Thailand en Myanmar
Blijf op de hoogte en volg Sanderenlynn
20 Augustus 2016 | Myanmar, Maymyo
Bangkok
Yangon, Kayiktiyo, Inle Lake, Bagan, Mandalay, Pyin Oo Lwin
Myanmar: we moesten er even in komen, maar toch wel erg leuk!
Hallo allemaal,
Bangkok
We moesten een week van tevoren naar Bangkok gaan om het visum van Myanmar te regelen. In deze week hebben we 1 dag een toer gedaan met een oude man uit Zuid-Afrika die we hier de vorige keer hadden leren kennen. Als eerst gingen we naar de achterstandswijk van Bangkok om terug in de tijd gaan en om te zien hoe Bangkok 50 jaar geleden was. Vanuit daar gingen we met de boot helemaal naar de andere kant en bezochten we een 5 sterren restaurant. Super de super luxe. In deze hele buurt zag je de rijkdom overal. In de skybar hadden we een ongelooflijk uitzicht over Bangkok. Zo ver als je kon kijken zag je stad. Met daarin dus de armoede die we in de ochtend gezien hadden, de ontzettende rijkdom waar we ons nu in bevonden en alle gekheid van het gebied rond Khao San of Chinatown.
De rest van het week stond voornamelijk in het teken van taxiritjes van en naar de ambassade om ons visum te regelen. En facetimegesprekken met de weddingplanner! We hadden een cafeetje gevonden waar ze allemaal super leuke spellen hadden, dus daar hebben we ook een paar middagen gezeten.
Op zaterdagmiddag liepen we langs een hostel en zagen we een tas staan die ik herkende. Dat is de tas van een jongen uit Panama die we in Laos hadden leren kennen. ’s Avonds wilden we dus met hem op stap gaan. In heel Thailand was voor zaterdag en zondag een alcoholverbod, door de verkiezingen. Maar wij dachten, alles wat verboden wordt gebeurt gewoon op Khao San road dus dat zal echt wel goed komen. Ze verkopen neppe identiteitskaarten waar de politie bij staat, ze vragen je om naar de pingpongshow te gaan waar de politie bij staat, maar alcohol was echt helemaal nergens te vinden. Het was meteen een compleet andere wereld in Khao San road. Het was nu gewoon een straat met wat terrasjes waar je rustig een cola kon drinken zonder muziek of enige vorm van gekheid.
Op maandag zouden we om 12 uur vliegen, we konden met de trein gaan en dan zouden we nog tijd genoeg hebben. Dus met een taxi naar de trein, 5 bath (10 cent) betaald en gingen we in de trein zitten. Een uur later stond de trein nog steeds op het station. En besloten we maar met een taxi te gaan, op het moment dat we voet op het perron zetten rijdt de trein weg. De trein gaat veel slomer dan de snelweg dus om er zeker van te zijn dat we onze vlucht zouden halen, gingen we even goed met de taxi.
Myanmar
Op het vliegveld ging alles heel makkelijk. Het was vanuit de lucht zelfs al een wereld van verschil. In Thailand zagen we alleen maar stad zo ver als we konden kijken totdat we boven de wolken zaten. Toen we 10 minuten later weer door de wolken naar beneden vlogen zag je alleen maar groen en alles had een mooie glans door het vele regen.
Onze eerste indruk van Myanmar is dat wij minder enthousiast zijn dan alle andere mensen. Iedereen was zo lyrisch over Myanmar. Het zou zo goedkoop, vriendelijk en onaangeraakt zijn. Maar wij vinden 30 dollar voor een krakkemikkig bed op een schrale slaapzaal en 25 euro entree bij ieder gebied om er te verblijven, niet goedkoop en al zeker niet voor Aziatische begrippen. We hebben ons nog nooit zo erg als een dollarbiljet gevoeld, dus in onze ogen zijn ze ook niet buitengewoon vriendelijk. Maar dat is allemaal nog tot daar aan toe, wat de mensen zo leuk aan Myanmar vinden is dat het nog puur en onaangeraakt is en dat dit de tijd is om te gaan omdat het over een paar jaar te toeristisch zal worden. Maar that ship has already sailed! Wij hebben nog nooit zo’n toeristische tours gedaan. Alles maar dan ook werkelijk waar alles is puur en alleen afgestemd op de toeristen. En de mensen vinden het zo leuk om naar ‘really really local places’ te gaan, maar als er dagelijks een toeristentoer naartoe georganiseerd wordt en zij goed Engels spreken, dan zijn deze dorpjes net zo authentiek als de buitenwijk van Bangkok.
De eerste dagen was voor ons dus een beetje een tegenvaller omdat wij het heel anders ervaarden dan alle verhalen die we gehoord hadden. Maar evengoed is Myanmar natuurlijk een prachtig en bijzonder land. De natuur is hier prachtig en het geloof speelt een hele belangrijke rol waardoor er overal waar je kijkt tempels staan. De mensen dragen wel allemaal nog de klederdracht, wat natuurlijk een leuke sfeer geeft. In deze zin deed het ons heel erg aan India denken. Iedereen draagt een sarong en heeft constant de bek vol met kauwtabak en beatlenut. En overal op straat staan dezelfde kraampjes als in India en proberen ze van het grootste afval toch nog iets te maken.
Van alles wat ik hierboven noemde gaat wel alleen maar over het toeristische binnenland. Buiten deze cirkel is gewoon nog steeds burgeroorlog en is het dan ook verboden voor ons om naartoe te gaan. Deze gebieden van Myanmar zullen dan ook nog een compleet andere wereld zijn. Als je je dit bedenkt dan is het natuurlijk wel bijzonder om in deze gebieden gewoon en veilig te kunnen rondrijden. Onderweg van de ene naar de andere plaats raakt de weg de grens van het veilige gebied aan en zie je de soldaten en tanks dan ook patrouilleren.
Yangon
Wij kwamen in Yangon aan en hier was de jongen uit Guatamala die we van Thailand en Laos kenden. Deze stad deed ons het meeste aan India denken. Nadat we op de markt tegen Venraayse aangelopen waren, liepen wij vanuit ons little India naar de wat fancier plaats waar Enrique verbleef en gingen we chique uiteten bij de Japanner. Na een leuke avond liepen wij weer terug waar wij verbleven. Met de straat werd het armer en viezer. Bizar hoe de verschillen in 1 lange straat kunnen zijn.
De volgende morgen gingen we naar de beroemde Sheedagon pagoda. Een gigantisch grote Pagoda met een heel gebouw ervoor als aanloop ernaartoe. En alles is goud geschilderd en zo kitcherig mogelijk aangekleed. Dus weer een hele andere stijl tempel. Die middag gingen we meteen weer door naar het volgende plaatsje.
Kyaiktiyo
Dit is een klein dorpje aan de voet van een bergtop. Op de top staat een hele grote steen die overhangt en die theoretisch gezien zou moeten omvallen. Deze steen valt niet om doordat buddha hem met een haar heeft vastgezet. Daardoor is dit een heilige plek, hebben ze de steen goud geverfd en een tempel bovenop gebouwd. De trek hierna toe is een pelgrimstocht. Maar doordat er zoveel mensen zijn die wel de steen willen zien maar niet 5 uur door de jungle een stijle berg op willen lopen, hebben ze ook een weg gemaakt en rijden hier trucks af en aan om mensen naar boven te brengen. Wij waren van mening dat je een pelgrimstocht lopend hoort af te leggen. Het was ook een hele leuke tocht naar boven, door de jungle met hier en daar een eenzaam huis. Een klein nadeel was dat het de godganselijke dag regende. En we de hele tocht door de wolken liepen en nog geen 3 meter voor ons zagen, dus geen adembenemend uitzicht. Maar het is wel bijzonder om op een uitkijkpunt te staan en van alle kanten helemaal niks te zien, alleen maar wit. Als je de golden rock dan bereikt voelt het ook als een voldoening om uitgeput en onderkoeld te zijn. Een pelgrimstocht hoort ook niet makkelijk te zijn.
Wij wilden de volgende dag de dagbus verder pakken, maar omdat we een groot stuk land moesten doorkruisen, rijden er alleen maar nachtbussen. Wat een helse nacht was dat zeg! De bus was zo ongelooflijk krap. Ik paste zelfs met geen mogelijkheid tussen de stoelen en moest dus al helemaal schuin zitten en Sander dus al helemaal. De jongen voor mij duwde z’n stoel ook nog helemaal in ligstand waarmee mijn knieën helemaal verbrijzeld werden. Verder was het ijskoud in de bus en was de chauffeur de hele nacht irritante films aan het kijken waardoor er door de hele bus keiharde irritante stemmetjes galmden. Iedere keer dat iemand eruit moest werden alle felle tl lampen voor 20 minuten aangezet. Behalve toen wij uit moesten stappen, toen werden we er in notime in het donker en stressvol uitgejaagd waardoor we Sander z’n jasje met z’n iPod en mijn Nepalese pashmina niet zagen en misten toen we 1 stap buiten de bus zette maar de bus ineens de hoogste haast had en in notime uit het zicht verdwenen was. Dus heeft Sander 10 maanden een groot en zwaar jasje meegesjouwd om het hier in deze koude monsoon te dragen. Om een iPod kwijt te raken is natuurlijk altijd vervelend. En ik baal er natuurlijk van dat ik mijn eigen souvenir uit Nepal kwijt ben, die ik hier ook altijd omsloeg in de ijskoude bussen.
Inle lake
Aangezien we dus niet geslapen hadden die nacht, hebben we overdag voornamelijk geslapen en wat voor het dorpje geslenterd. De volgende dag gingen we met drie Spanjaarden die bij ons in de dorm sliepen, een boottocht doen over het meer. Het uur erna toe varen was erg mooi. Je zag hoe iedereen werk haalden uit het meer. De typische bootjes waar ze helemaal aan het puntje op zitten. En de mannetjes die vissen en dan met de armen de netten binnen halen en dan staand op 1 been en met het andere been doen roeien. Aangekomen op het meer legden we bij allemaal werkplaatsen aan waar ze ons lieten zien hoe ze zilver bewerken, sigaren maken, lotus verwerken, sarongs weven, papier maken en hier de parapluutjes en lampionnen van maken. Heel erg leuk om te zien natuurlijk, maar zo toeristisch als het maar zijn kan. De laatste stop was bij een klooster op het water. Het is tegen het geloof om geld te verdienen met verkoop, maar ik heb nog nooit zoveel souvernirkraampjes bij elkaar gezien en dat in een klooster. De terugweg was weer heel erg leuk. We vaarden door het drijvende dorp en de drijvende tuinen. In het dorp stond alles op palen wat een heel mooi gezicht geeft. Als je door de drijvende tuinen vaart dan vaar je dus over water maar aan weerszijden is het op het water volgebouwd met bijvoorbeeld tomatenplanten. Heel mooi hoe ze hier een manier gevonden hebben om hier te leven!
Nachtbussen wilden we liever niet meer, dus gingen we de volgende morgen met een minivan naar Bagan. Deze busjes zijn goed geregeld. Ze halen je op bij het hotel en brengen je ook weer naar het hotel waar je heen wilt. Dat is wel wat anders dan dat je een taxi moet betalen om bij de bus te komen en van de bus naar de bewoonde wereld. Waarbij beide taxirit 10$ is.
Bagan
Dit is de meest bekendste plaats van Myanmar wat met meer dan 4400 tempels verspreid over 42km2, de meeste tempels van de wereld heeft. Hier hadden we een heel leuk hotel. De hotels zijn hier nou eenmaal duurder dan in andere landen maar het voelt gewoon stom om zoveel geld te betalen voor grote crap. Maar bij dit hotel kreeg je ook meer voor je geld. Zodra je de deur uit wilde rende iemand naar de deur om die voor je open te houden. In Myanmar zit ontbijt bij alle hotels inbegrepen en toen we hier om kwart over 9 aan kwamen was het geen enkel probleem om nog een ontbijtje te krijgen, terwijl ze bij de andere hotels om 5 over 9 zeggen, nee ontbijt eindigt om 9 uur. Terwijl ze daar de hele dag liggen te niksen en het brood al in de rooster ligt en de eitjes al gekookt zijn. Met deze vriendelijke mannen was de sfeer meteen veel leuker.
We hadden een elektrische scooter gehuurd om langs de tempels af te gaan. Werkelijk waar overal waar je kijkt zie je tig tempels staan. Sommige zijn om alleen maar rond te lopen, Stupa. Sommige om naar binnen te gaan om daar het prachtig aangeklede buddha beeld te aanbidden, tempel. En een ander soort kun op naar boven lopen, pagoda. Deze pagoda’s zijn hier ideaal om het bijzondere uitzicht te aanschouwen. Het is een groot, droog maar groen landschap en overal poppen bruinrode tempels uit de grond. Heel erg mooi en rustgevend.
Mandalay
Voor ons stond mandalay deze keer in het teken voor de bruiloftvoorbereidingen. Het staat hier bekend om de zilver- en goudsmid en edelstenen. Overal waar je kijkt zie je dan ook juweliers. Dus is het natuurlijk leuk om hier ringen uit te kiezen. En aangezien wij over twee weken hier weer terug zijn, konden we mooi naar een zilver- en goudsmid gaan om zelf ringen te ontwerpen. Als we hier over twee weken weer terug zijn dan zullen we het resultaat hiervan zien. En in deze dagen hebben we met onze weddingplanner de hele bruiloft doorgenomen en alles gekozen en vast gelegd. De dag voordat onze familie op Bali komt, hebben we nog een bespreking met het hele team om alles nog een keer door te nemen.
Onze zoektocht naar de zilver- en goudsmid deden we op een gehuurde scooter. Zo zagen we meteen ook wat van Mandalay. We reden door hele leuke wijken waar een hele leuke sfeer hing. Toen het uiteindelijk gelukt was met de ringen, reden we naar het hoogste puntje waar heel veel tempels en kloosters waren. Een hele bijzondere tempel waar je naar binnen kon. Het was een heel breed gebouw, het hele gebouw was eigenlijk meer een gang. Met een wand helemaal vol met exact dezelfde buddha beelden. Het uitzicht was ook heel mooi. Ook in deze stad is het weer overal waar je kijkt zie je tempels.
Pyin Oo Lwin
En uiteindelijk was het moment aangebroken dat we het klooster in zouden gaan. In dit dorpje aangekomen zijn we eerst een kijkje gaan nemen in het klooster, waar we morgen een 10-daagse meditatiecursus gaan beginnen. We konden het niet vinden en er was een vriendelijke meneer die ons wel wilde helpen. Blijkbaar was het nog behoorlijk ver en gingen we achterop zijn scooter. Het was nog een half uur rijden en onderweg ging de scooter van de vriendelijke meneer ook nog kapot. Maar hij moest en zou het klooster vinden om ons daar af te zetten. Deze cursus houdt in 10 dagen lang complete stilte en je mag helemaal niks mee naar binnen nemen. Nog geen pen en papier. Je mag niks doen wat je afleidt van jezelf, je moet zelfs al je gedachtes wegdrijven. Van ’s morgens 4 uur tot ’s avonds half 11 zullen we moeten mediteren met alleen ontbijt en lunch op een dag. Ze zeggen dat het niet alleen geestelijk enorm zwaar is, maar dat het ook heel veel van je lichaam vraagt om 18 uur per dag in kleermakers zit te moeten zitten. We zijn dus heel benieuwd of we het vol gaan houden of dat we al naar een paar dagen gillend gek worden.
Heel veel liefs van Saly
Yangon, Kayiktiyo, Inle Lake, Bagan, Mandalay, Pyin Oo Lwin
Myanmar: we moesten er even in komen, maar toch wel erg leuk!
Hallo allemaal,
Bangkok
We moesten een week van tevoren naar Bangkok gaan om het visum van Myanmar te regelen. In deze week hebben we 1 dag een toer gedaan met een oude man uit Zuid-Afrika die we hier de vorige keer hadden leren kennen. Als eerst gingen we naar de achterstandswijk van Bangkok om terug in de tijd gaan en om te zien hoe Bangkok 50 jaar geleden was. Vanuit daar gingen we met de boot helemaal naar de andere kant en bezochten we een 5 sterren restaurant. Super de super luxe. In deze hele buurt zag je de rijkdom overal. In de skybar hadden we een ongelooflijk uitzicht over Bangkok. Zo ver als je kon kijken zag je stad. Met daarin dus de armoede die we in de ochtend gezien hadden, de ontzettende rijkdom waar we ons nu in bevonden en alle gekheid van het gebied rond Khao San of Chinatown.
De rest van het week stond voornamelijk in het teken van taxiritjes van en naar de ambassade om ons visum te regelen. En facetimegesprekken met de weddingplanner! We hadden een cafeetje gevonden waar ze allemaal super leuke spellen hadden, dus daar hebben we ook een paar middagen gezeten.
Op zaterdagmiddag liepen we langs een hostel en zagen we een tas staan die ik herkende. Dat is de tas van een jongen uit Panama die we in Laos hadden leren kennen. ’s Avonds wilden we dus met hem op stap gaan. In heel Thailand was voor zaterdag en zondag een alcoholverbod, door de verkiezingen. Maar wij dachten, alles wat verboden wordt gebeurt gewoon op Khao San road dus dat zal echt wel goed komen. Ze verkopen neppe identiteitskaarten waar de politie bij staat, ze vragen je om naar de pingpongshow te gaan waar de politie bij staat, maar alcohol was echt helemaal nergens te vinden. Het was meteen een compleet andere wereld in Khao San road. Het was nu gewoon een straat met wat terrasjes waar je rustig een cola kon drinken zonder muziek of enige vorm van gekheid.
Op maandag zouden we om 12 uur vliegen, we konden met de trein gaan en dan zouden we nog tijd genoeg hebben. Dus met een taxi naar de trein, 5 bath (10 cent) betaald en gingen we in de trein zitten. Een uur later stond de trein nog steeds op het station. En besloten we maar met een taxi te gaan, op het moment dat we voet op het perron zetten rijdt de trein weg. De trein gaat veel slomer dan de snelweg dus om er zeker van te zijn dat we onze vlucht zouden halen, gingen we even goed met de taxi.
Myanmar
Op het vliegveld ging alles heel makkelijk. Het was vanuit de lucht zelfs al een wereld van verschil. In Thailand zagen we alleen maar stad zo ver als we konden kijken totdat we boven de wolken zaten. Toen we 10 minuten later weer door de wolken naar beneden vlogen zag je alleen maar groen en alles had een mooie glans door het vele regen.
Onze eerste indruk van Myanmar is dat wij minder enthousiast zijn dan alle andere mensen. Iedereen was zo lyrisch over Myanmar. Het zou zo goedkoop, vriendelijk en onaangeraakt zijn. Maar wij vinden 30 dollar voor een krakkemikkig bed op een schrale slaapzaal en 25 euro entree bij ieder gebied om er te verblijven, niet goedkoop en al zeker niet voor Aziatische begrippen. We hebben ons nog nooit zo erg als een dollarbiljet gevoeld, dus in onze ogen zijn ze ook niet buitengewoon vriendelijk. Maar dat is allemaal nog tot daar aan toe, wat de mensen zo leuk aan Myanmar vinden is dat het nog puur en onaangeraakt is en dat dit de tijd is om te gaan omdat het over een paar jaar te toeristisch zal worden. Maar that ship has already sailed! Wij hebben nog nooit zo’n toeristische tours gedaan. Alles maar dan ook werkelijk waar alles is puur en alleen afgestemd op de toeristen. En de mensen vinden het zo leuk om naar ‘really really local places’ te gaan, maar als er dagelijks een toeristentoer naartoe georganiseerd wordt en zij goed Engels spreken, dan zijn deze dorpjes net zo authentiek als de buitenwijk van Bangkok.
De eerste dagen was voor ons dus een beetje een tegenvaller omdat wij het heel anders ervaarden dan alle verhalen die we gehoord hadden. Maar evengoed is Myanmar natuurlijk een prachtig en bijzonder land. De natuur is hier prachtig en het geloof speelt een hele belangrijke rol waardoor er overal waar je kijkt tempels staan. De mensen dragen wel allemaal nog de klederdracht, wat natuurlijk een leuke sfeer geeft. In deze zin deed het ons heel erg aan India denken. Iedereen draagt een sarong en heeft constant de bek vol met kauwtabak en beatlenut. En overal op straat staan dezelfde kraampjes als in India en proberen ze van het grootste afval toch nog iets te maken.
Van alles wat ik hierboven noemde gaat wel alleen maar over het toeristische binnenland. Buiten deze cirkel is gewoon nog steeds burgeroorlog en is het dan ook verboden voor ons om naartoe te gaan. Deze gebieden van Myanmar zullen dan ook nog een compleet andere wereld zijn. Als je je dit bedenkt dan is het natuurlijk wel bijzonder om in deze gebieden gewoon en veilig te kunnen rondrijden. Onderweg van de ene naar de andere plaats raakt de weg de grens van het veilige gebied aan en zie je de soldaten en tanks dan ook patrouilleren.
Yangon
Wij kwamen in Yangon aan en hier was de jongen uit Guatamala die we van Thailand en Laos kenden. Deze stad deed ons het meeste aan India denken. Nadat we op de markt tegen Venraayse aangelopen waren, liepen wij vanuit ons little India naar de wat fancier plaats waar Enrique verbleef en gingen we chique uiteten bij de Japanner. Na een leuke avond liepen wij weer terug waar wij verbleven. Met de straat werd het armer en viezer. Bizar hoe de verschillen in 1 lange straat kunnen zijn.
De volgende morgen gingen we naar de beroemde Sheedagon pagoda. Een gigantisch grote Pagoda met een heel gebouw ervoor als aanloop ernaartoe. En alles is goud geschilderd en zo kitcherig mogelijk aangekleed. Dus weer een hele andere stijl tempel. Die middag gingen we meteen weer door naar het volgende plaatsje.
Kyaiktiyo
Dit is een klein dorpje aan de voet van een bergtop. Op de top staat een hele grote steen die overhangt en die theoretisch gezien zou moeten omvallen. Deze steen valt niet om doordat buddha hem met een haar heeft vastgezet. Daardoor is dit een heilige plek, hebben ze de steen goud geverfd en een tempel bovenop gebouwd. De trek hierna toe is een pelgrimstocht. Maar doordat er zoveel mensen zijn die wel de steen willen zien maar niet 5 uur door de jungle een stijle berg op willen lopen, hebben ze ook een weg gemaakt en rijden hier trucks af en aan om mensen naar boven te brengen. Wij waren van mening dat je een pelgrimstocht lopend hoort af te leggen. Het was ook een hele leuke tocht naar boven, door de jungle met hier en daar een eenzaam huis. Een klein nadeel was dat het de godganselijke dag regende. En we de hele tocht door de wolken liepen en nog geen 3 meter voor ons zagen, dus geen adembenemend uitzicht. Maar het is wel bijzonder om op een uitkijkpunt te staan en van alle kanten helemaal niks te zien, alleen maar wit. Als je de golden rock dan bereikt voelt het ook als een voldoening om uitgeput en onderkoeld te zijn. Een pelgrimstocht hoort ook niet makkelijk te zijn.
Wij wilden de volgende dag de dagbus verder pakken, maar omdat we een groot stuk land moesten doorkruisen, rijden er alleen maar nachtbussen. Wat een helse nacht was dat zeg! De bus was zo ongelooflijk krap. Ik paste zelfs met geen mogelijkheid tussen de stoelen en moest dus al helemaal schuin zitten en Sander dus al helemaal. De jongen voor mij duwde z’n stoel ook nog helemaal in ligstand waarmee mijn knieën helemaal verbrijzeld werden. Verder was het ijskoud in de bus en was de chauffeur de hele nacht irritante films aan het kijken waardoor er door de hele bus keiharde irritante stemmetjes galmden. Iedere keer dat iemand eruit moest werden alle felle tl lampen voor 20 minuten aangezet. Behalve toen wij uit moesten stappen, toen werden we er in notime in het donker en stressvol uitgejaagd waardoor we Sander z’n jasje met z’n iPod en mijn Nepalese pashmina niet zagen en misten toen we 1 stap buiten de bus zette maar de bus ineens de hoogste haast had en in notime uit het zicht verdwenen was. Dus heeft Sander 10 maanden een groot en zwaar jasje meegesjouwd om het hier in deze koude monsoon te dragen. Om een iPod kwijt te raken is natuurlijk altijd vervelend. En ik baal er natuurlijk van dat ik mijn eigen souvenir uit Nepal kwijt ben, die ik hier ook altijd omsloeg in de ijskoude bussen.
Inle lake
Aangezien we dus niet geslapen hadden die nacht, hebben we overdag voornamelijk geslapen en wat voor het dorpje geslenterd. De volgende dag gingen we met drie Spanjaarden die bij ons in de dorm sliepen, een boottocht doen over het meer. Het uur erna toe varen was erg mooi. Je zag hoe iedereen werk haalden uit het meer. De typische bootjes waar ze helemaal aan het puntje op zitten. En de mannetjes die vissen en dan met de armen de netten binnen halen en dan staand op 1 been en met het andere been doen roeien. Aangekomen op het meer legden we bij allemaal werkplaatsen aan waar ze ons lieten zien hoe ze zilver bewerken, sigaren maken, lotus verwerken, sarongs weven, papier maken en hier de parapluutjes en lampionnen van maken. Heel erg leuk om te zien natuurlijk, maar zo toeristisch als het maar zijn kan. De laatste stop was bij een klooster op het water. Het is tegen het geloof om geld te verdienen met verkoop, maar ik heb nog nooit zoveel souvernirkraampjes bij elkaar gezien en dat in een klooster. De terugweg was weer heel erg leuk. We vaarden door het drijvende dorp en de drijvende tuinen. In het dorp stond alles op palen wat een heel mooi gezicht geeft. Als je door de drijvende tuinen vaart dan vaar je dus over water maar aan weerszijden is het op het water volgebouwd met bijvoorbeeld tomatenplanten. Heel mooi hoe ze hier een manier gevonden hebben om hier te leven!
Nachtbussen wilden we liever niet meer, dus gingen we de volgende morgen met een minivan naar Bagan. Deze busjes zijn goed geregeld. Ze halen je op bij het hotel en brengen je ook weer naar het hotel waar je heen wilt. Dat is wel wat anders dan dat je een taxi moet betalen om bij de bus te komen en van de bus naar de bewoonde wereld. Waarbij beide taxirit 10$ is.
Bagan
Dit is de meest bekendste plaats van Myanmar wat met meer dan 4400 tempels verspreid over 42km2, de meeste tempels van de wereld heeft. Hier hadden we een heel leuk hotel. De hotels zijn hier nou eenmaal duurder dan in andere landen maar het voelt gewoon stom om zoveel geld te betalen voor grote crap. Maar bij dit hotel kreeg je ook meer voor je geld. Zodra je de deur uit wilde rende iemand naar de deur om die voor je open te houden. In Myanmar zit ontbijt bij alle hotels inbegrepen en toen we hier om kwart over 9 aan kwamen was het geen enkel probleem om nog een ontbijtje te krijgen, terwijl ze bij de andere hotels om 5 over 9 zeggen, nee ontbijt eindigt om 9 uur. Terwijl ze daar de hele dag liggen te niksen en het brood al in de rooster ligt en de eitjes al gekookt zijn. Met deze vriendelijke mannen was de sfeer meteen veel leuker.
We hadden een elektrische scooter gehuurd om langs de tempels af te gaan. Werkelijk waar overal waar je kijkt zie je tig tempels staan. Sommige zijn om alleen maar rond te lopen, Stupa. Sommige om naar binnen te gaan om daar het prachtig aangeklede buddha beeld te aanbidden, tempel. En een ander soort kun op naar boven lopen, pagoda. Deze pagoda’s zijn hier ideaal om het bijzondere uitzicht te aanschouwen. Het is een groot, droog maar groen landschap en overal poppen bruinrode tempels uit de grond. Heel erg mooi en rustgevend.
Mandalay
Voor ons stond mandalay deze keer in het teken voor de bruiloftvoorbereidingen. Het staat hier bekend om de zilver- en goudsmid en edelstenen. Overal waar je kijkt zie je dan ook juweliers. Dus is het natuurlijk leuk om hier ringen uit te kiezen. En aangezien wij over twee weken hier weer terug zijn, konden we mooi naar een zilver- en goudsmid gaan om zelf ringen te ontwerpen. Als we hier over twee weken weer terug zijn dan zullen we het resultaat hiervan zien. En in deze dagen hebben we met onze weddingplanner de hele bruiloft doorgenomen en alles gekozen en vast gelegd. De dag voordat onze familie op Bali komt, hebben we nog een bespreking met het hele team om alles nog een keer door te nemen.
Onze zoektocht naar de zilver- en goudsmid deden we op een gehuurde scooter. Zo zagen we meteen ook wat van Mandalay. We reden door hele leuke wijken waar een hele leuke sfeer hing. Toen het uiteindelijk gelukt was met de ringen, reden we naar het hoogste puntje waar heel veel tempels en kloosters waren. Een hele bijzondere tempel waar je naar binnen kon. Het was een heel breed gebouw, het hele gebouw was eigenlijk meer een gang. Met een wand helemaal vol met exact dezelfde buddha beelden. Het uitzicht was ook heel mooi. Ook in deze stad is het weer overal waar je kijkt zie je tempels.
Pyin Oo Lwin
En uiteindelijk was het moment aangebroken dat we het klooster in zouden gaan. In dit dorpje aangekomen zijn we eerst een kijkje gaan nemen in het klooster, waar we morgen een 10-daagse meditatiecursus gaan beginnen. We konden het niet vinden en er was een vriendelijke meneer die ons wel wilde helpen. Blijkbaar was het nog behoorlijk ver en gingen we achterop zijn scooter. Het was nog een half uur rijden en onderweg ging de scooter van de vriendelijke meneer ook nog kapot. Maar hij moest en zou het klooster vinden om ons daar af te zetten. Deze cursus houdt in 10 dagen lang complete stilte en je mag helemaal niks mee naar binnen nemen. Nog geen pen en papier. Je mag niks doen wat je afleidt van jezelf, je moet zelfs al je gedachtes wegdrijven. Van ’s morgens 4 uur tot ’s avonds half 11 zullen we moeten mediteren met alleen ontbijt en lunch op een dag. Ze zeggen dat het niet alleen geestelijk enorm zwaar is, maar dat het ook heel veel van je lichaam vraagt om 18 uur per dag in kleermakers zit te moeten zitten. We zijn dus heel benieuwd of we het vol gaan houden of dat we al naar een paar dagen gillend gek worden.
Heel veel liefs van Saly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
