Indonesië
Blijf op de hoogte en volg Sanderenlynn
07 Maart 2017 | Maleisië, Kuala Lumpur
Onze tweede keer Indonesië. Totaal andere wereld. Verre weg onze meeste extreme en bizarre ervaringen in Papua, Kerst in Sulawesi en oud op nieuw in de Molukken.
Hallo allemaal
Indonesië
Nadat we 27 uur op de betonnenvloer op het vliegveld van Jakarta hadden gelegen, vertrok dan eindelijk onze vlucht naar Papua. Ongelooflijk hoe super groot dit gigantische land is, dat we een binnenlandse vlucht namen die 6 uur duurde! In het vliegtuig zag je al gelijk dat Papua een compleet ander Azië is. Heel erg vroeger was er een landbrug tussen Australië en Papua-Nieuw Guinea. Hierdoor zien de mensen er hetzelfde uit als de aboriginals in Australië. Dus totaal anders dan in de rest van Indonesie, en Azië!
Papau
De reden dat wij super graag naar Papua wilden is eigenlijk doordat wij super graag naar Papua-Nieuw Guinea wilden. Nadat we hier ons beter in verdiept hadden leek het ons toch niet zo’n goed idee. In Papua en in Papau-Nieuw Guinea leven de mensen echt nog in stammen, waarbij de mensen dus nog naakt rondlopen en de mannen peniskokers dragen en voor alles rituelen hebben. Echt precies het plaatje wat je voor je ziet, doen ze hier de dag nog steeds. Ze leven echt nog zoals de jagers of de boeren in de prehistorie.
Vanuit vroeger uit zijn ze hier niet gediend van andere mensen en hakken ze je kop er af en door gebrek aan eten en om een statement te maken, eten ze je op. In Papua komt kalibalisme tegenwoordig niet meer voor(zeggen ze), in verafgelegen stammen hakken ze wel nog je kop eraf, het zogenoemde koppensnellen. In Papua-Nieuw Guinea komt kannibalisme bij bepaalde stammen nog steeds voor. Verder is het hele land in grote onrust waardoor het voor ons niet veilig is om er naartoe te gaan. Wil je dit toch, dan is dat wel mogelijk maar moet je alles precies van dag tot dag van te voren uitstippelen samen met je gids. Wij houden niet zo van gidsen en het gaat er ons om om de leefwijze van de stammen te zien, wat in beide landen hetzelfde is.
Jayapura
In de stad aangekomen was het meteen duidelijk dat Papua totaal niet toeristisch is. Wat we heel leuk vonden, maar het is lastig een slaapplek vinden. Wij waren in de hele stad de enige westerlingen, dus werden weer flink aangestaard. Letterlijk iedereen riep ‘Hey mister’ naar ons. Leuk voor een keer, vervelend de godganselijke dag door. Deze stad heeft verder vrij weinig te bieden maar wij waren hier om onze trek naar de stammen voor te bereiden.
De twee grootste stammen leven in de Baliëm vallei. De Dani-stam meer onderin, als de boeren en de Yali-stam meer in de bergen, als de jagers. Papua is, samen met Papau-Nieuw Guinea, het energrootste eiland van de wereld maar grotendeels alleen maar natuur; bergen, jungle, rimboe. De enige manier om in de vallei, helemaal in het midden van het eiland, te komen is dus vliegen. Er zijn hier helemaal geen wegen naartoe. Je vliegt dan naar de enige ‘stad’ in het midden van Papua, Wamena. Alles moet hier ingevlogen worden, dus alles is heel duur, relatief natuurlijk.
Voordat we hierheen konden vliegen moesten we nog een aantal dingen regelen in Jayapura. Het was heel lastig om de juiste informatie te krijgen. Er zijn maar weinig mensen die dit doen, op internet vind je er bijna niks over en de mensen in de hotels etc. spreken geen Engels of begrijpen echt niet wat wij nou in godsnaam willen gaan doen. Verder moesten we nog alle benodigdheden kopen, permissie bij het politiebureau aanvragen en alvast onze boot naar de Molukken regelen. Vliegen is 1 uur en 350 euro en de boot 30 euro, duurt wel 5 dagen. In de Filipijnen vonden wij de grote boten erg leuk, en 30 euro voor 5 nachten slapen in een prima bed, 3 maaltijden per dag en in de Molukken aankomen. We dachten het wordt vast wel een beetje afzien maar dat zal wel goed komen. Dachten we. Oh mijn god, hier later meer over.
Eerst ons avontuur bij de stammen, onze vlucht naar Wamena had 4 uur vertraging, dat is heel erg normaal. We raakten aan de praat met een Amerikaan die in Wamena woont als piloot. Hij bestuurd kleine vliegtuigen voor een non-profit organisatie om de stammen die erg ver weg wonen, te voorzien van goederen zoals rijst. Dit zegt dus wel al wat over de situatie in de stammen.
Wamena
Ze noemen Wamena een stad maar het is meer een western dorpje. Hier hebben we onze route uitgestippeld en uit gevonden hoe we het allemaal zelf kunnen doen zonder gids. We hadden opgezocht dat de eerste 5 dagen prima zonder gids te doen zijn. De paden zijn duidelijk en de mensen zijn vriendelijk en gastvrij. Ga je langer dan 5 dagen dan heb je wel echt een gids nodig doordat je de weg dan moeilijk kan vinden en deze stammen nog aan koppensnellen doen. Maargoed, hier zouden wij dus helemaal niet mee te maken krijgen.
We pakten ’s morgens een proppropvol minibusje dat ons hobbelend en stoekend naar Kurima bracht, ons begin en eind punt. De weg eindigde doordat er een grote rivier stroomde. Dit was dan ook het verste weg waar de bus je kon brengen. Vanuit hier moest je snelstromende rivier lopend doorkruisen. Nadat onze permissie gecontroleerd was bij de legerbasis konden we beginnen.
We werden gelijk door iedereen aangesproken die ons wilden helpen de weg te vinden. Al snel liepen we over met een gezin. Moeder en dochter van 3 jaar droegen beide allebei zware boodschappen op het hoofd. Hier hebben ze een traditionele rugzak die ze vanuit het hoofd dragen. Op het hoofd zie je een hele lijn kaal van waar de gigantisch zware tassen gedragen worden. Vader droeg een normale rugzak met daarin zijn sigaretten. Hij bleef constant heel dicht bij ons om er zeker van te zijn dat we goed liepen, ook al was er maar 1 weg omhoog. Toen hij aangaf dat we even een pauze moesten nemen, openden wij een blik fruit wat we bij ons hadden. Hier waren ze alledrie heel erg blij mee. Na de pauze bleef het meisje ook meer bij ons en liet ons al haar trucjes zien die ze kon met de blaadjes, heel hard fluiten bijvoorbeeld. Rond 3 uur begon het ineens heel hard te regenen. Op dat moment vond er een grote bespreking plaats met een hele groep mensen die we passeerden, over wat ze met ons zouden doen. Vader had al vanaf het begin aangegeven dat we bij hem konden slapen. Nu het zo regende maakten ze duidelijk dat we nu met hen konden afslaan naar hun huis en dat het dorpje waar we eigenlijk wilden komen nog verder weg was, 10 minuten lopen dachten we te begrijpen. Wij gingen dus graag met dit vriendelijke gezin mee. Hun huis was een ronde rieten rookhut, ook weer precies zoals je het op tv ziet. Door een kleine ingang konden we naar binnen, het was zo laag dat je alleen gebukt kon lopen, overal lag stro op de grond en in het midden maakte moeder een vuurtje. Door gebrek aan ramen of enige andere ventilatie wilde ik al gauw mijn ogen uit mijn oogkassen wrijven, er hing zoveel rook dat onze ogen eruit brandden. Wij waren heel erg blij dat er een kindje bij was, dat maakt de hele situatie een stuk minder ongemakkelijker. Je zit dan van 3 uur ’s middags tot 9/10 uur ’s avonds in een rookhut met mensen die je aanstaren en waar je bijna geen woord mee kan communiceren. In het Indonesisch zijn er een aantal woorden hetzelfde als in het Nederlands, maar daar zijn we zo doorheen. En waar we vandaan komen en waar we naar toe lopen is ook maar een kort gesprekje. Als er dan verder de hele tijd een kleine vrolijke meid aan het zingen, dansen of andere spelletjes aan het spelen is, dan kunnen wij daar met ons klein beetje Indonesisch nog wel op reageren. Nadat wij gegeten hadden, aardappel met aardappelbladeren, werd de middelste muur weggehaald en kwamen de varkens de woonkamer binnen. Het is een ronde hut, maar het woon gedeelte is maar voor de helft doordat de andere helft varkensstal is. Vader kauwde de aardappels voor het biggetje voor. Dit zijn voor hen echt hun huisdieren, die ze bij bepaalde festivals ritueel slachten. Later in de avond liet moeder ons zien hoe ze deed handwerken, ze haakte een traditionele tas. Tegenwoordig lopen alleen nog maar de oudere generatie naakt rond, de jongere generatie draagt gewoon kleding maar ze hebben wel allemaal een peniskoker voor festivals en rituelen. Vader liet ons dan ook vol trots zijn peniskoker zien. Hij was zo trots aan het laten zien hoe je hem draagt dat we bang waren dat hij hem echt aan ging doen, maar gelukkig bleef ons dat gespaard.
Om te gaan slapen konden we via de zijkant de muur omhoog klimmen en was er een lage bovenverdieping. Ook hier lag overal stro en een vuurtje in het midden. Hier konden we een plekje op de grond zoeken. Naast Lina, het meisje en naast de ouders die naakt sliepen. We sliepen dus ook gewoon in dezelfde hut als de varkens, dus alles zat helemaal vol met vlooien. De volgende morgen werden we dan ook wakker helemaal vol met vlooienbeten. Na het ontbijt(aardappel met aardappelblaadjes) en nadat we nog even met Lina en de kinderen van de buren, hadden gespeeld was het weer tijd om verder te lopen. We hadden armbandjes voor de kinderen en geld, eten en koffie voor de ouders. Hier waren ze natuurlijk heel blij mee en het duurde dan ook behoorlijk lang voordat we afscheid van ze genomen hadden. De kinderen liepen met ons mee om de weg te laten zien. Lina vertelde, zo zag het er tenminste uit, iedereen heel trots dat wij bij haar geslapen hadden.
Iedereen die je tegen komt geeft elkaar een hand en begroet elkaar heel vriendelijk. Ieder dagdeel heeft een andere begroeting, die wij heel snel doorhadden doordat je dicht bij dorpjes heel veel mensen tegen komt. Ieder dorp ligt een paar uur lopen van een volgend dorp en ertussen in zie je vaak een hele lange tijd niemand.
We kwamen langs een watervalletje en hier konden we eindelijk ons water bijvullen, we moesten wel nog een half uur wachten voordat onze waterreinigingsdruppels hun werk gedaan hadden. Blijkbaar hadden we toch iets verkeerds begrepen want tegen lunchtijd kwamen we pas bij het dorpje aan waar we de dag ervoor wilde eindigen. Vlak voor het dorpje stopten we om een vuurtje te maken. Met het lege blik fruit konden we water koken om noodles te maken. Aan het einde van de dag kwamen we bij een heel leuk dorpje aan. Een hele groep kinderen liepen nog een uur met ons mee om ons een slaapplek aan te wijzen. Gewoon voor de lol, omdat wij interessant zijn en om ons te helpen, lopen ze even twee uur de bergen op en af. Wij waren er wel heel blij mee want nu brachten ze ons direct naar een familie die een groter huis hadden en dus een kamer hadden waar wij konden slapen. Niemand had ons verteld dat deze tocht door de bergen was. Wij dachten het is in de vallei dus alles vlak, nou dus niet. Doordat we hier mentaal niet op voorbereid waren, waren we behoorlijk gesloopt. Deze mensen hadden achter hun huis een rookhut, maar in het huis stond een tafel waar we aan konden zitten. Hier waren we heel blij mee en nadat we met de kinderen gespeeld hadden en zij weer weg waren, zaten we hier gewoon met z’n tweeën. Ze kwamen dan wel bij ons kaartspel kijken en gaven ons eten (aardappel met aardappelbladeren). Hoe leuk en interessant we de vorige dag/avond dan ook vonden, nou waren we heel blij dat we niet weer een hele avond ongemakkelijk in de kleermakerszit hoefden te zitten met brandende ogen.
De volgende dag was een zware klim omhoog naar de eindbestemming. In dit dorp hadden ze een landingsbaan voor de vliegtuigen die die Amerikaan bestuurd om goederen te bezorgen. Op het einde kwamen we een vrouw tegen die zei dat we bij haar konden slapen. Na de afgelopen rustige avond konden we wel weer een avond in een rookhut aan. En ze hadden een heleboel kinderen en de buren kwamen er ook bij zitten, dus het was een gezellige boel.
De volgende dag begon de terugweg, en moest een makkelijke dag zijn. Maar het was de hele dag aan het regenen dus de steile, smalle paadjes bergafwaarts waren nu modderglijbanen geworden. Dus om niet de afgrond in te vallen ging het ontzettend traag. Toen de zon bijna onder ging kwamen we eindelijk bij een dorpje aan. Hier konden we gelukkig verblijven. Hier kregen we de bevestiging dat wij in zo’n situatie echt heel graag kinderen erbij hebben. We zaten met 5 volwassenen elkaar ongemakkelijk aan te staren. Gelukkig werd deze ongemakkelijke stilte verbroken doordat we in de verte een groep mannen ritueel aan hoorden komen. Met alle geluiden die precies bij de situatie passen, oftewel apengeluiden en krijgersgeluiden. Het duurde een halfuur voordat de naakte groep met alleen peniskokers in het dorp zelf was. De vrouwen in het dorp waren ook allemaal dingen aan het roepen terwijl ze op en neer aan het rennen om de mannen te verwelkomen. De mannen hadden een varken bij zich die ze ritueel gingen slachten. Het hele dorp was komen kijken en na allemaal dansjes en rituelen gedaan te hebben werd het varken recht in het hart geschoten. Hierna verwachtten wij een hoop uitbundigheid maar nadat het varken geslacht was droop iedereen langzaam in stilte af en was het allemaal heel onduidelijk voor ons wat ze nou precies gingen doen met het varken en waarom. De sensatie die er vantevoren hing was meteen weg. Er was natuurlijk niemand die ons iets kon uitleggen dus we observeerden alles maar gewoon wat we allemaal zagen. Heel bijzonder om te zien dat ze deze rituelen dus nog echt zo uitvoeren.
De volgende dag was het nog een lange tocht om terug te lopen, maar we moesten het in een dag halen omdat we onze vlucht en boot al geboekt hadden. We hadden al een hele tijd niemand meer gezien en toen we eindelijk weer iemand tegen kwamen bleek dat we de verkeerde kant op aan het lopen waren! De moed zakte ons in de schoenen maar we moesten doorzetten. Toen begon het ook nog eens te regenen en was alles weer een gevaarlijke modderglijbaan. Ik heb toen letterlijk op de berg staan huilen van uitputting. Als je zoiets op tv ziet dan ziet het er in de dorpen allemaal heel gaaf uit, maar laten ze niet zien wat voor een pokkenbergen je op moet klauteren langs paadjes die echt geen paadjes te noemen zijn en niet breder dan je voet zijn voordat de afgrond steil naar beneden gaat. Daarnaast zit je hele lichaam compleeeet onder vlooienbeten, heb je alle dagen weinig gegeten, gedronken en geslapen. Je lichaam is compleet op en dan doet het mentale stukje je ook absoluut geen goed dat je geen idee hebt hoelang je nog in deze ellende moet lopen en of de bus terug naar Wamena dan nog wel rijdt. Maar je moet het halen omdat er geen andere boot meer gaat vanuit Jayapura. Dus je hebt ook geen moment tijd om stil te zitten om even bij te komen. Complete uitputting. Zo kwamen we bij een waterval aan en het pad eindigde daar, de enige optie was dus de waterval naar beneden lopen. Even verderop kwamen we bij een brug wat echt geen brug meer te noemen was, hangend en ploeterend aan een zielig touwtje werkten we onszelf naar de overkant. We waren dus vrij onzeker of we nog wel op het pad liepen, gelukkig kwamen we niet veel later iemand tegen die voor het eerst een heel klein woordje Engels sprak en ons dus gerust kon stellen dat we in ieder geval zeker de goede richting op liepen.
Nadat we 12 uur aan een stuk gelopen (geploeterd) hadden, van ’s morgens 7 tot ’s avonds 7, kwamen we eindelijk in Kurima aan en kregen we te horen dat de bus dus inderdaad al niet meer reed. We mochten wel op de legerbasis slapen en dan ’s morgens vroeg de bus terug pakken. Maar we wilden echt heel graag een bed, ipv een grond, zonder vlooien en iets anders eten dan aardappels met aardappelblaadjes, voordat we weer meteen op de boot moesten voor 5 dagen. Dus we liepen nog door tot aan de rivier om te kijken wat er mogelijk was. En natuurlijk stonden daar een paar jongens met scooters die wel wat wilden verdienen en ons twee uur achterop wilden nemen terug naar de ‘stad’. Met z’n tweeën achterop bij 1 jongetje, Sander beide backpacks op z’n rug, niet heel comfortabel dus. De ‘weg’ was echt niet normaal. Droogliggende rivieren die grote modderpoelen geworden waren en de grootste hobbelpaadjes. Hier en daar was een bruggetje, maar de houten planken waren er niet meer dus we moesten met de scooter op het frame balanceren. Toen het donker werd merkten we pas dat hij geen licht had, nadat we bijna iemand aangereden hadden scheen ik met de zaklamp op de telefoon bij, wat niet heel veel verschil uit maakten. Halverwege kwamen we zonder benzine te zitten, geen probleem je klopt bij het eerste beste huisje aan en ze gieten er een litertje bij. Deze vrouw viel bijna achterover toen hij zei dat wij vanuit Kurima op de scooter gekomen waren en nog tot aan Wamena moesten.
Deels doordat deze rit te absurt voor woorden was en deels doordat we compleet gebroken waren van de zware trip, waren we ongelooflijk blij toen we weer een bed zagen. Deze trip was een van de, dan al niet de, zwaarste dingen we we ooit gedaan hadden. Maar ook een van de, dan al niet de, indrukwekkendste! Wat een respect hebben we voor deze mensen gekregen zeg!! Zij lopen een paar keer per week terug naar Wamena om belachelijke zware boodschappen, rijst etc te kopen op blote voeten en slapen dag in dacht uit tussen de vlooien. En je zag dat ook zij er allemaal last van hadden. Veel jeuk en ontstekingen.
Het was supersuper interessant om te zien hoe zij nou nog steeds zo leven met alle tradities en gewoontes.
Jayapura
De volgende dag vlogen we weer terug naar Jayapura. Een mooie vlucht van een half uur. Doordat de vlucht maar zo kort is, blijft het vliegtuig redelijk laag en kun je het mooie, ruwe landschap mooi van bovenaf aanschouwen. Heel mooi hoe de riviertjes hun weg door de natuur heen meanderen. Even een half uurtje de tijd om te genieten voordat we van deze extreme Papuaanse ervaring naar de andere zeerextreme ervaring zouden gaan, niet dat we dat toen al wisten.....
In de taxi zeiden we dat we met de grote boot zouden gaan, hij zou om 16 uur aankomen, maar pas om 21 uur vertrekken. De taxichauffeur zei dat hij dacht dat de boot vandaag eerder zou gaan en we zagen ook al suuuuper veel mensen op de boot staan. Als een gek dus terug naar het hotel om de rest van onze spullen op te halen, eten te kopen in de supermarkt en snel de boot op.
Oh. Mijn. God. Oh mijn god.... Het is een boot voor 2000 passagiers, dus echt een hele hele grote boot. Maar doordat deze boot maar 1 x in de twee weken gaat en het nou net voor Kerstmis was, zaten er 7000!! mensen op de boot. Zevenduizend mensen!! Totaaaaaal oncontroleerbaar.
Wij hadden natuurlijk netjes een kaartje met een bednummer erop. Al snel hadden we een van de twee bedden gevonden, maar die was bezet dus dachten we dat we verkeerd waren. Het was een grote chaos en drukte, dus Sander ging ergens met de tassen zitten en ik ging rondlopen om onze bedden te zoeken. Ik heb nog nooit zooooveel mensen bij elkaar gezien, zelfs niet in India! En dat op een boot!! Echt niet, niet normaal dit!! Geen woorden voor hoe extreem dit was! Na een hele lange tijd gezocht te hebben vroeg ik hulp aan het personeel. Zij zeiden, tja de boot is vol, kerstmis, zoek maar ergens een plaatsje op de grond. Maar waar dan want er was geen enkel leeg plaatsje meer op de grond, de hele grond lag al overal helemaal bezaaid met mensen. Letterlijk. Gangpaden, wc’s alles lag helemaaaaal vol. Ik moest dus eerst Sander weer zien te vinden. Met z’n tweeën gingen we op zoek naar een plekje, binnen was het niet uit te houden zo warm, dus we dachten het buitendek is beter. Maar op de hele boot was dus echt geen enkel plaatsje meer. Overal hadden mensen zelf winkeltjes gemaakt om noodles etc te verkopen. In een hoekje stond zo’n winkeltje en zij hadden voor hen allemaal redelijk wat ruimte. Wij vroegen dus of wij achter in hun winkeltje mochten zitten. Hier waren ze niet blij mee, maarja we hadden gewoon echt geen andere keus. Dus zeiden we tegen ze of we gaan achter jullie winkel zitten of we gaan er pal voor liggen, iets anders zit er niet op. En eigenlijk waren we wel tevreden met dit plekje. Wij waren de enige westerlingen op de gehele boot, dus ze vonden ons allemaal reuze interessant. Maar met dit plekjes hadden we het winkeltje voor ons, de rand van de boot aan de zijkant en aan de andere zijkant was de afvalhoop, lekkere veilige stank dus!
Toen we ons plekje hadden, konden we even op adem komen om dit allemaal te laten bezinken. 7000 mensen op deze boot! Overal waar je keek zag je mensen, overal, overal! Het zag er echt uit als een evacuatie centum bij een of andere ramp, waar iedereen hutje mutje naast elkaar op de grond zit, alleen was dit op een boot!! De boot had 8 dekken, maar zelfs het dak zat helemaal vol, iedereen klom gewoon aan de relingen omhoog.
Door middel van de grote hoorn gaf de boot aan dat we gingen vertrekken. Iedereen op de boot draaide helemaal door. Ik bedoel dit absoluut niet verkeerd of racistisch. Maar de Papuanen zijn écht een ander ras. We hadden natuurlijk al een hoop (vreemde) traditionele dingen in de rimboe gezien, dat waren mensen die nog in de echte rimboe als in de prehistorie leven. Maar deze boot zat vol met studenten die voor kerstmis terug naar hun familie gingen. Letterlijk als een stel apen gingen ze te keer. Als een groep gorilla’s sloegen ze op hun borst, sprongen ze door hun knieen en maakten ze massaal apengeluiden. Dus nogmaals, totaal niet rascistisch bedoelt, dit is gewoon zoals het is daar.
De boot ging vertrekken. Er kwamen nog honderden mensen aanrennen die nog mee wilden, en zoals het al vanaf het begin was, totaal geen controle dus ze konden gewoon door rennen. Ze konden de ladder onmogelijk omhoog halen doordat er nog zoveel mensen op de ladder bleven komen. Uit wanhoop om toch te kunnen vertrekken besloten ze maar gewoon de boot weg te varen. Ook dit hield de mensen niet tegen, ze bleven maar springen. Iedereen op de boot hing aan de zijkant om het alles te bekijken, daar was ons plekje dus perfect voor.
De boot was al zo’n 4 meter van de kant af, de ladder was intussen bijna helemaal omhoog. En toch was er een groepje wat het nog probeerde. Ze sprongen naar de ladder, en haalde het ook! Ze stonden allemaal boven aan de ladder, maar de deur was al dicht dus ze konden de boot zelf niet in! Dus een voor een sprongen ze weer van de boot af het water in! En de gorilla’s achter ons gingen weer te keer.
In het hele dorp was dit een hele happening, iedereen stond op de kade om hun vrienden of familie uit te zwaaien. Op de boot werd vuurwerk afgestoken om het feest compleet te maken. De pijlen werden alleen niet de lucht in geschoten, maar recht op alle mensen af! De paniek sloeg dus uit op de kade en iedereen rende door elkaar heen om het vuurwerk proberen te ontwijken. Alsof het nog niet genoeg was om vuurwerk naar je eigen vrienden/familie te gooien, gooiden ze ook alle lege glazen drankflessen tegen de mensen op. Compleet gestoord als je het ons vraagt. Toen de kade helemaal uit het zicht was stopten de gorilla-imitaties en werd het, voor zover dat mogelijk is met 7000 man hutjemutje, enigszins rustig.
We maakten in het hoekje een plaatsje om te kunnen slapen, wat niet voor lang duurde. Toen we eenmaal in slaap waren werden we wakker van de regen! Als een gek ging het te keer en iedereen zocht dekking op de paar droge plekken op het dek. Naar binnen gaan was al snel geen optie meer, de gehele gang en vloer tussen de bedden, lag schouder aan schouder bezaaid met mensen die toch wat slaap probeerden te pakken. De deuren werden zelfs op slot gedaan, dus naar de wc gaan was geen optie. Wij schoven dus nog wat verder naar de mensen van het winkeltje en in elkaar gebogen met de regenhoes van onze backpack over ons heen keken we de uren van de nacht weg.
Het voordeel van de regen was dat alles, inclusief ons plekje, mooi schoongespoeld werd. De papuanen eten namelijk allemaal betelnuts. Dit is een noot waar je op kauwt en high van wordt. Dit hou je enige tijd in je mond en dan spuug je je rode speeksel uit. Óveral was de boot dus bedekt met rood speeksel, echt super super ranzig. Maar werkelijk iedereen gebruikt dit hier, zelfs veel jonge kinderen. Dus Sander probeerde het ook maar een keertje uit, super vieze smaak. We hebben dit al een meerdere Aziatische landen gezien, maar hier is het nog iets ranziger omdat ze hier de complete noot met schil en al in de mond proppen, die dus tjokvol zit maar ze doen dit 24/7 dus ze hebben de mond altijd zo vol zitten dus ze praten gewoon met het ranzige spul in de mond, wat ervoor zorgt dat jij een rode douche over je heen krijgt. De Papuanen kijken sowieso niet zo nauw waar ze hun goedje uitspugen en wij zaten dus naast de afvalhoop. Dus we waren iig blij dat de regen ons plekje weer een beetje schoon had gespoeld.
Langzamerhand werd het lichter en stopte de regen ook. Het zonnetje scheen en vanuit ons plekje konden we mooi iedereen gade slaan met al hun vreemde dingen. Wij konden er met z’n tweeen niet overuit gepraat hoe bizar en extreem dit allemaal wel niet was. Op dat moment brak er onrust uit. Iedereen begon door elkaar te schreeuwen en tuurden in het water waar een reddingsboei heen gegooid werd. Op het dak, 9e verdieping, hadden twee jongens gevochten en had de een de ander het water ingeslagen. Oja we waren op open zee! Ze hebben hier geen helicopters of reddingspeedboten, dus draaide de gigantische boot om, dit duurde natuurlijk een eeuwigheid en we waren intussen al heel ver weg van de arme jongen in het water. Om de bizar- en extreemheid compleet te maken, sprong er een jongen van de 7e verdieping, onder ons, zelf het water in! Wat bezield je om in open zee het water in te springen?!! Compleet gestoord. Maar de gorilla’s achter ons genoten er luidruchtig van. De boot was intussen bij het punt waar de eerste jongen moest zijn, we zagen verschillende reddingsboeien in het water, allemaal een andere kant uitgedreven. Maar geen spoor van de jongen. Naar enige tijd gaven ze het op en draaiden ze dus weer om voor idioot nummer 2. Ook hij was spoorloos verdwenen in de stromingen van de open zee. Tevergeefs vaarden we dus met vier uur vertraging verder. (Achteraf geprobeerd informatie over de afloop van de jongens te vinden, maar niks gevonden)
Eind van de middag kwamen we aan bij onze eerste stop. Een héle hoop mensen gingen eraf, bijna net zoveel mensen kwamen er weer bij. De boot stopte voor drie uur, drie chaotische uren. Iedereen rende door elkaar en het afscheid was weer hetzelfde. Hectisch tot de laatste persoon op de boot de ladder gesprongen was, vuurwerk en glazen flessen naar de mensen gegooid. Dit alles natuurlijk, zoals bij ieder klein opstootje, gepaard met de apenbewegingen en geluiden.
Volgende dagen verliepen enigszins rustig. Mensen kwamen voorzichtig praatjes met ons maken en op hier en daar een opstootje na verliep alles redelijk soepel. Iedere nacht regende het, dus zaten we weer in elkaar gebogen enigszins beschut en probeerden we aan het begin van de avond een paar uur slaap te pakken.
Op dag drie kwam pas voor het eerst controle langs. Alle winkeltjes werden snel bedekt maar niemand had natuurlijk een kaartje dus als een stel gorilla’s daagden ze de controleurs uit, ze konden toch niks maken tegen deze mega grote groep mensen.
Dag vier was de laatste stop in Papua, Sorong. Bijna iedereen ging van de boot af en kwam er een totaal nieuwe groep mensen de boot op, de Molukkers en voornamelijk Sulawezen. Een wereld van verschil. De boot was nog steeds tjok en tjok vol, wij zaten dus nog steeds buiten op de grond van het dek. Maar alle winkeltjes waren verdwenen, alle betelnuts waren verdwenen, alle rotzooi was verdwenen, een normaal en soepel afscheid. Al snel raakten wij aan de praat met een groep vriendelijke Sulawezen. Niet dat ze een woord Engels spraken, maar met handen en voeten en ons woordje Indonesisch kwamen we er wel, zo hadden we de afgelopen weken constant gecommuniceerd. Overdag spelletjes gespeeld en ’s avonds kwamen de flessen zelfgemaakte rijstwijn en muziekinstrumenten te voorschijn en hadden we een hele gezellige avond!
Wij hadden nog geen idee waar we precies naartoe gingen. We wilden naar de Molukken, naar zuid Molukken waar de fantastische mooie eilanden zijn. Maar onze boot ging alleen naar noord-Molukken. We hadden toen gewoon de boot maar geboekt omdat dat de enige optie was maar kwamen erna achter dat het hier voornamelijk zwart strand is en het merendeel hier moslim is en dus geen Kerst viert. Terwijl wij graag naar een kerk wilden en wit strand. De mensen op de boot kwamen allemaal van noord-Sulawesi en zeiden dat er dichtbij de laatste stop een heel leuk eilandje is om kerstmis te vieren. We zaten nu toch al zo lang op deze ellendige boot, een dagje langer kon ook nog wel. Toen ze door hadden dat we echt naar Sulawesi zouden gaan zeiden ze dat we bij hen Kerst konden vieren. ’s Avonds hadden we plaats om onze hangmat op te hangen en sliepen we voor het eerst niet op de grond (betelnut spuug dus) De conducteurs wisten intussen dat wij er bij Ternate, Molukken, af zouden gaan dus toen de boot daar midden in de nacht stopte, en de conducteurs ons wakker probeerde te maken dat we er waren deden we maar net alsof we sliepen.
De volgende dag, dag 5, konden we dan eindelijk, samen met een paar duizend andere mensen, de meest extreme boot af lopen. In deze choatische drukte meteen onze vrienden kwijt geraakt, dus daar ging ons familiediner met varkenskop.
Het waren echt verre weg onze meest extreme 5 dagen geweest. We hebben onze ogen uit de kop gekeken en kunnen het nog steeds niet goed bevatten wat er allemaal op die boot afgespeeld heeft. 7000 mensen op een boot voor 2000 mensen. Werkelijk waar te bizar voor woorden dat dit zomaar kon!
Filmpje van dit extreme Papua:
Sulawesi
Bunaken
Met de taxi moesten we naar de andere kant van Sulawesi om daar weer op een klein bootje te gaan naar Bunaken, een klein eiland. Dit is zo’n klein eilandje dat het niet eens een restaurant heeft. Ieder hotel is dus inclusief ontbijt, lunch en avondeten. We kwamen terecht bij een super mooi hotel met allemaal bungalows in een mooie tuin met uitzicht op het strand. Dat hadden we wel verdiend na onze Papuaanse avonturen. We kwamen daar pas tegen de avond aan, dus konden meteen aanschuiven bij het avondmaal.
De volgende dag was het eerste Kerstdag. Na het ontbijt eerst even naar het strand geweest. Het was serieus moeilijk om het zand te zien door al het afval heen. Maar we konden wel een leuke wandeling maken dat op een vissersdorpje uit kwam en via de jungle terug. We hebben het afgelopen jaar tal van tempels gezien maar bijna nooit een kerk. Een mooie gelegenheid om een keer een bezoekje aan de kerk te brengen. Deze lag aan de andere kant van het eiland, wat een hele leuke wandeling door het bos was. Het was een hele mooie kerk en leuk om hier een keer een kerstdienst mee te maken. ’s Avonds was het gezellig dat iedereen dus het eten inclusief heeft. Nu hadden we een groot feestmaaltijd met het hele hotel samen. Een gezellige avond! De volgende dag wilden we naar mooi strand verhuizen, dus met de speedboot werden we naar de andere kant gebracht. In plaats van een sneeuwpop hebben we nu een zandpop gemaakt. Verder hebben we onze tijd op dit mooie, leuke eilandje doorgebracht met snorkelen. Het staat hier bekend om de super mooie drop-offs. Super super mooi koraal, en dat gewoon heel dicht bij de kant.
Makassar
Vanuit het vaste land vlogen we de dag erna naar Makassar, de hoofdstad van Sulawesi, helemaal in het zuiden gelegen. (En Bunaken helemaal in het noorden)
We waren hier maar 1 dag, wat ook genoeg is. Eerst naar Fort Rotterdam geweest. Vreemd om te zien dat de hele stad er achterstallig uit ziet, dan kom je de poort door en ineens waan je jezelf in Nederland. De huizen, de straten, borden en teksten in het Nederlands. Het fort is nog helemaal intact, dus je ziet nog precies hoe de mensen hier leefden.
’s Middags zijn we naar het museum van de Toraja’s geweest. De stammen die in het midden van Sulawesi wonen, met hele interessante tradities. Voornamelijk de uitvaartrituelen. De overledene wordt ingebalsmd totdat de familie genoeg geld verzameld heeft voor de uitgebreide uitvaart en blijven tot die tijd in het huis van de familie liggen. (Dit kan maanden tot jaren duren) Met de uitvaart worden ze in de grotten begraven. Een stuk grot wordt uitgehold en hier kan een hele familie in opgeborgen worden. Eens in de drie jaar openen ze de deuren van de grotten om alle overledenen eruit te halen en een opknapbeurt te geven, een van de allerbizarste tradities waar wij ooit van gehoord hebben! Het land van de Toraja’s is eigenlijk de grootste toeristentrekpleister van Sulawesi. Je gaat er dan heen met de hoop om een begrafenis mee te maken. Dat komt op ons heel respectloos over, dus hoe interessant we het ook vinden voelde dit toch niet goed om daarheen te gaan. In plaats daarvan vlogen we de volgende dag naar de Molukken.
Molukken
De Molukken stond voor mij ook heel hoog op het lijstje. Grotendeels door de geschiedenis met de Nederlandse connectie, maar ook doordat het gewoon bizar mooie stranden zijn die compleet verlaten zijn. Er gaan maar heel weinig toeristen naar de Molukken doordat het heel lastig reizen is. Zo gaan boten naar eilanden maar 1 x in de week, dus moet het maar net in je reisschema uitkomen. Maar als je er dan eenmaal bent, dan is het een super mooi paradijs!
Ambon
We vlogen eerst naar de hoofdstad van de Molukken, Ambon. We hadden gehoord dat het hier heel leuk moest zijn met nieuwjaar. Misschien voor Indonesiërs zelf, maar wij waren de enige westerlingen hier. Ook hier werden we constant door iedereen aangesproken met ‘Hey mister’. Dit moesten we nu al een maand lang aanhoren, dus we werden er een beetje gek van. We kozen er daarom voor om oud op nieuw met z’n tweetjes door te brengen met spelletjes. Om 12 uur brak de hel los buiten, zoveel knalvuurwerk werd er afgestoken. 1 januari hebben we niet veel meer gedaan dan overheerlijke sateetjes gegeten.
Natsepa
De rest van onze tijd op de Molukken brachten we in Natsepa door. Een eiland met hele mooie stranden. Het was heel lastig om hier een slaapplek te vinden. Alleen maar resorts voor 1 miljoen rupia per nacht. Er was 1 goedkoper hostel, maar zij hadden geen vergunning voor buitenlanders. We smeekten hun of er echt niks anders te regelen viel, omdat we geen andere optie hadden. Ze belden de politie om te overleggen en omdat we Nederlands zijn mocht het dan toch wel. En konden we gewoon voor 100.000 rupia daar verblijven, ze verhoogden de prijs niet eens!
Verder hebben we hier niet veel meer gedaan dan naar de mooie stranden gegaan en rujak gegeten. Fruit met satésaus. Mega lekker. En Sander natuurlijk heel veel nasi goreng, maar dat eet hij in Indonesië iedere dag als het even kan.
Indonesië
Vanuit Ambon vlogen we via Makassar en Jakarta naar Maleisië. Maar hiermee hebben we Indonesië zeker niet voor altijd afgesloten. Dit is een van de weinige landen waar we heel erg zeker nog ooit naar terug willen. Het land is zo ontzettend divers, deze maand was compleet totaal anders dan onze eerste maand met Java, Bali en Gili. Maar deze maand was ook zeker weer een van onze hoogtepunten. Onze ervaringen in Papua waren zo bizar en extreem dat we die zeerzeker nooit zullen vergeten. Maar ook Sulawesi en de Molukken zijn gewoon heel erg mooi!
Compilatie van Java, Sulawesi en de Molukken samen: http://youtu.be/JhM4Y5bK4B0
Na dit ellelange verhaal komt nog 1 verhaal over Azië, over onze avonturen op een onbewoond Maleisisch eiland! Voordat we verder gaan naar ons leven nu in Australië.
Heel veel liefs van Saly xx
-
08 Maart 2017 - 17:07
Anita:
Deze bizarre tijd ligt alweer poosje achter jullie. Maar zal zeker nooit vergeten worden. Wat 'n toestanden en toch ook mooi om meegemaakt te hebben. Heel verhaal met veel avonturen. Kan me voorstellen dat jullie blij waren weer in de bewoonde wereld terug te zijn. Veel liefs -
09 Maart 2017 - 12:39
Jos Knoben:
Wat een verhaal ! Af en toe krijg ik wel een beetje jeuk als ik lees waar jullie zoal
de nachten moeten doorbrengen. Fantastisch mooi en ook wel gewaagd (vind ik dan).
Pas goed op jullie zelf de rest van de tocht en de groetjes aan de luitjes daarachter.
Groet Jos en Jacquline
-
16 Maart 2017 - 09:58
Jose Van Enckevort:
waach, wat een verhaal; had natuurlijk wel al wat gehoord van Anita en Frank, maar heel mooi om dit verhaal te lezen.
Je laat het toch wel uitbrengen, in een boek?
Heel goede reis nog!!! liefs, Jose -
16 Maart 2017 - 17:20
Beppie :
Ongelooflijk, wat een ervaringen, maar ook ontberingen.... Ik vind jullie echte kanjers, hoe jullie dit alles ondergaan. Gelukkig is alles goed afgelopen en kunnen jullie erop terugkijken als een heel groot avontuur.
Maak er nog een mooie tijd van Down Under. En geniet van het (relatief) rustige bestaan. In ieder geval zonder koppensnellers, vlooienbeten, gorillageluiden en een smerige overvolle boot.lieve groet uit us Rooy.
Xxx -
16 Maart 2017 - 21:52
Anita:
Schitterende foto's.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley