Laos en Thailand

Kong Lo, Pakse, Dondet
Ubon Ratchathani, Pak Chong, Ayuthaya

'The one with the proposal' S6E2

Hallo allemaal,

Kong Lo
Vanuit het noordelijke Luang Prabang hadden we een lange weg te gaan om richting het zuiden te komen. Te beginnen met een nachtbus terug naar de hoofdstad Vientiane. ’s Morgens met twee bussen naar het andere busstation en de bus naar het nationaal park Tham Kong Lo. Ieder lid van de buscrew moest om de meter iets kopen op de markt, dus stopten we steeds en wachten we totdat ze terug kwamen met bijvoorbeeld een rat in een zakje. ’s Avonds eindelijk aangekomen bij de eindbestemming van de bus. Helemaal in het ongelooflijk mooie nationaal park. In de Lovely planet staat beschreven dat dit een trippy en spooky omgeving is en dat is het ook echt. Overal komen vanuit het niets enorm grote rotsblokken uit de grond die immens hoge muren veroorzaken. En tussen twee van zo’n rotsmuren loopt een weggetje. De vergezichten zijn zo magisch.
De volgende morgen gingen we met een Australisch stel naar de grot. Dit is een immens grote grot waar je 7,5 km met de boot doorheen vaart. Het is gewoon weg niet normaal hoe belachelijk bijzonder mooi natuur kan zijn. De kalkformaties door de waterdruppels zien er zo bijzonder en spookachtig uit.
’s Middags zijn we door de felgroene rijstplantages gaan lopen. We wilden helemaal naar de andere kant om de rotswand te bekijken. In de verte zagen we aan de zijkant een bos en dachten dat we vanuit daar er wel konden komen. Het is heel bijzonder om zo via de rijstvelden te lopen omdat de rijstsprieten al hoog staan en dus net zo hoog is als de begrasde looppaadjes. Je ziet dus pas op het laatste moment waar je naar toe kan. Na een hele tijd gelopen te hebben ontdekten we dat het geen bos was maar dat er gewoon overal groepjes bomen bij elkaar stonden waar je tussendoor kon lopen en dat de rijstvelden dus nog heel ver doorliepen. Dus veranderen we koers en liepen we recht op de rotswand af. Bij het einde van de rijstvelden aangekomen wees een man ons waar we de jungle in moesten lopen om bij de rotsen te komen. Hier is totaal geen wandelpad of iets, dus helemaal door de dikke jungle heen klauteren kwamen we uiteindelijk bij de rotswand uit. Heel mooi om dit vanaf onderen te bewonderen. We werden intussen levend opgegeten door alle insecten in de jungle, dus weer snel terug naar de rijstvelden voor de terugweg. Onderweg overal bij leuke huisjes in de rijstvelden stoppen. Huisjes waar mensen wonen, of waar ze hun kruidentuintje onderhouden, waar ze een kleine eendenboerderij of buffalo’s hebben. Overal zie je mensen her en der aan het werk met andere werkzaamheden. Omdat rijst natuurlijk in water staat kunnen ze hier ook vissen. Dit gaat natuurlijk niet met een hengel, maar gewoon met je handen in het modder wroeten. Op het einde nog even een slang gespot. Sander wilde zich wassen waar het hele dorp zich wast. Netjes wachtte hij met alle andere jongetjes totdat alle meiden uit het water waren en toen gingen zij in het water spelen. Ze zwommen meteen naar Sander toe en hij moest ze weggooien in het water. En toen zat deze fantastische dag er weer op.
De volgende dag zou de bus om 7 uur vanuit de eco logde weer vertrekken. Het was allemaal zeer onduidelijk hoe onze reisdag eruit zou zien. We zouden een uurtje in deze bus zitten terug naar de kruising. Na 2 uur rijden was de bus gestopt en stapte iedereen af en aan uit, aangezien de airco ook uitgezet werd. Na een uur vroegen we toch maar waarop we aan het wachten waren, blijkbaar was er een ongeluk gebeurd waardoor de hele weg versperd was. Nadat we hier twee uur gewacht hadden konden we eindelijk weer verder. Uiteindelijk 6 uur later, ipv 1, zeiden ze tegen ons dat we eruit moesten om van bus te wisselen. In the middle of nowhere werden we gedropt en hadden geen flauw idee waar we waren. Aangezien we nog geen hap gegeten hadden wilden we eerst wat eten, maar op het moment dat we gingen zitten kwam er een bus aan die blijkbaar onze richting op moest. Eten moest dus maar weer wachten. Deze bus was helemaal overladen vol. Wij moesten in het laadruim op alle tassen zitten. Uiteindelijk was dit wel gezellig, alle Laotianen waren aan het kaarten dus dat gingen wij ook maar doen. Uiteindelijk kwamen we bij een busstation aan waar we weer van bus moesten veranderen. We zagen weer een mogelijkheid om te eten, maar de volgende bus ging weer direct. Weer geen eten. Om 19 uur stopte de bus en ging de buschauffeur eten. Snel gingen wij dus ook uit de bus, de chauffeur zei dat hij maar 10 minuten zou blijven en had zijn eten al. Tegen de tijd dat wij ons eten hadden waren de 10 minuten al voorbij, dus nadat we de hele dag nog geen hap gegeten hadden moesten we nu dus heel stressvol zo snel mogelijk een bord noodlesoep naar binnen werken. Ik heb nog nooit zo snel gegeten, ik wilde geen druppel eten laten staan.

Pakse
Uiteindelijk kwamen we om 12 uur in Pakse aan. En aangezien alles in heel Laos om half 12 dicht gaat, was het hier compleet uitgestorven, maar gelukkig hadden we naar enige tijd een hostel gevonden. We waren met twee Engelse meiden en een van hen had het voor elkaar gekregen om ergens nog wat te drinken op te kop te tikken, we vonden namelijk dat we naar deze dag wel een drankje verdiend hadden!
Hier hebben we weer een motor gehuurd om de watervallen te bekijken. De eerste leek van boven af een klein rustig riviertje, maar zodra je naar beneden liep zag je dat het een gigantische afgrond was waar het water met ongelooflijke snelheid naar beneden denderden. Ook stond er een gigantisch harde wind waardoor het water helemaal weggewaaid werd. Als je over het platform liep, 25 meter van de waterval vandaan, was je helemaal doorweekt van het water wat de wind weg waaiden. De tweede waterval was een grote muur waar het water vanaf stortte en achter de waterval was het gewoon open. De laatste waterval was het bijzonderst. Je zag een bergwand, compleet groen. En van bovenaf het plateau kwamen er tussen de bomen door twee gigantische watervallen. Ze waren maar heel smal maar met ongekende kracht viel het water naar beneden. Het is zo vreemd omdat het niet vanuit een berg komt, het komt vanuit een plateau, dus hoe het komt dat er zo veel met zo veel kracht water kan komen is echt heel bijzonder. Daarbij zijn het twee verschillende watervallen van twee rivieren die beneden verder gaat als een rivier.
De volgende dag was het alweer tijd voor onze laatste bestemming in Laos.

4000 islands
Deze eilanden zijn zo ongelooflijk relaxed! De Mekong rivier is hier op z’n allerbreedste punt en wordt in allemaal kleine kronkelige lijnen verdeeld doordat er 4000 eilanden in liggen. (Sommige zijn echte eilanden waar mensen op wonen en sommige zijn alleen een plateau met een boom) De Mekong start in China en bepaalde tijden van het jaar open en sluit China de sluizen. Nu staat het water gemiddeld hoog. Met laag water zijn er overal strandjes om te chillen en met hoog water kun je vanaf je veranda vissen of het water inspringen(wat ik overigens niet aan raad door de mega pijlstaartroggen, slangen en super sterke en vreemde stroming) Wij hadden de boot gepakt naar Don Det. Aangekomen hadden we meteen een super leuk bungalow met een veranda boven de mekong rivier gevonden. Het voordeel van dit seizoen is dat het super rustig op het eiland is, wat dus nog meer een relaxte sfeer brengt en we hebben nu de hele veranda voor onszelf.
De eerste dagen hebben we niet veel meer gedaan dan chillen in de hangmat op onze veranda met uitzicht op de bootjes die langsvaren, eindelijk weer eens aan onze filmpjes gewerkt (een helskarwei als je gewoonweg te veel mooie beelden hebt, dus dit zal nog wel even duren) knuffelen met twee schattige katten, series kijken in de chillplaatsen van de restaurantjes, Sander is iedere dag gaan vissen vanuit een bootje onder onze veranda waarmee we de katten eten konden geven en een grote schoonmaak gehouden door al onze spullen te wassen, inclusief tassen, schoenen etc. Helaas moesten we dit de volgende dag over doen aangezien hier geen zuchtje wind is en het ’s avonds niet afkoelt en het dus constant benauwd is, stonk alles naar muffe natte zooi.

Naar een paar dagen vonden we het wel tijd worden om de eilanden te gaan verkennen. Ik werd ’s morgensvroeg wakker en keek vanuit het bed zo op een bijzonder mooie zonsopkomst uit de Mighty Mekong. Nadat we ’s morgens eerst met ‘Friends’ genoten hadden van een lekker ontbijtje, hadden we fietsen gehuurd om over de kleine eilandjes te fietsen. Don Det, het eiland waar wij op verblijven fiets je in 7 km helemaal rond. Heel leuk om hier langs de waterkant af te fietsen door het dorpje en rijstvelden. Aan de andere kant van het eiland konden we met een brug naar Don Khon, het grootste eiland van de 4000. Hier fietsten we naar een mega waterval. Deze was zo ongelooflijk mega groot en het was zo mega veel water wat met een enorme kracht naar beneden dendert. Je loopt hier langs en om iedere bocht zie je weer een nieuw stuk waarbij ik letterlijk iedere keer stilstond om wauw te zeggen! Toen wij hier liepen bedachten we ons dat als je op de Mekong aan het kajakken bent en ergens het verkeerde stroompje in bent gegaan je een heel groot probleem hebt omdat je al meteen ziet dat je deze waterkrachten niet kan overleven. Blijkbaar had iemand anders hier andere verwachtingen van, zo hoorden we een dag later, en was hier gewoon zelf naar beneden gesprongen en dit dus ook niet overleefd. 100 meter stroomopwaarts waren 3 kinderen van ongeveer 3/4 jaar zichzelf aan het wassen. Doordat hier een ontzettend sterke en vreemde stroming staat, moesten ze zich goed aan een paaltje vasthouden. Zouden ze loslaten, dan worden ze met de stroming meegenomen de gevaarlijke waterval af. Deze meneer was dus ook niet de eerste waarvan de waterval het leven ontnomen heeft.
Maargoed, dit hadden we op dit moment natuurlijk nog niet gehoord dus liepen door naar een bordje strand. Aangezien er op ons eiland nergens meer strand te bekennen is waren we blij verrast toen we daadwerkelijk een klein strandje zagen. En door de gigantische kracht van de waterval een eind verderop, had het water ook echt wat golfjes. En als het water dan weer wegtrok zag je dat er op het bruine zand allemaal goudkleurige vlokjes dwarrelden! Heel erg bijzonder! Nadat we hier even gechilled hadden, fietsten we door naar de plek waar je de Irrawaddy dolfijnen kan zien. Dit zijn, als dat gezegd mag worden, de lelijkste soort dolfijnen. Ze hebben namelijk een platte neus maar daardoor lijkt het wel alsof ze een brede glimlach hebben, wat er dan wel weer schattig uit ziet. Je kan hier een boottripje maken om een uurtje in het soort meer-achtig gebiedje te dobberen waar de dolfijnen een klein leefgebied hebben. Omdat dit zon’n klein gebied is en ze nergens anders naartoe kunnen door de grote watervallen, worden ze met uitsterven bedreigd en is dus een bijzonder diersoort. In dit seizoen is de kans erg klein dat je deze dolfijnen te zien krijgt op het moment dat ze boven springen. Wij zaten aan de kant bij een restaurant te eten toen ik warempel een stukje verderop dit bijzondere dier boven zag springen. Even later zag je alle boten meteen naar deze plaats varen. Op de terugweg nam Sander bij een lokale familie een duik in het water waar zij zich aan het wassen en vissen waren. En even verderop genoten we in een cafeetje van een oranje overgoten zonsondergang. ’s Avonds hadden we een heerlijk avondje met z’n tweetjes op onze veranda met hapjes, drankjes en spelletjes! Tijdens het spel ’30 seconds’ deed Sander alsof hij het woord ‘aanzoek’ moest omschrijven en ging op z’n knieën om mij ten huwelijk te vragen! En natuurlijk zei ik hierop volmondig JA! We hadden het er vantevoren al samen over gehad en in oktober zullen we in Indonesië ‘I do’ tegen elkaar zeggen! Sander z’n vader met zijn vriendin, mijn ouders en zussen komen naar Indonesië om ons na een jaar weer in de armen te sluiten en om tijdens een, ongetwijfeld, geweldige vakantie bij onze strandbruiloft te zijn! De kleren die we in Hoi An hadden laten maken waren dan ook niet zomaar kleren. Hier heb ik dus mijn eigen bruidsjurk ontworpen en op maat laten maken, en Sander z’n pak! Unieker krijg je het niet!

De volgende dag hebben we lekker rustig aangedaan met dezelfde relaxte bezigheden als de eerste dagen op het eiland.
Onze laatste dag op het eiland gingen we kajakken. Gelukkig kregen Sander en ik een kajak voor z’n tweeën. Andere mensen waren juist blij dat ze samen met een gids een kajak moesten delen, dat vonden ze wel zo veilig en hij kon de kajak vast goed onder controle houden. Totdat we voor de eerste keer in een kleine draaikolk kwamen op deze grote snelstromende Mekong, en ze meteen omvielen. De gids die voorop bij de andere kajak zat, had het niet meer van het lachen. Na ongeveer een uurtje gepeddeld te hebben, legden we aan. We waren vlak voor de levensgevaarlijke waterval die we natuurlijk niet af gingen kajakken. Dus de kajaks werden op een wagentje gedragen en wij moesten een kleine hike maken met een stuk bij een vissersdorpje. Hier kon je de unieke vistechniek op de Mekong aanschouwen. Overal hadden ze fuiken en hele stellages gemaakt waar de vis door de ruige rivier ingespeeld wordt. Levensgevaarlijk voor de vissers om de netten te controleren. De rest van de dag lagen ze dus ook lekker aan de waterkant te chillen, op z’n Laos dus! Na een lekkere lunch in de jungle gingen we weer kajakken. Na ongeveer weer een uur gepeddeld te hebben, kwamen we in het meer uit om dolfijnen te spotten. Blijkbaar zijn er nog maar 4 dolfijnen over, dus wij hadden die andere dag echt heel erg veel geluk gehad, maar de kans om ze midden op de dag te zien is zo enorm klein dat ze, zo eerlijk en vriendelijk als ze in Laos zijn ze ons dat ook al vantevoren gezegd hadden. Even goed was het heerlijk om in dit soort van meer lekker te liggen dobberen, elkaar als kinderen nat te spetteren met de roeispanen en een duik in het water te nemen. Terwijl wij allemaal verder peddelden, hielden de Spaanse jongens nog een siësta op hun kajak maar uiteindelijk waren we een uurtje later weer aan wal. De kajaks gingen op een tuktuk en wij werden met een tuktuk naar de grootste waterval van de wereld gebracht. Dit klinkt ontzettend indrukwekkend, maar om eerlijk te zijn was dat niet zo. We hebben natuurlijk in de afgelopen maand al ongelooflijk mooie en bijzondere watervallen gezien. Hij is 10 km breed, waarmee het de breedste waterval van de wereld is, maar je kan niet de gehele breedte zien waardoor het er minder spectaculair uit ziet. Maar zoals alle watervallen in de Mekong rivier, komt het water met een enorme hoeveelheid en ongekende kracht. Wat bij deze grote waterval nog duidelijker te zien was. Het maakt niet uit hoe goed je zal zijn in kajakken, deze waterval overleef je gewoon niet. Niet omdat hij zo hoog of moeilijk is, maar doordat deze grote hoeveelheid water met zoveel kracht komt waardoor je constant naar beneden gedrukt wordt dat het onmogelijk is om terug naar de oppervlakte te komen. Ja het is absoluut ‘the Mighty Mekong’. Weer met tuktuk verder om afgezet te worden voor ons laatste stukje peddelen terug naar ons eigen eilandje. Het was een fantastische dag, een mooie manier om Laos af te sluiten. Na een avondje niksen in een chill restaurantje met Friends op de tv, moesten we de volgende dag weer verder.

Na een maand verliep ons visum en moesten we de grens over om weer terug naar Thailand te gaan. Vietnam was onze favoriet omdat het zo afwisselend is en alles is zo ongelooflijk mooi (en de motor had hier natuurlijk ook een toegevoegde waarde) Laos is in die zin niet afwissend. Het is een land vol bergen met watervallen en felgroene jungle. Maar alsof ze hierdoor hierin gespecialiseerd zijn, is dit overal in het hele land zo ongelooflijk overweldigend mooi. Daarbij zijn de mensen heel vriendelijk en lay back. Alles komt wel goed en kan ook op z’n elfendertigste gebeurd worden. Dit geeft een ontzettend relaxte sfeer waardoor het heel prettig is om in dit ongelooflijk mooie land te verblijven.


Thailand
Wij haten grensovergangen. Het is gewoon ergerlijk hoeveel macht die onnozele mannetjes hebben. Om de stempel te krijgen om Laos uit te gaan moesten we ons paspoort afgeven en door naar het volgende raampje. Hier moesten we een dollar betalen, omdat wij zo moe worden om iedere keer weer een dollar in ons paspoort te moeten stoppen om alsjeblieft het land te mogen verlaten, (voor de mensen die nou vinden dat wij wel heel gierig zijn geworden en moeilijk doen om 1 dollar, het gaat puur en alleen om het principe dat die misselijke mannetjes onnodig veel macht hebben en dit op een zeer vervelende manier uitstralen) dus vroeg ik eerst waar het voor was en hij liet het blaadje zien, overtime fee. Dus zei ik dat wij de tijd helemaal niet hebben overstreden en dat ons visum pas de volgende dag zou verlopen. Daar ging het niet om, en mijn broek zakte echt van mijn kont af toen hij duidelijk maakte dat het een overtime fee is omdat het 20 minuten over 4 was en ze eigenlijk om 4 uur dicht gaan dus daarom moest iedereen, het was een lopende band werk zoveel mensen stonden er in de rij, een dollar betalen. En dat terwijl er geen bus voor 3 uur vertrekt om naar deze grensovergang te gaan en er dus nooit een toerist zal zijn die deze grensovergang voor 4 uur zal bereiken. Ergerlijk gewoon hoe uitgedokterd ze zijn om in totaal een hele berg geld te ‘verdienen’.
Dit terzijde, vonden we het super leuk om weer terug in Thailand te zijn. Overal zagen we weer 7-elevens. Een kleine supermarkt die alles heeft wat een backpacker nodig heeft, inclusief een tosti-ijzer om tosti’s en dergelijke warm te maken. Deze ideale supermarkt hadden we de afgelopen 3,5 maand moeten missen. Ook moesten we naar 3,5 maand weer wennen aan het links rijden. En konden we ons beste woordje Thai weer oefenen.

Ubon Ratchathani
Onze eerste stop in Thailand is de tweede grootste stad. Omdat dit eigenlijk in een uithoek van het land ligt, is het er totaal niet toeristisch en ook niet veel te doen of te bekijken. Dus heerlijk om door de straten te lopende en de Thaise sfeer te proeven. ’s Avonds heerlijk op de avondmarkt, een plein vol met eetkraampjes, lekker eten.

Pak Chong
Met de trein gingen we verder met onze weg richting Bangkok, via de jungle. Khao Yai Nationaal park, het oudste en meest bijzonderste park van Thailand en de grootste jungle op het binnenland van Azië. In de Loney Planet stond dat je er met een bus kon komen en dat je dan verder in het park moest liften. We dachten er is vast wel iets anders geregeld, maar aangekomen in het park zeiden ze inderdaad het begin van het park is 14 km verderop en daar moet je liftend naartoe gaan. We staken onze duim op en gelijk de eerste auto stopte en zei dat we achter in zijn laadbak konden zitten. De laadbak lag vol met loodgieterspullen, maar we konden nog wel een plekje op de wielen vinden. Bij het begin van het park konden we twee korte treks doen en daarna moesten we weer liftend verder. Omdat dit zo’n gigantisch grote jungle is, het bedekt het hele zuid oosten van Thailand, is er een weg doorheen gemaakt om van de ene plek naar de andere plek te kunnen komen. Op de weg staan overal borden met pas op, olifanten oversteekplaats, cobra oversteekplaats. Twee pick-up trucks verder, waren we bij de waterval van de film ‘the beach’. Hier wilde het weer even duidelijk maken dat we een een tropisch regenwoud waren, met een flinke regenbui. In twee seconden waren we al meteen doorweekt dus konden we net zo goed verder lopen. Het is wel best lastig om het pad te volgen, het zijn namelijk alleen maar paden die dieren gemaakt hebben, dus vaak loopt er een pad naar het water toe en dan moet je weer helemaal terug. Na een paar uur in de regen in de jungle gelopen te hebben, in het gezelschap van honderden bloedzuigertjes, kwamen we weer bij de weg uit en net zo gemakkelijk als alle andere liften, hadden we nu ook weer meteen een lift. De mensen vinden het allemaal super leuk om je mee in hun laadbak te nemen. Deze meneer was dan ook extra blij toen hij erachter kwam dat wij ook helemaal terug naar Pak Chong moesten en we dus ander half uur in totaal bij hem achterin zaten. Een beetje jammer was dat het nog steeds regende en het dus ijskoud was. Maarja, eigen schuld want ik zei de dag ervoor nog tegen Sander dat ik zin had in de winter, mijn kou had ik dus meteen gekregen.
’s Avonds lekker op de nachtmarkt genieten van het heerlijke Thaise straatvoer!

Ayuthaya
Dit is de oude hoofdstad van Thailand. Vlak voor het einde van de oorlog werd deze stad gebombardeerd hierdoor vertrok de regering naar een lokatie wat nu Bangkok is. Alle tempels zijn dus ruïnes geworden, wat een bijzonder plaatje geeft. Aangekomen in deze stad hebben we meteen een fiets gehuurd en zijn we op pad gegaan. Naar de ‘floating market’, aangekomen op de plaats van bestemming kwamen we in een plek wat leek op een zeer bizarre kermis. En er helemaal geen water te zien was. Overal een drukte van jewelste en je kon hier ballon schieten, pijltjes gooien en zo’n soort dingen. Maar het is natuurlijk Azië dus moet het wel wat gekker. En zijn er overal dierenshows. Hondenshow, slangenshow, krokodillenshow. Een paar uurtjes hier rondlopen is echt de hedendaagse Thaise cultuur proeven. Harde muziek, veel eten, stampvol met mensen, chaotisch en extreme shows. Na deze hedendaagse cultuur fietsten we door om historische cultuur te proeven bij de ruïnes, bijzonder om de gebouwen zo te zien. Je ziet nog wat het ooit geweest was, maar dan schots en scheef en nog maar voor een klein deel wat ervan over is. Op zoek naar een andere floating market, dit keer was er wel water maar geen teken dat hier ooit een markt op geweest is. Maar het is wel heel leuk om door dit park te fietsen, overal zijn bruggetjes over de wateren en overal zijn overblijfselen van tempels, stupa’s, kloosters en buddhabeelden. Zonsondergang in het park gekeken waar Sander z’n bamboo vishengel uit kon gooien.
De volgende ochtend zijn we naar het museum van Ayuthaya gegaan om hier meer informatie te winnen over de stad en de floating market cultuur waar vroeger de hele maatschappij op gebaseerd was. En zijn we langs Wat Phra mahathat ruïne geweest. Dit is een hele grote plek waar voorheen veel gebouwen stonden. Deze plek staat bekend om de grote boom met een buddha hoofd erin. Hierna fietsten we weer terug om de trein naar Bangkok te pakken. Waar we een week de tijd te hebben om nog alles te zien wat we willen zien in deze geweldige stad en om ons voor te bereiden op Myanmar, waar we 8 augustus naar toe zullen vliegen. Het volgende verhaaltje zal dus gaan over dit bijzondere land.

Veel liefs van Sander en zijn verloofde