Maleisië en Australië

Kuala Lumpur, Pangkor. Rumah Saly
Perth

Ons laatste verhaal over Azië.. het verhaal over ons onbewoonde eiland avontuur.. onze beste/leukste/genietenste/bijzonderste weken ooit!

Hallo allemaal,

En dan zijn we aangekomen in ons laatste land van Azië. Maleisië was het enige land waar we nog niet geweest zijn van zuid-oost-Azië. Aangezien ik hier al een keer met Claire geweest ben, hadden we dit eigenlijk ook niet gepland. Totdat we het idee kregen om op een onbewoond eiland te gaan overleven. Expeditie Robinson heeft dit meestal in Maleisië gedaan, dus dat kwam perfect voor ons uit. We hadden nog geen idee hoe, wat of waar we het aan gingen pakken. We hadden een maand de tijd om alles uit te zoeken, er te komen en we wilden proberen het twee weken vol te houden. Verder hoefden we niks van het land te zien of te doen doordat ik dit dus al gezien had en we naar 15 maanden lang sightseeing gedaan te hebben dat ook wel prima vonden. Wij waren hier puur en alleen voor het onbewoonde eiland.

Kuala Lumpur
Vanuit Indonesië vlogen we naar Kuala Lumpur. Ik vond het erg leuk om in een stad te zijn waarvan ik nog dingen herinnerde en herkende. En ik vond het hele sfeertje zelfs nog leuker dan de vorige keer. We verbleven in China Town, wat een erg gezellige drukke markt heeft. Buiten de eilandvoorbereidingen door hebben we natuurlijk wel een bezoekje gebracht aan de Petronas Towers. En heerlijk rondslenteren door dit rijke gedeelte van de stad met afwisseling met het armere gedeelte in China Town of Little India. Alles is meteen weer precies hetzelfde als waar we onze reis 15 maanden ervoor begonnen zijn. We wisten niet zeker of we op de juiste plek waren, maar we zagen al steeds meer Indiërs rondlopen en toen sloegen we een hoek om en boem daar had je India met alles erop en eraan. De drukte, de chaos, de stank, de mensen, de kleding, de spullen die ze verkochten en aten. In alles waren we werkelijk waar weer even terug in India.
Onze voorbereiding voor het eiland viel in het begin tegen. Expeditie robinson, en andere programma's, gaan altijd naar de eilanden in het westen. Maar de gehele westkust is afgesloten ivm de monsoon. Als het hier regent dan is de tropische bui niet zomaar over maar duurt zo een week aan een stuk door. Af en toe regen is natuurlijk wel erg fijn ivm vers water maar alleen maar en niks anders is natuurlijk niet fijn. En buiten dat, zijn er geen enkele bootmannen om ons er naartoe te brengen. Dus ons nieuwe plan was kijken op Google maps waar een onbewoond eiland is wat wel bereikbaar is. Na een tijdje hadden we ons eiland gevonden. We konden met de bus en de boot op het toeristische eiland Pangkor komen, waar ons eiland dicht bij ligt.

Pangkor
Het was al donker toen we op Pangkor aankwamen, maar toen we een andere maps opende om te kijken waar ons eiland nou precies ligt van waar wij waren, zagen we ineens dat er een steiger op het strand afgebeeld was waar wij het op gemund hadden. De volgende ochtend dus zo snel mogelijk naar het strand gegaan om het eiland te kunnen zien. Vanuit dit strand konden we ons eiland zien liggen, wat ongeveer 500 meter verderop ligt. De zee was deze dag te onrustig om een kano te huren om het eiland te verkennen. De lokale mannen konden ons niet heel veel over het eilandje vertellen, maar wel de informatie die we nodig hadden. Ze wisten dat het onbewoond is en dat er wel apen en honden leven. En welke vissen/planten we wel en niet zouden kunnen eten, dat soort informatie. Maar er was dus inderdaad een steiger aan de andere kant. Ze waren begonnen aan de bouw van een haven met een groot duane kantoor. Om de een of andere reden, welke werd ons niet duidelijk, staat dit gebouw al vanaf het begin af aan leeg en wordt er niks mee gedaan. Maar wij wilden dit graag met eigen ogen bekijken. Voor de kano moesten we nog een dagje wachten. Vanuit het uiterste puntje van Pangkor naar het uiterste puntje van het onbewoonde eiland was met laag water ongeveer 70 meter. Dus hier zijn we met laag water naartoe gelopen en gezwommen, het was onmogelijk om aan de achterkant te komen, maar ook aan de voorkant zagen we al een mooi stukje strand wat eventueel zou kunnen. De terugweg was het intussen hoogwater geworden dus was het eigenlijk te gevaarlijk om terug te zwemmen, er stond een enorm sterke stroming die ons ook bijna de open zee in trok, maar we konden de overkant nog op tijd halen en moesten toen klimmen en klauteren over de rotsen om weer terug te komen. Het strand was compleet verdwenen dus moesten we langs Pangkor af helemaal terug zwemmen.
De volgende dag met de kano om het hele eiland gepeddeld. En kwamen we dus uit bij een gigantische steiger met gigantisch leegstaand gebouw. In dit gebouw vonden we sporen dat hier wel eens een zwerver kon wonen. Daar wilden we dus niet op het strand naast kamperen. Dus het strand wat we in eerste instantie op het oog hadden viel dus helaas af. Verder was er aan deze kant van het eiland nog een mini strandje, maar hier konden we niks beginnen. Dus kwamen we weer terug bij de voorkant. Het verschil met eb en vloed ie hier gigantisch. Met laagwater heb je 30 meter strand, met hoogwater is er geen strand meer over. Maar bij dit strand was een perfecte plek in de jungle wat we vrij konden maken. Dit zou een ideaal plekje zijn om onze hut te gaan bouwen. We wilden graag weten wat hoogwater met dit strand deed, dus bleven we de rest van de dag hier om alvast de plek voor te bereiden. Ik ging het stuk jungle helemaal leeghalen. Teneerste de bergen plastic en afval weghalen wat hier aangespoeld is en ten tweede alle bladeren weghalen, waarmee ook alle scorpioenen, spinnen en duizendpoten zouden verdwijnen. En toen hadden we een mooie vlakte tussen de bomen vrij. Sander was in de tussentijd het hele eiland aan het verkennen op zoek naar handige aangespoelde spullen en hout voor de hut. Maar ook op verkenning wat voor bomen, planten en vruchten hier groeiden. Hoeveel kokosnoten er waren. Alle informatie de we nodig hadden met betrekking tot eten en bouwen van de hut.
De volgende dag gingen we naar het dorp om alle benodigdheden te kopen. Eten in blik, rijst, water, zeil en een machete.
De dag erna was het zover. We konden onze spullen in het hotel achterlaten en in alle vroegte waren we op het strand om een bootman te regelen. Het was erg lastig om iemand zo ver te krijgen om ons af te zetten en twee weken later op te halen, maar uiteindelijk hadden we iemand gevonden die dat wel wilde doen. We moesten alleen wachten totdat het hoogwater was, anders kon de boot niet dicht genoeg bij het eiland komen. Dit was pas om 4 uur ’s middags. De hele dag voor ons uit zitten kijken en balen dat we nog niet aan de slag konden gaan.

Rumah Saly
Eindelijk was het dan zover. We waren dan echt op het eiland, de bootman vaarde weg en zou pas 2 weken later terug komen. Er was geen weg meer terug en dus ook geen tijd te verliezen om de eerste nacht voor te bereiden. Sander ging meteen aan de slag om onze hangmatten op te hangen met een zeil erboven voor als het zou gaan regenen. En ik ging een enorm gat in de grond graven om hier onze provisiekast van te maken. Veilig voor alle kleine kruipende beesten en voor de behendige apen. We waren beide precies klaar toen het donker werd en net toen ons eerste maaltijd boven het kampvuurtje klaar was begon het te regenen. Onder ons zeil konden we dus mooi droog blijven en was de timing perfect. Na het eten meteen gaan slapen.
De volgende dag ben ik voornamelijk bezig geweest met palmbladen weven als matras en zijkanten voor onze hut. En heb ik een soort klok gemaakt, zodat we maar naar de hoogte van het water hoefden te kijken om te weten hoelaat het was. Sander heeft deze dag weer het hele eiland rondgelopen, overal overheen geklauterd of onderdoor geploeterd met enorme aangespoelde balken en planken hout die perfect waren voor de hut. Ook had hij met alle geweld een grote ton tussen de rotsen uit kunnen trekken, die ideaal was om regen op te vangen. ’s Avonds bij het kampvuur deze ton in tweeen gesmeden en we waren verzekerd van vers water! De twee dagen erna was Sander voornamelijk bezig om het frame en fundering van de hut te maken en ik was nog steeds aan het weven. Maar goed dat ik de vipassana cursus gedaan heb, want nu kon ik het een heel stuk beter verdragen om drie dagen aan een stuk in een onmakkelijke positie hersenloos weefwerk te verrichten. Na 4 nachten in de hangmat geslapen te hebben was aan het einde van dag 5 de hut klaar en konden we onze spulletjes hierheen verhuizen in het donker. De volgende dag een paar kleine aanpassingen gedaan zodat de houten planken een iets beter matras vormden en de bouwplaats opgeruimd zodat we er ook een gezellig plekje van konden gaan maken. De dag erna hadden we pas voor de eerste keer tijd om te vissen, we hadden genoeg eten in blik en rijst meegenomen zodat we in ieders geval de eerste prioriteit naar het bouwen van de hut konden laten gaan. Deze dag ben ik ook weer opnieuw gaan weven, ditmaal voor wat luxe in de hut: een waaier! Dat alles zo perfect verliep hebben we gevierd met een overheerlijke verse kokosnoot! Jammie jammie!
Iedere avond regende het behoorlijk hard, echte hevige tropische stormbuien, maar onze hut was verbazingwekkend waterdicht, er kwam geen druppeltje water binnen! Het vuurtje was daar en tegen wel iedere morgen uit geregend, dus heeft Sander hier ook een klein afdakje voor gemaakt. En wat heb je nodig als je op een onbewoond, super mooi eiland verblijft? Juist ja een schommel! De mooiste schommel gemaakt van een mooi, oud aangespoeld stuk hout. De volgende dag heeft het de hele dag geregend. Dus wij bleven mooi in onze hut zitten, ook hier hadden we van alles te doen. Onze deur had natuurlijk een schelpengordijn nodig! In de hut zaten we gezellig schelpen te rijgen. Ondanks de regen is Sander toch gewoon gaan vissen en heeft ie nog een kokosnoot uit de boom geramd.

Op zo’n onbewoond eiland zijn al je emoties wat extremer. Zo begon Sander iedere dag ontzettend chagrijnig en moeilijk om het vuurtje weer aan te krijgen met het natte hout om water voor z’n koffie te koken. Dit ging altijd gepaard met ‘ik haat de ochtenden hier, het is het verschrikkelijkste moment van de dag’. Zodra z’n koffie klaar was ging hij heerlijk ergens zitten en genoot hij in volle teugen van z’n bakkie koffie en rijstepapje. Dit ging dan altijd gepaard met ‘ik hou van de ochtenden hier, het is het beste moment van de dag’. Dit was dus altijd in 5 minuten tijd.
Hierna starten we de dag altijd met strandjutteren. Iedere dag weer verrassend wat er weer aangespoeld was waar we die dag wat moois van konden maken. Alles hier op dit eiland verliep eigenlijk te perfect om waar te zijn. Zo begon het al gelijk met het eerste moment toen ik ons plekje wilde schoonvegen dat ik iets zocht om dit mee te doen, meteen naast onze plek zag ik kapotte bladerenhark liggen, perfect! Een ander moment had Sander z’n zorgen over dat we misschien te weinig kaarsen hadden nog niet uitgesproken of we vonden de allergrootste kerkkaars, aangespoeld op een onbewoond eiland. Of we waren onze bekers en bestek door het hoge vloed ‘s nachts kwijt geraakt en vonden we die ochtend nieuwe bekers en bestek. Alles verliep zo ongelooflijk perfect. Maar ook alles wat we maakten kwam iedere keer net perfect uit. Het zeil voor ons dak was het perfecte formaat. We vonden een ander zeil wat perfect als deur gebruikt kon worden ivm de hoeveelheid regen. Maar ook dat de mega gigantische regenbuien pas kwamen nadat de hut klaar was. Ook de schommel die we gemaakt hadden, het mooie grote stuk hout was er perfect voor en het touw wat we gevonden had precies het goede formaat.

Iedere dag verbeterden we ons perfecte plekje weer wat meer met alle gevonden spullen. Zo hadden we autobanden gevonden waar we stoelen van gemaakt hadden als gezellig zitplekje en natuurlijk moesten we van een autoband ook een schommel maken. Als een aap klom Sander de boom in om een enigszins gevaarlijke truc uit te halen, maar daarna hing de schommelt dan ook perfect. Dus nu hadden we een speelschommel en een mooie rustige schommel.
Tot nog toe douchten we iedere keer in de zee. We hadden genoeg regenwater om daarna het zoute water van ons af te spoelen. Hier was ik al heel erg blij mee want het zeewater prikte heel erg. Er zaten miljarden plankton in het water. Dit gaf ’s avonds een magisch beeld. We hebben het nu al heel veel gezien, het lichtgevend plankton. Maar de hoeveelheid die hier zat was zo ongelooflijk magisch. En doordat er geen enkel licht in de verste verte is, op ons kleine vuurtje na, is het plankton ook extra fel. Dus onder je is het een magisch lichtgevend spektakel van plankton en boven je is het een magisch lichtgevend spektakel van de enorme hoeveelheid sterren. Maar om alles nog wat comfortabeler te maken, maakten we een douche! Met een voetpedaal konden we hier nu heerlijk douchen. Om het allemaal nog wat huiselijker te maken hadden we van de kokosnoten mooie hangende plantenbakjes gemaakt, een weefwerkje op tafel en onze hut kreeg een naambordje. ‘Rumah Saly’. Rumah betekend huis in het Maleisisch en Indonesisch. Ook hadden we ergens een foamen bordje met de 5 erop gezien. Dat vonden we wel een goed huisnummer, we waren ten slotte ook de vijfde bewoners van het eiland. Na de apen, honden, zeeotters en paradijsvogels.

Voor de honden hadden we geen afweersysteem nodig, zij waren erg bang voor ons en het enige moment dat we hen zagen was als ze ’s morgens snel langs ons strand voorbij kwamen rennen. Vantevoren toen we in de kano zaten hadden we de honden wel al in actie gezien, als een echte roedel jaagden ze met z’n alle samen de otters op. De otters kwamen zo nu en dan vanuit het water op een afstandje bekijken wat we aan het doen waren. De paradijsvogels kwamen een paar keer als wij op het strand waren of ‘s morgens nog in de hut lagen, een bezoekje brengen. Super mooi gezicht, dus deze probeerden niet weg te jagen maar juist op de foto te zetten. Maar de stelende apen moesten we wel wegjagen. De eerste dagen hadden we ze helemaal niet gezien. Deze dagen was Sander ook heel veel bezig geweest met hout hakken en palen de grond in slaan, dus waarschijnlijk had het lawaai ze in eerste instantie afgeschrikt. Daarna kwamen ze toch even kijken, eerst een paar vanuit de bomen een eindje verderop. Maar even later kwam er al een heuse invasie van een stuk of 30 apen die iedere keer brutaler en brutaler werden. Van ons mochten ze niet in de bomen boven ons plekje komen dus dan gooiden we stukken koraal naar hen toe om ze weg te jagen. Zij gaven zich niet zomaar over en gooien dus terug, met poep. Doordat ze met zoveel waren konden we ze onmogelijk allemaal tegelijk in de gaten houden en probeerden ze recht boven ons plekje te komen om dan alles onder te plassen. We hadden niet zoveel stukken koraal, dus had Sander een katapult gemaakt. Zeer effectief!

Buiten het op zoek gaan naar nieuwe spullen om hier weer wat bruikbaars of leuks van te maken waren we natuurlijk ook veel bezig met vissen. Van bamboo hadden we twee hengels gemaakt. En er was een heel groot net aangespoeld. Dit konden we aan de zijkant van ons eiland in een baai vastmaken. Door het grote eb en vloed verschil was dit heel makkelijk vissen. ’s Avonds zat het vol met krabben, jammie jammie! En ’s morgens zat het vol met allemaal kleine visjes. 1tje was natuurlijk niet vullend, maar een stuk of 10 van die kleintjes was toch een goede lunch/avondeten. De kokosnoten waren ook niet al te makkelijk om uit de boom te krijgen en om te openen, maar hiermee werden we beloond met een lekkere grote kop kokoswater en goed veel vruchtvlees. ’s Avonds hoorden we overal ratten om ons heen, dus probeerde Sander hier valletjes voor de zetten. Helaas waren ze hermetkrabben er steeds eerder bij en hebben we dus niet een stuk vlees kunnen eten.

’s Avonds regende het iedere avond, dus zaten we in onze hut met kaarslicht te kaarten. De laatste avond konden we wel lekker buiten zitten.
Dag 13 was alles helemaal klaar, een praktische keuken, gezellig zithoekje, handige badkamer, watervoorraad en overal leuke accessoires. Deze dag hebben we een soort van lipdub gemaakt om in 1 take alles te filmen wat we allemaal kunnen doen in onze Rumah Saly.
Dag 14 kwam onze bootman ons weer ophalen. Hij kon zijn ogen niet geloven wat wij ervan gemaakt hadden en hij was erg dankbaar toen we zeiden dat hij en de andere bootmannen en vissers er gebruik van mochten maken om hier te komen chillen. Hij zag dat al helemaal voor zich. De terugweg in de boot was heel vreemd. We hadden echt hetzelfde gevoel over ons heen als wat je altijd ziet als ze bij expeditie robinson op de boot zitten. We zwaaiden vaarwel naar ons meest perfecte plekje waar we onze leukste en meest genietende twee weken gehad hadden, niet wetende dat het afscheid maar voor korte duur zou zijn....

Pangkor
Terug in Pangkor hebben we eerst een lekkere ijskoffie gedronken met lekker eten. We kwamen de baas van de bootmannen tegen, degene waarmee we vanaf het begin mee gepraat hadden over het eiland. Hij was in gesprek met andere toeristen maar kapte het gesprek abrupt af toen hij ons zag. Hij was zo blij om ons weer te zien. Hij had zich enorme zorgen gemaakt dat wij al die tijd op het eiland gebleven waren en dat het weer zo verschrikkelijk te keer was gegaan. Hij had iedere dag een van de bootmannen gestuurd om te kijken hoe het met ons ging. Dit hebben ze heel netjes vanaf een afstandje gedaan want wij hebben ze nooit gezien. Maar hiermee hadden ze gezien dat wij iets gebouwd hadden en was hij iets gerustgestelder geweest. Toch geloofde hij z’n ogen niet toen we hem de foto’s lieten zien. Zij waren het er allemaal al lang over eens: 'they must be army'. Een andere verklaring hadden ze niet waarom wij in staat waren om zo'n hut te bouwen en er zolang te blijven in deze omstandigheden met de extreme regenbuien.

Het was Chinees nieuwjaar dus overal zat het helemaal vol. Wij hadden een hutje, wat nog kleiner was dan ons eigen gebouwde hutje. ’s Nachts werd ik schreeuwend wakker en zei Sander tegen mij dat ik rustig moest worden omdat anders degene in net hutje naast ons wakker zou worden. Ik werd hier heel boos om dat hij tegen mij zei dat er een of ander eng iemand op ons onbewoonde eilandje was. Uiteindelijk kon Sander mij duidelijk maken dat we niet meer op het onbewoonde eiland waren maar weer terug in de bewoonde wereld.

Bij het ontbijt kwamen we aan de praat met een meisje uit Québec. We lieten haar foto’s zien van ons plekje en een paar uur later haalde zij ons over om weer terug te gaan samen met haar en haar Russische vriendin. We misten Rumah Saly al meteen zo erg dat het haar geen moeite kostte om ons over te halen om terug te gaan. Dit keer zou het natuurlijk wel compleet anders worden. We gingen er nu met z’n vieren naartoe, Sander met drie meiden op een onbewoond eiland. We zouden maar twee nachtjes blijven dus konden we eitjes meenemen voor een lekker ontbijtje en natuurlijk flessen alcohol! De bootmannen moesten lachen toen we zeiden dat we weer voor een paar dagen terug wilden. Ze hadden er al een avond met vrienden gezeten en het eten wat we achtergelaten hadden al verobert. Pangkor is maar een klein eilandje dus het ging hier al snel de ronde. We hadden twee weken lang geen boot gezien, maar terwijl Anastasiya en Hind in de eerste uren onze hangmatten met een zeil erboven aan het ophangen waren voor hun slaapplekje, kwamen er al verschillende bootmannen langs om met ons te kletsen. Sommige wilden gewoon weten wie wij waren, hoe alles eruit zag en hoe we het gemaakt hadden, sommige hadden serieuze plannen en vroegen onze toestemming om er een toeristenattractie van te maken, zodat zij hier toeristen naartoe konden brengen om te overnachten. Vanuit Pangkor worden er allemaal boottoeren gehouden. Deze hebben allemaal dezelfde stops, coral island, Monkey beach en Turtle bay. Ineens kwamen alle toeristenboten ook langs ons eiland, ze konden niet heel dichtbij komen dus we hoorden niet precies wat ze erbij vertelden. Maar we hoorden wel ‘dutch couple, two weeks, built a hut’ etc. Heel erg grappig dus dat Rumah Saly na onze onvergetelijke, rustige weken ineens een toeristische attractie geworden is!

In onze eerste twee weken op het eiland waren we natuurlijk iedere dag aan het vissen, maar alleen een klein gedeelte van de dag. De meeste tijd besteedde we aan ons kamp verbeteren. Maar nu kon Sander helemaal los gaan en was hij de hele dag aan het vissen, met een heerlijk avondeten als resultaat! Een paar flinke vissen die we konden delen.
Anastasiya is een model dus zij wilden overal foto’s maken. In het begin liep ik overal met haar naartoe om als fotograaf te spelen. Best cool om op zo’n toplocatie fotograaf te zijn van een echt model! Laterna leerde ze Hind en mij wat trucjes maar ik werd al gauw genoeg gek van de camera op mij gericht dus ging mooi mosselen en slakken verzamelen voor het avondeten. ’s Avonds een hele gezellige avond gehad, gelukkig regende het niet dus konden we gewoon fijn in onze woonkamer zitten.
De volgende dag begonnen we met een heerlijk ontbijt. Lekkere eitjes op brood! Die luxe hadden we nog niet eerder gehad op het eiland. En aan het eind van de dag gingen we voor het eerst puur voor de lol de zee in. In onze twee weken waren we natuurlijk heel veel in de zee geweest maar dat was altijd met een reden; douche, afwassen, vissen, kleren wassen. Op de allereerste dag hadden we een binnenband gevonden maar nog helemaal niet uigeprobeerd, daar hadden we nu mooi tijd voor en konden we lekker in de band chillen in het water!
Hind vond het niet leuk dat onze hut zo mooi van natuurlijk materiaal was, dus zij wilden ipv zeil ook een geweefd dak. De tweede nacht begon het ’s nachts wel te regenen en bleek Hind d’r dak niet echt waterdicht te zijn. Toen wij tegen de morgen wakker werden viel Sander uit de hut over een zielig hoopje dat onder onze hut gekropen lag. Ze had een verschrikkelijke nacht gehad maar er was genoeg ruimte in onze hut, we begrepen niet waarom ze niet eerder bij ons binnen was gekomen, maar uiteindelijk kwam ze toch bij ons liggen. Ook Anastasiya had een interessante nacht, de apen waren nog brutaler geworden en hadden een fles cola opengebroken die recht onder haar hangmat lag.
Aan het einde van de dag, toen het weer vloed was, kwam de bootman ons weer netjes ophalen. We zaten nog niet in de boot of de apen hadden ons kamp al compleet overgenomen en zelfs in de hut gesprongen. Wie weet zullen ze intussen ook op de schommel aan het spelen zijn!
Weer terug op Pangkor moesten we snel naar de andere kant van het eiland komen om weer terug naar Kuala Lumpur te gaan. Hind had de volgende morgen haar vlucht terug, dus we konden de nachtbus niet missen.

Kuala Lumpur
We hadden nog een paar dagen over voordat we Azië zouden gaan verlaten! Kuala Lumpur is daar de perfecte locatie voor, je hebt hier werkelijk waar alles. We moesten nog onze laatste Aziatisch souvernirs, kleding, kabels, e-cigarettenspul, alles wat we nodig konden hebben en goedkoop is in Azië en duur in de westerse wereld. Alleen al in Chinatown hebben ze alles. Ook genoten we nog voor de laatste keren om lekker uit te eten, koffie uit een zakje drinken, alles wat binnen een paar dagen te duur voor ons zou worden. En toen waren we er klaar voor, alles was geregeld om het volgende avontuur aan te gaan: op naar Australië!

Filmpje van ons geweldige avontuur op Rumah Saly:


Australië
Perth
We vlogen naar Perth, de enige stad in west-Australië. Australië heeft hele strenge regels over wat je wel en niet mee mag nemen en wie wel en niet het land binnen mogen. Wij hadden al onze papieren en goed voorbereid. Maar we hadden natuurlijk een machete die we voor het eiland gekocht hadden. Onze machete valt onder de regels dat hij toegestaan is, maar je moet het wel aangeven. Dit is toch spannend. In de rij om je spullen te controleren werden wij er dus uitgehaald om naar een andere balie te gaan. Dit was dus het moment of ze echt alles zouden goedkeuren of dat we terug gestuurd zouden worden. De vriendelijke mevrouw wilde alleen onze machete zien, die was oke, keek niet eens in de rest van de tassen en we konden zo doorlopen, Australië in. En het was meteen echt het plaatje wat je voor je hebt bij Australië. De lucht was strak, mooi blauw en de zon was aan het opkomen dus er was een oranje gloed. Overal was het rustig maar de mensen die je zag rondlopen, zag je echt dat ze daar met een doel liepen, maar naar het werk of naar school te gaan, ipv gewoon rondhangen. In de bus zat een man en toen een aboriginal naast hem kwam zitten, snoof hij vies z’n neus op en ging ergens anders in de bus zitten. Niemand vond dat lullig ofzo.
Nadat we ingecheckt hadden gingen we eerst naar een supermarkt. Wat had ik daar naar uit gekeken, om in een normale supermarkt rond te lopen en om normaal eten te kopen, gewoon alles wat je gewend bent van thuis. Dus heerlijk ontbeten met een lekker broodje kaas!
Het hostel was echt heel vies, er verbleven zo’n 60 mensen die allemaal 1 keuken moesten delen en in een paar grote slaapzalen verdeeld werden, het ranzigste hostel wat we in het afgelopen anderhalf jaar gehad hadden en ook nog eens verre weg het duurste! We gingen dus meteen in de actie op zoek naar werk inclusief accomodatie. Ik vond gelijk iets wat perfect klonk. Om als nanny te werken waarvan de vader in een rolstoel zit en hem dus ook verzorgen. Deze familie woont in Margaret river, dit is de plek waar wij ook het liefste wilden werken. We hadden goede verhalen hierover gehoord. Het is een dorpje 4 uur ten zuiden van Perth waar de natuur heel erg mooi is en staat bekent om de vele wijnvelden en wijnkelders. De stranden zijn er prachtig en het is de surfplek van het westen. Zij hadden een apart huisje waar ik dan kon verblijven en tegen een paar uurtjes in de week helpen in de tuin zou Sander er ook gratis mogen verblijven. Ik stuurde dus snel een reactie, maar het leek al te perfect om waar te zijn en kreeg dan ook vrij snel een reactie terug dat ze al iemand anders hadden. De volgende ochtend kreeg ik echter een nieuwe reactie dat ze toch liever mij hadden dan degene die ze al gekozen hadden, na een kort telefoongesprekje gingen wij naar het treinstation om de volgende dag al naar Margaret River te gaan! Dag drie in Australië en ik had al de perfecte baan, in de lokatie waar we het liefst wilde zijn! Maar ook dit verhaaltje is alweer veel te lang dus daarover de volgende keer!

Wij blijven tot half augustus hier werken. Ons adres is:
128 illawarra ave
PO box 1474
Margaret river WA 6285
Australia

Heel veel liefs van Saly xx