we dan ook helemaal niks van de toeristische dingen bekeken. Alleen maar door de straatjes gelopen, spulletjes kopen en bij de mensen gezellig op de stoep zitten om te kletsen. ’s Avonds was er weer een festival, er zou een grote parade komen waarvoor ze alle elektriciteitskabels die over de straten hangen even door moesten knippen en had het hele stadje geen stroom die avond! Met andere toeristen hebben we op de stoep gezeten en bekeken hoe de mensen hier aan het plaren waren, je zou toch zeggen dat ze dingen enigszins voor bereiden maar daar was weinig van te zien! Heerlijk om te aanschouwen. We raakten aan de praat met een restaurant eigenaar, hij was geboren in een dorpje wat verderop en (tegen een behoorlijke betaling) konden we een paar dagen met hem naar dat dorpje toe. Een super ervaring!!

Balicha
De volgende ochtend zijn we met zijn jeep naar het dorpje, Balicha, gereden. Blecky zei dat het 2,5 uur rijden was, we zouden om 10 uur vertrekken en dan zouden we dus om 15 uur daar zijn. Het was maar goed dat we van zijn tweede berekening uit waren gegaan, want hij kon absoluut niet rijden en praten tegelijk. Iedere keer als hij wat zei dan ging z’n voet van het gaspedaal, dus op de snelweg zo’n 40 km per uur gereden! Onderweg zijn we door prachtig, droog berglandschap gereden met hier daar een oase en een dorpje. In het dorpje werden we door iedereen hartelijk ontvangen. Als eerste gingen we naar de ouders van Blecky, die hard aan het werk waren. Hij liet ons het hele dorpje zien en natuurlijk hebben we chai gedronken. Dit is een soort zoete melk thee die alle Indiërs de hele dag door drinken, erg lekker! We waren rond 6 uur terug bij huisje. De mannen gingen op het dak bier drinken en ik ging met de moeder koken. Erg leuk om te zien hoe ze dit doen, maar mijn god je zou elke dag chapati’s(zoiets als een Indische wrap) moeten rollen zeg! Om half 10 konden we een keer gaan eten! Maar het smaakte erg goed! Blecky zei dat er een leuk festival was in een dorpje verderop, dus hier gingen we met de jeep naartoe. Bleek het een of ander cabaret in het Hindi te zijn. Wij voelde ons hier totaal niet op onze plek dus we probeerde zo onzichtbaar mogelijk aan de zijkant te staan, maar helaas duurde het niet lang voordat we opgevallen waren en werden we meegenomen om naast het podium helemaal vooraan op een stoel te gaan zitten. Super ongemakkelijk als verder rest iedereen op de grond zit en geen idee hebt waar ze het over hebben op het podium. Na verloop van tijd kreeg iedereen op het podium chai en natuurlijk moesten wij ook chai drinken. Nog ongemakkelijker om als enige dat te drinken. Toen zei Blecky dat wij te gast waren op het festival en dat dat voor hen is alsof de president op bezoek is, en dat ze ons graag welkom wilde heten met een heuse bloemenceremomie op het podium. Dit zagen we dus echt totaal niet zitten en wilde zo snel mogelijk gaan. Terug bij het huisje sliep iedereen al buiten voor de deur, zodat wij binnen in de kamer konden slapen. Het waren echt inieminie kleine bedjes, ofja, 4 houten balken met touw er tussen gespannen.

De volgende ochtend was iedereen al vroeg uit de veren. Eerst 2 kopjes chai drinken en dan zouden we gaan werken. Maar van de moeder moest ik eerst haar traditionele kleren aan doen. Hierop volgde natuurlijk een complete fotoshoot met het hele dorp als publiek. Het duurde een eeuwigheid om samen met de moeder bij de buffels te komen omdat iedereen onderweg mijn kleren prachtig vond en ze allemaal hele gesprekken in het Hindi gingen voeren. Aangekomen bij de buffels moesten we natuurlijk eerst een kopje chai maken. Daarna konden we aan de slag: buffel voer maken en buffel poep opruimen, gewoon met de blote handen. Hierna gingen we naar de maïsvelden. We moesten alle laatste maïskorrels uit het restafval van het maïs halen. Hiervoor gebruiken ze een techniek die ze waarschijnlijk honderden jaren geleden bedacht hebben, maar het werkt! Het is een prima werkje en de moeder is een super lief vrouwtje, dus het was erg leuk! Rond een uur of half 12 gingen we terug naar huis om ontbijt te maken. Hetzelfde idee als ’s avonds. Na het eten gingen we bij het schooltje kijken, dit vonden de kinderen fantastisch! In het begin waren ze wat schuw, maar toen ze eenmaal los waren, waren ze alles behalve verlegen en wilde ze zoveel mogelijk op de foto! De school was het oude fort. Er was een binnen plaats en een paar kleine klaslokalen met echt helemaal niks erin. Er zaten 75 kinderen op school en er was maar 1 leerkracht, die van lokaal naar lokaal moest gaan om de kinderen aan het werk te zetten. Heel bijzonder om te zien dat ook dit zo’n totaal andere wereld is! Na dit schoolbezoek gingen we weer met moeder op de maïsvelden werken, maar voordat we daar waren, waren we een paar uur en een stuk of 10 chai verder. Iedereen wilde ons welkom heetten in hun huis en de moeder vertelde dan heel trots allemaal verhaaltjes over ons. Toen we uiteindelijk bij het maïs waren, konden we het maïs in de zakken stoppen. Sander en Blecky brachten met de jeep het maïs terug naar huis en ik ging met de moeder en oom gras plukken. Ik begreep er niks van wat ze allemaal bedoelde en ze waren de hele tijd met de andere mensen om ons heen aan het praten, ik hoorde steeds mijn naam en hen hard lachen. Als je dan gewoon een duidelijke taak hebt om te doen, dan maakt dat niet zoveel uit. Maar ze konden mij met handen en voeten niet duidelijk maken wat ik nou moest doen, dus ik voelde me ongemakkelijk daarom ben ik Sander maar weer gaan zoeken. Weer een hoop chai gedronken, buffels gemolken, chai gedronken. Terug bij het huis mocht ik dit keer ook mee op het dak biertjes drinken. Toen we beneden kwamen was moeder al helemaal klaar met koken en kon ze eens een keer tegelijk met de rest eten. Anders is het dat ze eerst de curry maakt en dan allemaal chapati’s. Iedereen die honger heeft pakt dan gewoon alvast een chapati met de curry. Wij vonden het dus erg leuk dat die lieve moeder ook een keer gezellig met de rest op de grond kon eten. Het is wel echt een wonder dat we niet ziek zijn geworden van het eten. Ze hebben geen warm water of afwasmiddel, dus ze spoelen alles af en dan droogt de moeder het af met haar sari die ze al drie dagen op het land aan heeft. En alles wat gesneden of gepeld is, wordt gewoon op de vieze grond gelegd waar zij met hun vieze voeten lopen. Ook hebben we de bevestiging over de koeienpoeppannekoeken gekregen!

Na het eten hebben ze ons het familietrouwalbum laten zien. Heel indrukwekkend om te zien hoe piepjong de kinderen nog zijn, de jongste was 6 jaar! Dat is zo’n vreemde wereld die wij ons totaal niet voor kunnen stellen. De volgende ochtend natuurlijk eerst een paar kopjes chai gedronken en daarna maïs sorteren, bij het huis zelf. De moeder was intussen aan het koken en iedere keer als ze van de keuken naar het ander gedeelte liep, gaf ze mij allemaal kusjes en knuffels. Na het eten zijn we weer terug naar Udaipur gereden. De naam Sander konden ze niet uitspreken, dus ze noemden hem Soendar, dit betekent 'mooie'. Overal waar hij kwam hoorden we van alle kanten iedereen 'Soendar' roepen. Het was een super interessante en leuke ervaring met hele lieve mensen!

Udaipur
’s Avonds vonden wij dat we voor de eerste keer westers eten hadden verdiend en hebben we heerlijk pizza gegeten! Sander is nog de halve nacht op gebleven om Feyenoord op de radio te luisteren. ’s Morgens was ik al op tijd wakker en vond ik dat het wel tijd was voor ons eerste wasje. De mensen in het dorp vinden het heel onhygiënisch om hun schoenen binnen aan te laten, maar ik vind het toch maar vies om overal met blote voeten rond te lopen om vervolgens met voeten die nog viezer zijn dan dat onze schoenen ooit zullen worden, door de maïskorrels te lopen en in bed te stappen!

Tot de volgende keer maar weer, liefs Sander en Lynn