India en Nepal

Varanasi
Pokhara, Annapurna, Kathmandu

Goodbye India, Hello Nepal!

Hallo allemaal

We zijn intussen alweer bijna een maand in Nepal, maar ik zal eerst verder gaan met het laatste stukje van India.

Varanasi
In de Loney Planet staat, oké je komt nu Varanasi binnen, weet je zeker dat je je hier mentaal voldoende op voorbereid hebt? Dus met weinig goede hoop stapten we het station uit, maar we vonden het allemaal reuze meevallen. Het is er net zo vies, druk en stinkerig als de rest van India! Er stonden ook gewoon zoals overal toektoeks te wachten om je naar een hotel te brengen. ’s Avonds met een bootje de Ganges op om hier de zonsondergang te bekijken. Dit vonden we een tegenvaller. Je vaarde op een boot met 30 man 5 meter om daar een uur naar een of andere vreemde show te kijken, waar vrij weinig aan was. Iedereen had een speciaal kaarsje wat ze aanstaken en in het water lieten drijven, dit zag er wel heel mooi uit!
In het hotel woont een Duitse vrouw die in met zijde werkt. Zij kon ons dus de volgende dag een rondleiding geven in de zijde buurt. Je hebt hier niet een grote fabriek, maar het is een hele buurt waar iedereen beneden de werkplaats heeft en daarboven woont. Heel interessant om te zien hoe ze dit verwerken en er uiteindelijk bijvoorbeeld sjaals van maken. ’s Middags zijn we naar de marmeren tempel geweest. In deze tempel is heel India en Nepal in hoogte weergegeven met marmer. Hierbij kon je heel mooi zien hoe de Himalaya vanuit het niets ineens een gigantisch gebergte vormt.
De volgende ochtend een veel interessantere tocht gemaakt met de zonsopkomst in een bootje op de Ganges. Nu zaten we gewoon met z’n tweeën in een bootje en maakten we een hele tocht door de Ganges. Je zag nu overal de mensen hun ochtendrituelen doen. En het is precies zoals we van alle verhalen gehoord hadden, op de ene plaats zijn ze hun behoeften aan het doen, op de andere plaats wassen ze zich, ergens anders doen ze allemaal gelovige rituelen, wassen ze de kleren en dat terwijl het water er echt heel vies uit ziet, er dreven verschillende dode dieren, vissen en een hond. Ze maken de vieze straat schoon door er water op te spuiten wat weer de rivier in stroomt. En je hebt natuurlijk de burning ghats waar de overledene worden verbrand en de as in het water wordt gegooid. Dit was erg indrukwekkend om te zien. De lichamen worden wel in een doek gewikkeld, maar je ziet nog precies de contouren van het lichaam in de vlammen opgaan. Na de tocht hebben we nog een hele tijd langs de rivier gelopen om alles in ons op te nemen. ’s Middags gingen we met de trein richting Nepal.

Grensovergang
Vanuit de trein moesten we overstappen op een bus. Niemand kon ons vertellen waar die bus was. Uiteindelijk gevonden, dit was de laatste bus die meteen vertrok, dus zonder eten maar met heel veel plas in onze buiken snel de bus ingesprongen. Heerlijke busrit. Om de 5 minuten vlogen we een meter de lucht in, iedereen was uit de raampjes aan het kotsen en de ramen stuiterden de hele tijd open waardoor het erg koud was. Bij de grens aangekomen was het intussen al 11 uur ’s avonds en was de grens dicht. Dus een nachtje aan de grens geslapen, alleen jammer dat ze geen eten hadden. De volgende morgen dus eerst op zoek naar eten en daarna de grens overlopen. We hadden gehoord dat je met dollars moest betalen en dat het per persoon 100 dollar was, voor drie maanden. Dus wij hadden ons helemaal voorbereid, 2 biljetten van 100 dollar, Nepalees geld omgewisseld en pasfoto's op zak. Nou we hoefden dus alleen de formuliertjes in te vullen en dan was het klaar. Mijn VISA betaald en was helemaal goed, willen we Sander z'n VISA betalen. Oh er zit een penstreep op, dat nemen we in Nepal niet aan. Dus wij kijken hem aan en bekijken het briefje, het was een helemaal nieuw briefje van de bank, helemaal goed maar met 1 penstreepje. Dus moest Sander naar allemaal moneychangers om te ruilen. Overal zeiden ze, die nemen we niet aan. Uiteindelijk iemand gevonden die het wilde ruilen voor roepies en dat kon ie weer ruilen voor dollars. Maarja, door de 'wisselkoers' kreeg hij er maar 80 dollar voor terug. Dus die belachelijke penstreep heeft ons 20 dollar gekost!! Gelukkig hadden we van st. Maarten nog wat enkele dollars en hadden we uiteindelijk dus weer 100 dollar en konden we Nepal in! Om met de bus verder te gaan naar Pokhara, wat nog maar 180 km was. 12!! uur later waren we er eindelijk! En in deze 12 uur wenste we dat we weer opgepropt in de Indische bussen zaten, want hier proppen ze de bussen nog veel voller. Op dit moment is het vervoer een probleem in Nepal. India heeft de toevoer van brandstof gestopt, dus alles moet via de zwarte markt komen. Indiërs brengen het de grens over en verkopen het 5 x duurder. Hierdoor is reizen nu veel duurder en is het een grote gekte. Het zijn hele smalle 2 persoonsbanken, waar je met 4 personen zit, 1 persoon op de rugleuning met z’n hoofd tegen je schouder, 1 persoon op de armleuning, 1 persoon op de grond met z’n hoofd op je schoot. En 20 minuten voordat we er zouden zijn stopte de bus ineens. En omdat het nacht was, probeerde we iets te slapen en iedere keer dat we wakker werden zagen we dat we nog steeeeds op dezelfde plek stonden. Drie uur later gingen we eindelijk weer rijden en waren we dus na 20 minuten eindelijk die 180 km verder. Omdat we ’s nachts aan zouden komen, hadden we op de grens al een hotel geboekt en zij zouden ons bij de bus ophalen. En aangezien ze dat in India ook altijd zeggen, maar echt nooit zullen doen, hadden wij er totaal geen vertrouwen in. Maar toen de bus ergens stopte, kwam er een mannetje de bus in gestapt dat wij er waren en dat we met hem mee konden naar het hotel. Top geregeld dus hier in Nepal!

Pokhara
We zijn een hele week in Pokhara geweest, maar toen waren we ziek en hebben we dus alleen maar op bed gelegen en roomservice besteld. Toen het wat beter ging zijn we door dit leuke stadje gaan lopen om alles voor de trek in de bergen te regelen. Het is een heel leuk stadje om doorheen te lopen. Heel veel leuke restaurantjes met live muziek en heerlijk eten. Na 6 weken chapati met curry smaakt een goed stuk vlees met friet erg goed!
Het is een heel groot verschil met India. Hier kun je de straat zelf zien, geen rotzooi en viezigheid. Het was ook heerlijk om weer een keer naast elkaar te kunnen lopen en dus te kletsen terwijl je over straat loopt. Dit is is India echt onmogelijk, het is zo druk dat je alleen maar achter elkaar kan lopen en je kan elkaar echt niet verstaan. De mensen vragen veel minder en veel minder opdringerig om naar hun winkels te kijken. Hier zijn het ook echte winkels, in India alleen maar kraampjes. En de mensen staren je veel minder en minder doordringend aan. Het ziet er allemaal veel welvarender uit, terwijl het land armer is. Dit komt omdat de mensen elkaar met alles helpen, daar zijn ze in India te egoïstisch voor.

Annapurna
Wij wilden een trek door de Himalaya doen, naar Annapurna Basecamp. Dit is een basecamp op 4200 m hoogte van waaruit je de Annapurna berg kunt gaan beklimmen. Wij hadden niet zo veel zin om met een gids te gaan en we hadden gehoord dat je het ook prima zelfstandig kan doen. Dus wij hadden alles gekocht, gehuurd, geïnformeerd en de permits geregeld. We waren helemaal voorbereid en konden beginnen aan onze trek.
Eerst moesten we met de bus naar het beginpunt. Na een paar uur stond de bus in een file. Iedereen de bus uit om te kijken wat er was. Even verderop was een ongeluk gebeurd. Een bus was gekanteld en had het bergweggetje totaal geblokkeerd. Ze adviseerde ons om te gaan lopen, want dit kon héél erg lang gaan duren. Gelukkig waren de mensen zo vriendelijk om te vragen waar wij naartoe liepen, want we waren het beginpunt zo voorbij gelopen. Je zou zeggen, dit is zo toeristisch, dat geven ze wel aan!
Nadat de permits gecheckt waren en geregistreerd was dat wij ons op de trek bevonden, kon het echt beginnen. Vanaf hier was het allemaal heel duidelijk aangegeven. Vaak was er maar 1 pad mogelijk, waren er meerdere mogelijkheden dan stonden er pijlen met de eerst volgende dorpjes erop aangegeven. Wij hadden een kaart en hierop had onze hotelman adviezen gegeven in welke dorpjes we konden slapen. Linde heeft een paar jaar geleden deze trek gedaan en we hadden haar dorpjes ook als richtlijnen op onze kaart aangegeven. De hotelman had dorpjes aangegeven om er 12 dagen over te doen en linde 9 dagen. Dit leek ons ook wel haalbaar dus hier hielden we ons meer aan vast.
Dag 1 was een rustige dag, nog niet teveel stijgen. Dag 2 was meteen pittig. In de eerste twee uur moesten we 500 meter stijgen en de rest van de dag nog eens 1000 meter. Maar we waren al op tijd in het dorpje wat we moesten bereiken, hotel uitgezocht en lekker spelletjes spelen bij het haardvuurtje.
Toen ik de volgende dag, 5 december, ’s morgens wakker werd, zag ik dat Sinterklaas langs was geweest en iets in onze schoenen had gedaan! Sander had van twee chocoladerepen zelf een chocoladeletter gemaakt! Dit was natuurlijk heel plezierig wakker worden, alleen wat minder dat het nog maar 5 uur was. Maar we moesten opstaan om de zonsopkomst bij Poonhill te gaan bekijken. Hiervoor moesten we eerst een flinke klim maken, 400 meter stijgen in 1 uur lopen. Maar het uitzicht was het zeerzeker waard! Echt prachtig!! We stonden op een plateau ver boven de wolken en vanuit hier zag je rond om je heen overal bergpieken. Toen de zon op was konden we weer terug naar beneden lopen, dit ging natuurlijk een stuk sneller! Terug bij het hotel ontbijten, spullen pakken en weer bepakt en bezakt verder. Wij dachten dat dit ook een pittige dag ging worden, omdat je perse een dorpje moest halen omdat er eerder niks was en dit was 7 uur lopen verder. Terwijl we dus al een behoorlijke tocht voor het ontbijt in de benen hadden zitten. Maar gelukkig was het niet zoveel stijgen, vooral veel dalen. Sander was helemaal in z’n nopjes en was de hele weg aan het zingen. Ik sjokte er een beetje laagmoedig achter, we moeten nog zo lang deze dag. Toen we bij de lunch aan kwamen dachten wij dat we daarna nog 4/5 uur moesten lopen, maar het was nog maar anderhalf uur! Op de kaart zag het er heel ver uit, maar het was een makkelijk pad waardoor het maar anderhalf uur was! Helemaal vrolijk en met volle moed liepen we dus verder!
Vanaf dag 4 konden we steeds zelf kijken in welk dorpje we zouden slapen, dit was een lange weg richting basecamp en om het uur, 2 uur was een dorpje. We wilde de laatste dag naar basecamp zo min mogelijk lopen, dus liepen we iedere dag wat verder dan de planning was. Rond een uur of drie trok ik een potje energie open en konden we nog twee uur verder lopen. Deze laatste twee uren waren niet Sander z’n favoriete uren op een dag. Maar als we er dan waren was het wel een extra voldoening! Omdat het laagseizoen is en ze een brandstof probleem hebben in Nepal, was er vanaf hier geen warm vuurtje meer bij aankomst. Overdag was het lekker warm en liep je gewoon in een t shirt te zweten. Maar ‘s avonds, als je stil zat zonder zonnetje was het koud! De muren van de hutjes waren zo dun dat het binnen net zo koud was als buiten en ’s nachts kon je degene in de kamer naast je gewoon horen ademen! We hadden een slaapzak van -20 graden gehuurd, dus ’s nachts hadden we in ieder geval geen last van de kou.
Het was maar goed dat we de andere dagen wat verder door waren gelopen, want dag 6 naar basecamp, had ik het er behoorlijk zwaar mee. We moesten die dag 1000 meter stijgen in 4 uur, dus dat viel wel mee. Maar doordat we al 5 dagen in de benen hadden zitten, het erg koud was en doordat er minder zuurstof in je lichaam zit door de hoogte, waren mijn benen 2 puddingstaven. Wij waren, de hele trek door maar vooral deze dag, heel erg blij dat we zonder gids liepen. De gidsen vinden basecamp te hoog om te slapen en willen liever onder de 4000 meter slapen. Zij lopen naar basecamp, blijven daar een uurtje en lopen dan terug naar het dorpje op 3700 meter. Dit hadden wij eeuwig zonde gevonden, want als je na 13.00 uur aankomt dan is het zo mistig dat je helemaal niks ziet. Alleen maar wit om je heen. Toen wij aankwamen, en we ál onze meegebrachte kleren over elkaar aan gedaan hadden, plofte we in de eetkamer neer om een thermoskan warme chocolademelk te drinken en met de andere mensen een gezellige avond te hebben.
De volgende morgen moesten we om 6 uur opstaan om de zonsopgang te bekijken. Toen we vanuit het bed de gordijnen openschoven zagen we al het adembenemende uitzicht van de bergen. Omdat de groepen met gidsen weer eerst van het vorige dorpje 2 uur terug naar boven moesten lopen, was het nog rustig op het mooiste uitzichtpunt. Het was werkelijk waar adembenemend. Vanuit hier kon je 7 grote pieken van de Himalaya zien. Het leek echt alsof we daar zo naartoe konden lopen, alsof het nog maar 500 meter was. Maar de Annapurna top was nog eens 4000 meter hoog, dus met onze 4200 meter stonden we nog maar op de helft! 60 % van alle bergbeklimmers die naar deze top wilde lopen, is op de berg overleden!
Hier was het ijskoud, maar Sander wilde perse in zijn Feyenoord shirtje op de foto. Iedereen verklaarde hem dan ook voor gek dat hij zijn warme kleren uit ging doen! Hierna gingen we eerst even ‘opwarmen’ in het koude hok met warme koffie. We konden geen genoeg van het uitzicht krijgen, dus toen de zon er helemaal was zijn we weer gaan kijken. Na een warme kom havermoutpap, bepakt en bezakt beginnen aan de terugweg. Om met een zware rugzak de berg op de lopen was niet zo’n probleem, omdat onze rugzakken een heel goed backsupport heeft merkten we er de heenweg niet heel veel van. ’s Avonds voel je natuurlijk wel je schouders. Maar met dalen voel je je tas veel meer. Doordat je tussen verschillende bergen loopt, moesten we op de heenweg ook al veel dalen waarbij Sander last had gekregen van z’n knie. Nu stond er drie dagen dalen op het programma, wat voor Sander niet heel fijn was. Tijdens de terugweg zijn er evengoed nog veel stukken die je moet stijgen, maar omdat je ingesteld bent op de dalende terugweg en natuurlijk omdat je al een hoop dagen in de benen hebt zitten, waren deze stukken zwaarder dan de heenweg.
Dit werd helemaal goedgemaakt toen we dag 8 bij de hotsprings aankwamen. Vanuit het hotel stond een bordje 15 minuten en al snel was het kaartjesverkoop. Maar we liepen maar en liepen maar, met onze Indische mindset er al vanuit gegaan dat het gewoon een grote scam was. Maar daar om de bocht zagen we het toch echt. Drie hele mooie, natuurlijke baden midden in de prachtige natuur. Twee baden met 38 graden en een met 40 graden. Je kon ook echt de warme stroom die uit de berg kwam voelen. Aan de ene kant van de baden was een gigantische muur van een berg en aan de andere kant was een ijskoude kolkende rivier. Wat was dit genieten, na 8 dagen lopen ploeteren in de bergen! Het was alleen jammer dat we onze lampjes vergeten waren en we in het donker terug naar boven moesten lopen. ’s Avonds na het eten dachten we er nog aan om terug te gaan, maar bij de gedachte aan de klim terug naar boven bleven we toch maar mooi bij de rest in het hotel zitten.
En toen was dag 9 aangebroken, de laatste dag. Na ongeveer 5 uur gelopen te hebben kwam je in een dorpje waar je een bus terug kon pakken. Maar wij wilde de hele trek uitlopen en we geloofde niet dat het echt nog 3 uur lopen zou zijn, we dachten dat zeggen ze alleen maar zodat wij met hun taxi mee zouden gaan. En voor het eerst liepen we op een zandweggetje waar ook auto’s konden rijden, bij de rest van de trek werd alles door ezels en mensen vervoerd. En voor het eerst klopte het wat de mannetjes zeiden, het was werkelijk nog 3 uur lopen! Blij en voldaan kwamen we weer aan bij het beginpunt. Hier deelden we een jeep met andere om terug naar Pokhara te komen. Bij het hotel waren ze verbaasd ons al terug te zien, ze hadden verwacht dat we er 3 dagen langer over zouden doen. Weer lekker in ons vorige vertrouwde hotelkamer uitrusten en een hele dag niks doen!

Pokhara
’s Avonds gingen we uitgebreid uiteten. We hadden wel een goed stuk vlees met een biertje verdiend! We zaten in een hele leuke tent, een combinatie van stappen en uiteten met live muziek. Hier kwamen we weer de mensen van de trek tegen, dus dat was weer een gezellige avond!
Aangezien we verder nog helemaal niks van Pokhara gezien hadden, hebben we een motor gehuurd en zijn we op pad gegaan om alles te gaan bekijken. Het gebakkie was alleen zo gaar als een piepertje, hij kwam de berg niet eens fatsoenlijk op. Maar het was ‘m gelukt om ons naar de Stupa, de grotten, een zeer ‘indrukwekkende’ waterval (de Geijsterse bossen zijn nog mooier dan deze flut waterval) en het interessante bergmuseum. Hierbij waren de verschillen van vroeger en nu en de verschillen van andere berggebieden bv de Alpen en de Himalaya te zien. Ook werd heel mooi weergegeven hoe bergen, en dan vooral hoe de bijzondere Himalaya, ontstaan. De dieren, de natuur en het bergbeklimmen werd weergegeven.
Nadat we al bijna drie weken in Nepal waren, vonden we het wel weer tijd om verder te gaan. De volgende dag gingen we met een echte toeristenbus, dus ieder een eigen stoel, verder naar Kathmandu.

Kathmandu
Omdat er in Pokhara heel veel toeristen zijn en heel schoon en rustig is, miste we een beetje het Azië gevoel. Met de drukte in Kathmandu kregen we dat wel weer terug! Heerlijk door de straatjes struinen en ’s avonds lekker uiteten. We wisten wel al dat ze hier niet aan natafelen doen, maar soms gaan ze wel heel ver. We hadden net een paar happen van ons hoofdgerecht op, komt de ober er met een kaart aanzetten of we nog een toetje willen want de keuken gaat sluiten (het was nog maar 9 uur). Maar wij hoefde geen toetje en de andere mensen om ons heen ook niet. Dus gingen ze alvast alles afsluiten, de rolluiken voor de deuren dicht en de kaarsjes uitblazen (lampen waren er niet). Dus daar zaten we dan in het donker. Wij hadden ons eten vrij snel op en gingen dus maar meteen betalen, tegen de rest die z’n bord nog vol had gingen ze aan tafel zeggen dat ze gingen sluiten en dus moesten opschieten of laten staan. En dat terwijl de mensen hier zelf pas rond 9 uur gaan eten!
Iedereen draagt hier een deken, een soort grote dikke warme sjaal die je om je heen kan slaan. Aangezien het hier heel koud is, hebben wij onszelf een goed dealtje gemaakt en er ook ieder een gekocht! De temperaturen zijn nu ongeveer hetzelfde als in Nederland, overdag rond de 15 graden, ’s avonds een paar graden. Het verschil met hier is alleen dat er geen isolatie is (vaak is de muur gewoon niet eens helemaal dicht), er is geen verwarming en de Nepalezen weten niet hoe ze een deur dicht moeten maken. De enige opwarming die we dus hebben is dat we in beweging blijven door achter iedere Nepalees de deur weer dicht te maken. En jezelf lekker opwarmen onder een warme douche zit er ook niet in, ondanks ze hier wel mee adverteren.
We zijn bij de grootste Boeddhistische Stupa gaan kijken. Dit was de eerste keer dat we iets van de aardbevingschade zagen. In Pokhara hebben de mensen de beving wel goed gevoeld, maar de stad is schadevrij gebleven. In Kathmandu zelf zijn alle nieuwe gebouwen heel gebleven, maar alle oude gebouwen niet. En dit zijn dus alle tempels en monumentale gebouwen. De koepel van deze Stupa is nog intact gebleven, maar alles eromheen is in elkaar gevallen. Overal liggen de losse bakstenen en resten hiervan. Ook de beelden zijn afgebroken. Het was even goed indrukwekkend om zo’n gigantisch grote Stupa te zien, al helemaal om te zien wat de aardbeving aangericht heeft terwijl de sterke koepel nog helemaal heel is.
De eerste dagen waren we eigenlijk alleen maar in Thamel geweest, het toeristische gedeelte van Kathmandu. Daarom gingen we een tocht door de hele stad maken om ook de andere gedeeltes van de stad te zien. Dit was een groot verschil, drukker en meer een gekkenhuis zoals India. Het was een hele leuke tocht om de verschillen in een stad te zien en hier waren overal (kleine) tempels en Stupa’s. Omdat dit het oude gedeelte is, zie je hier meer schade van de aardbeving. Sommige gebouwen waar niks meer van over is en scheuren in de straten.

Van de week gaan we beginnen met vrijwilligerswerk. We gaan voor 2 weken naar een dorpje hier in de buurt, 6 uur rijden. Dit dorpje, is zoals alle andere dorpen rondom Kathmandu en het epicentrum, totaal verwoest door de aardbeving. Een Schotse man heeft een project opgezet om 86 nieuwe huizen te bouwen in dit dorp. Wij gaan helpen met deze bouw en in het schooltje lesgeven. De dag voordat wij op zijn website reageerde had hij het pas online gezet. Wij zijn dan ook de allereerste vrijwilligers in dit dorp.

Voor jullie allemaal een hele fijne kerst en oud op nieuw! Geniet allemaal lekker van de vakantie! Nu jullie vakantie hebben, zullen wij eens een keertje gaan werken!
Tot volgend jaar! Liefs van Sander en Lynn