Myanmar
Blijf op de hoogte en volg Sanderenlynn
08 September 2016 | Thailand, Chiang Mai
Nog niet getrouwd maar toch al gescheiden, 12 dagen vipassana meditatiecursus.
Hallo allemaal,
Ye Gyan Oh Village (klooster)
10 daagde cursus, die 12 dagen duurt(het begint met dag 0 en eindigt op dag 11) in het klooster is zeerzeker niet makkelijk of leuk. Het behoort zeerzeker tot een van de zwaarste, stomste en saaiste weken van ons leven. Maar erop terug kijkend had het ook zeker mooie momenten, was het zeerzeker bijzonder en hebben we er veel van geleerd, vooral veel over het boeddhisme geleerd.
Bij de foto’s zie je het dagschema om een idee te geven. De dag duurde dus van 4 uur ’s morgens tot half 10 ’s avonds. Zodra ik ’s avonds in mijn kamer was duurde het nog geen 5 minuten voordat ik in slaap gevallen was. Het leven in totale isolatie, totaal geen contact met andere, niet praten, geen handgebaren, geen briefjes, geen lichaamstaal en elkaar niet aankijken. Geen avondeten en dus om 11 uur ’s morgens voor het laatst eten. Gescheiden van elkaar zijn. Tijdens het eten zaten we allebei in een ruimte voor de buitenlanders. Tussen de mannen en vrouwen afdeling zat een muur. Hierin zat een gat, via de weerspiegeling van een raam konden we elkaar zien. Dit was iedere dag even fijn om elkaar te zien, zodat we zagen dat de ander er nog was en aan het aanblik van elkaar wisten we dat we het even lastig vonden of dat het prima ging en we het wel vol zouden houden. Ook ’s avonds waren we een uurtje samen in een klein hokje met alle buitenlanders om de theorie in het Engels te krijgen. Hierbij zaten we dus tegenover elkaar maar we mochten dus geen enkele vorm van contact hebben en elkaar dus zelfs niet eens aankijken. Dat was natuurlijk erg vreemd.
Maar dit alles was prima te doen. Maar 12 uur per dag in de lotushouding zitten om te mediteren is gewoon echt verschrikkelijk en de pijn is naar het eerste uur op de eerste dag al ondraaglijk.
Dag 3 zaten we om 5 uur rustig onze thee te drinken, toen ineens de grond onder ons begon te bewegen. Ik keek dus verschrikt naar degene naast mij. Maar we konden elkaar alleen aankijken om de bevestiging te krijgen dat de ander het ook gevoeld had. Verder konden we hier dus helemaal niks over vragen. Waar had de aardbeving plaatsgevonden? Was het op die plek ernstig? Waar wij zaten waren was het licht en helemaal geen schade. Maar hoe ver zaten we ervan af? Misschien lag de rest van het land van compleet in puin, we kregen helemaal geen informatie hierover. (Achteraf hoorden we dus dat het opzich wel een heftige aardbeving was, 7 op schaal van richter en dat vooral Bagan niet meer hetzelfde is doordat er heel veel tempels beschadigd zijn en het uitzicht wat Bagan bijzonder maakt dus niet meer hetzelfde is. Maar dat er gelukkig ‘maar’ 3 mensen omgekomen zijn en het in die zin dus geen ernstige aardbeving geweest is.)
Op dag 5 had ik het hele mediteren opgegeven. Ik kon me totaal niet concentreren op de meditatie waardoor ik alleen maar onrustig aan het bewegen was. Als ik dan tijdens het moment, om de andere dag, dat ik met de leraar mocht praten, zei dat mijn lichaam geen pijn deed maar dat ik me niet kon concentreren en dat ik daardoor ging bewegen, was het advies wat ik kreeg dat ik me goed moest concentreren, dan zou ik de pijn in mijn lichaam niet meer voelen. Iedere minuut duurde letterlijk 5 minuten. Tijdens het mediteren, maar ook tijdens het uurtje pauze, dan lag ik eventjes op bed te rusten en als ik dacht dat ik al een half uur gelegen had, dan waren er nog niet eens 5 minuten voorbij. Omdat ik toch geen geloof meer had in de techniek doordat mijn mening totaal het tegenovergestelde is van de theorie van de Guru, wat overigens gewoon ongelooflijk sterkte propaganda is. Hij zei letterlijk continue de hele wereld is ongelukkig, behalve degene die Vipassana mediteren. Ik moest natuurlijk even goed gewoon nog 12 uur per dag met mijn ogen dicht in de lotushouding zitten. En omdat ik me dus beter wilde concentreren en stil blijven zitten, om de rest niet te storen, begon ik maar gewoon aan allerlei andere dingen te denken. En kwam ik erachter dat ik hele entertainende gedachtes heb. Zo was ik voornamelijk bezig met de tv show ‘Friends’ in mijn hoofd aan het afspelen, aflevering voor aflevering.
Sander lukte het wel nog goed om zich volledig te richten op de kunst der meditatie. Hier een paar minuten uit Sander z’n meditaties:
Mediteren: Vier uur aan een stuk zitten en nergens aan denken. Niet mijn sterkste kant blijkbaar.
Focus op je ademhaling! Blijf ik maar steeds tegen mezelf zeggen.
Niet op de klok kijken, ademhaling, hmmm toch eigelijk wel handig om de tijd te weten.
4:56uur. pff, pas 26 min bezig. We gaan door tot 6:30 en dan is ‘t tijd voor ‘t ontbijt. Ik heb ook al wel honger eigenlijk, aangezien onze laatste maaltijd om 11 uur ‘s ochtends was, de vorige dag. Maar ik moet toegeven dat het eten echt verrukkelijk is. Het beste vegetarische eten dat ik ooit gehad heb. Kan natuurlijk ook mee spelen dat ze ons een maaltijd onthouden, maar goed. Zou dit gezond zijn voor de knieën eigenlijk, zolang in deze houding zitten? ADEMHALING!!! Voelt niet gezond.. Misschien moet ik mijn ademhaling gaan tellen, en dan adem ik heel langzaam, dan is er tegen de tijd dat ik bij de 100 ben zeker een minuut of vijf verstreken.
Oke, .....1.....2......3......dit gaat best goed zo! Zolang ik maar blijf focussen. 7....8.....9.... Maar echt joh, zolang focussen op zoiets saais? Hoelaat is t inmiddels..? 4.56.. Nogsteeds...? Misschien adem inhouden voor een tijdje. Geen idee waarom, maar misschien werkt t, of gebeurt der iets. Volgens mij is t wereldrecord adem inhouden iets van een uur ofzo. En bijvoorbeeld freedivers houden de adem gemakkelijk tien minuten in. En dat is tijdens intensief bewegen en onder water. Ik kan natuurlijk proberen zo lang mogelijk mijn adem in te houden, waarom niet. Maargoed, t wereldrecord zal ik toch wel niet halen, en al zou ik t doen, kan ik t met niemand delen want ik mag niet praten... Adem in, adem uit.. Wat zou Lynn aan het denken zijn? Die kan natuurlijk aflevering voor aflevering van F.R.I.E.N.D.S letterlijk afspelen in der hoofd, 10 seizoenen lang. Die vermaakt zich nog wel even.
Ik ben trouwens ook niet volledig onvoorbereid naar deze 10 daagde cursus gekomen. Ik wist dat ik tien dagen lang niks mocht doen en niks mocht denken, niks mocht zeggen en 12 uur per dag moet mediteren, of althans, proberen.. Dusja, ik heb inmiddels zo’n twee maanden geleden een wond op mijn enkel opgelopen. Deze is gaan infecteren en zag er een hele tijd niet zo goed uit. Gelukkig is ie zo goed als helemaal genezen. Maar ik heb de afgelopen week alles op alles moeten zetten om het laatste stukje korst er niet af te peuteren, ik wilde immers stiekem toch wat te doen hebben deze tien dagen. 4:58 uur; de lotushouding geeft mij de perfecte operatietafel voor dit karweitje en ik denk gezien de tijd dat het dan uiteindelijk de hoogste tijd is om t korstje der af te peuteren!.... 4:58 uur; whats next.. Pff ik heb zin in een peuk..
Dag 4
Lowest low, highest high
Tussen de 1000 en de 1200, dat is t antwoord. In een uur haal je tussen de 1000 en 1200 keer adem. Pak je dat toch weer effe mee op zo’n dag.
Maar echt, mijn benen kunnen niet meer! We hebben de hele dag, tot nu toe 12 uur lang, in de lotushouding gezeten, alweer.. Het is echt onbeschrijfelijk hoe mijn knieen er nu aan toe zijn. Misschien zou je, om een idee te krijgen, tijdens het lezen van Lynn haar 7 pagina’s durende “verhaaltje” de lotushouding aan kunnen nemen. Dan heb je een klein beetje een idee. Maargoed, we hebben nog twee prachtige uren vol serene gedachten en verlichting tegoed. Vandaag krijgen we eindelijk te maken met de Vipassana meditatie. Tot nu toe hebben we alleen maar oefeningen gedaan om je geest scherp en gefocust te maken. Maar nu eindelijk na drie dagen vol pijn en verveling, mogen we nu buiten onze ademhaling, neus en bovenlip, ook aan de rest van ons lichaam denken!!! Whoohoe!!
Ik kon mijn boosheid bijna niet meer inhouden. Ik zal je wat vertellen. Ik heb van kleins af aan altijd al moeite gehad om in slaap te komen en toen heeft ooit iemand mij tussen neus en lippen door verteld; dan moet je in bed gaan liggen en dan je hele lichaam in gedachten afgaan en per lichaamsdeel nagaan wat je voelt. Dan val je vanzelf een keer in slaap.
Dit is dus in twee zinnetjes precies wat ik de afgelopen, meest afschuwelijke72 uur van mijn leven, heb geleerd van guru’s of boeddha’s of wat voor prutsers ‘t ook zijn.
Maargoed, mijn woede aan de kant gezet en begonnen met mediteren, ik heb mezelf per slot van rekening beloofd het de tien dagen vol te houden. Voel ik iets aan m’n voorhoofd? Jip, zweetdruppels, veroorzaakt door de pijn in m’n knieën. Voel ik iets aan m’n wangen? Jip, tranen die uit mijn ogen gutsen, veroorzaakt door de pijn aan mijn knieën. Voel ik iets aan m’n schouder? Nope, komt door de alles overheersende pijn aan mn knieën! Oke, snel naar de knieen, pijn, waar zit de pijn precies? Overal dacht ik in eerste instantie. Bonkende snijdende scheurende pijnen. Even inzoomen, hmm, t is niet t bot dat pijn doet.. Ook niet de huid.. Spieren een beetje, pezen ook een beetje.. O.M.B! ( staat voor; O My Buddha). Mijn ontploffende, afschuwelijk gemartelde knieën voelen ineens, tja, een beetje beurs, maar verder prima.
Een hele vreemde gewaarwording, misschien hebben ze toch enig idee waar ze mee bezig zijn hier in dit klooster.. Misschien had je die drie dagen pijnlijden echt nodig om dit te kunnen met je geest.
Een hele bijzondere ervaring en erg fascinerend hoe slecht het menselijk brein dan blijkbaar kan relativeren. Dit was echt een eye opener voor mij!
Ow! 3,5 min later: rectificatie, prutsers, kutklooster.
De afgelopen 10 dagen waren heel leerzaam voor mij;
Ik heb geleerd dat:
-Het menselijk lichaam niet is gemaakt voor 14 uur lang in 1 houding zitten.
-Ik erg erg slecht ben in mediteren.
-Vegetarisch eten kan best lekker zijn.
-Ik me snel verveel.
-Je adem haalt tussen de 1000 en 1200 keer in een uur.
-Mensen die mediteren die-hard zijn.
-Af en toe een dagje zonder Lynn best lekker is.
-Maar tien dagen zijn te lang.
Maar even een nuance,
Zoals ik het nu heb omschreven klinkt het allemaal heel barbaars en uit het jaar nul. Maar dat is het mooie er ook aan, de techniek komt ook daadwerkelijk uit het jaar 0. De techniek is herontdek door Boeddha, 2500 jaar geleden, waaruit het boeddhisme ontstaan is. Het was een gave ervaring om de techniek waar het hele boeddhisme op gebouwd is te leren op precies dezelfde manier als dat de ware Boeddha het aan duizende mensen heeft geleerd. Waren het aangename 10 dagen? Nee, waren het leuke dagen? Nee, maar spijt heb ik er zeker niet van. Ik zou het voor geen goud weer overdoen, maar de ervaring pakken ze me niet meer af.
Verder vind ik de filosofie die achter de meditatie techniek zit erg interessant en geloof ik er in zekere zin ook wel in. Maar of ik morgen gelijk ga doorpakken met mediteren? Niet echt, ik zou zeggen eerst een paar pilsjes, een massage, een filmpie, tijgerbalsem en dit alles onder het genot van een overheerlijk sigaretje. En daarna, wie weet, misschien heb ik ooit het geduld..
In mijn kamer had ik wat systemen voor mezelf gemaakt, uit pure verveling en om zicht te krijgen naar het einde. Met steentjes had ik aangegeven hoeveel dagdelen er al geweest waren en nog moesten en had ik het dagritme uitgelegd waarbij ik steeds aangaf waar we waren op de dag. Ook had ik een lijn gemaakt en hing ik wasknijpers op hoevaak ik bewogen had tijdens een meditatie. Het klinkt echt enorm triest, maar door deze systemen te bedenken was ik toch weer even 5 minuten bezig geweest en het het hielp me hierdoor bv door een hele meditatie niet te bewegen. En zo zag het er wat gezelliger uit in mijn kleine kamertje.
Op dag 7 kwam er weer een verandering. Nu mochten we, op de meditatietijden buiten de groepsmeditaties om, ook in de pagode mediteren. Hier had iedereen een eigen isoleercel van nog geen twee vierkante meter. Hier moest je dan op je kussen zitten met je gezicht tegen de muur, in de lotushouding. Zoals alles werd ook dit bij de vrouwen heel anders opgenomen dan bij de mannen. Alle vrouwen zaten keurig om hun kussen met het gezicht tegen de muur met de deur open. Bij de mannen had iedereen de deur dicht en hoorde je overal hard gesnurk. Tijdens de pauzes en zelfs de 5 minuten rust, waren de vrouwen druk in de weer met douche, wassen, onkruid wieden, kamer poetsen en als ze rustig zaten dan was dit nog steeds in de relaxte lotushouding. 10 minuten voor de meditatie begon ging de gong, de vrouwen lieten onmiddellijk alles vallen wat ze aan het doen waren en snelden zichzelf naar de Dhammahal, om 9 minuten voor al helemaal in de meditatie te zitten. De mannen probeerden dit zolang mogelijk te rekken en gingen om 1 minuut voor nog even snel een kopje thee drinken en kwamen dan rustig binnen en begonnen geen seconde voordat de Guru op de cd-speler te horen was. Bij de vrouwen waren 10 helpers en bij de mannen maar 2. Zodra je bij de vrouwen je ogen opende en even rond keek, kwam meteen een van de helpers naar je toe om te zeggen dat je moest proberen te mediteren. Bij de mannen zat iedereen rustig rond te kijken. Zo was Sander pluisjes aan het verzamelen en had z’n buurman de volgende meditatie alle pluisjes rond hem heen geplukt en aan Sander gegeven waar hij een mooi pluisjes kunstwerk van maakte. Aan de andere kant van Sander zat een jongen die een telefoon tussen z’n benen had en hierop een boek aan het lezen was!! Aan de mannenkant hoorde je ook van alle kanten gesnurk. En maakte iedereen oogcontact met elkaar om zo toch op een manier te communiceren en een band met elkaar te hebben. De vrouwen keken allemaal alleen maar naar de grond, absoluut geen enkele vorm van communicatie, complete focus op de meditaties en absoluut geen regels overtreden. Als de gong ging dan leken we dan ook echt net zombies. Overal gingen de deuren gelijk open en liep iedereen, naar de grond kijken, naar de Dhammahal om daar op ons eigen kussen plaats te nemen. Op momenten dat de meeste in de kamer waren dan. Later op de dag was iedereen voornamelijk rondjes aan het lopen om wat beweging te krijgen. Bij de mannen liep iedereen dus zo ver mogelijk van de Dhammahal af, zodat het dus tijd koste om daar te komen. Bij de vrouwen liep iedereen voor de ingang te ijsberen en waren er zelfs altijd al mensen die al een half uur van te voren klaar gingen zitten. En dat voordat je al 3 uur aan een stuk in de houding moet zitten!
In beide groepen waren al verschillende mensen afgevallen die het niet meer volhielden. Op dag 7 gaf een van de buitenlandse meiden tijdens het lerareninterview aan dat ze het heel erg zwaar vond. Tijdens de meditatie hierna liep ze de zaal uit. Toen wij na de 5-minuten pauze terug kwamen was alles van haar verdwenen. Haar kussen, naamplaatje en alles was weg. Zo vreemd om een hele week zo nauw met iemand te leven, zonder ook maar enig contact met degene gehad te hebben maar even goed al een band opgebouwd hebt puur en alleen omdat je in dezelfde ellende zit. Maar we wisten niet eens haar naam, en dan is ze ineens zonder dat we konden vragen wat er precies was of om gedag te zeggen weg, alles van haar was meteen verdwenen en werd er op alle fronten gedaan alsof ze er nooit geweest was.
Dag 9 had ik alles opgeruimd en gepakt en werd ik op dag 10 heel vrolijk wakker. De laatste dag was aangebroken! Na de ochtend meditatie was het bord verandert en stond het dagschema erop. Een schema tot en met 9 uur ’s avonds met als laatste regel, dag 11 afsluiting. Wat een enorme tegenvaller als je denkt dat je eindelijk klaar bent. Ik was zo ontzettend boos, een 10 daagse cursus... 12 dagen! Maar vanaf 11 uur mochten we wel weer communiceren. Jeetje wat een verschil maakt dit zeg. Er waren nog twee andere buitenlandse meiden en wij luchtten dus meteen onze harten bij elkaar. En alles leek in een klap meteen niet zo erg meer. Natuurlijk moesten we deze dag ook gewoon nog mediteren, maar in de pauzes mochten we praten en hoefden we dus een paar uur minder onszelf met onze eigen gedachtes te vermaken. Alle Burmese studenten vonden ons ook ineens reuze interessant en kregen we een heel vragenvuur waarbij uiteindelijk alle vrouwen om ons heen stonden te lachen. De vrouw tegenover mij had de hele week een ontzettend chagrijnig en verdrietig gezicht, zodra we mochten praten was ze constant aan het lachen en kwam ze als eerste vrolijk naar ons toe om ons vriendelijk in het Burmees toe te spreken. Wij werden ook in het huisje van de lerares, op het terrein, uitgenodigd om nog onze laatste vragen te stellen. Hierna wilde de lerares toch wel heel trots een foto samen met ons.
Dag 11, half 7 ’s morgens. We hadden onze laatste 2,5 uur meditatie erop zitten en het was klaar. Over het hele terrein voelde je een opluchting. De vertaler nam ons, de 6 overgebleven buitenlanders, mee om de omgeving te verkennen. Te beginnen met een hele mooie pagode in de buurt. Sander en ik waren nog even buiten van de natuur aan het genieten, genietend dat we weer een keer uitzicht en indrukken binnen kregen ipv alleen maar alles binnen de muren van het klooster. Toen er een familie naar ons toe kwam om foto’s te maken en ze mij een baby in de arm stopte. Helemaal leuk. Derde baby vond het wat spannender en aangezien ze hier geen luiers hebben gebeurde hetgeen waar ik altijd al bang voor ben zodra ze mij een baby in de armen duwen. Van top tot teen helemaal nat. Gelukkig had ik al mijn spullen in het kofferbak van de vertaler liggen en kon ik me snel omkleden. Hierna gingen we nog naar het huis van de lerares. Haleluja wat een huis! Nog nooit zo’n gigantisch groot en chique huis gezien in Azië. Dit was natuurlijk allemaal heel interessant en leuk, maar om 10 uur waren we ook weer blij toen we met z’n tweetjes in de taxi richting het volgende dorpje zaten.
Hsipaw
Aangekomen ploften we heerlijk op bed van een luxe hotel. En lekker van een biertje genieten bij het avondeten! De volgende dag na het ontbijt ook weer terug gekropen. We moesten wat dingetjes voor de bruiloft regelen maar verder ook lekker niks doen en op bed tv kijken. Wat overigens super irritant is in Myanmar. Ze hebben schoteltv met alle zenders, alleen hebben ze alleen in de receptie een afstandsbediening. En als zij dan zappen, dan springt onze tv ook over. Zo zit je dan net in een film en iedere keer op het allerspannendste moment wordt er gezapt.
De volgende twee dagen gingen we een trekking doen. We liepen naar een dorpje in de bergen om hier bij mensen thuis te slapen. De tocht hiernatoe was voornamelijk door plantages en af en toe door het bos. We hadden een hele leuke gids die overal alles wist. Bij iedere boom vertelde hij wat voor vrucht eraan hing en in de bossen plukte hij allerlei soorten fruit voor ons om te proeven en langs de plantages kreeg hij van de boeren verschillende groenten en fruit. Zo hadden we bijvoorbeeld enorme komkommers en een hele grote pommelo gekregen. En het andere, voor ons vreemde, fruit was allemaal heel erg lekker!! Super zoet of super zuur!
’s Avonds gingen we voor het eten met z’n tweeën door het dorpje lopen en kwamen we bij een schooltje uit. De kinderen zijn hier niet verlegen hoor! Zodra ze ons zagen vlogen ze meteen op ons af en klommen ze helemaal op ons. Ook bij een schooltje wat we onderweg tegen kwamen. Het waren beide hele leuke schooltjes waar maar een paar kinderen naartoe gaan. Je hebt een kleuterklas en een kleine afscheiding met een groot lokaal waar op vier plaatsen tafels met stoelen staan zodat vier verschillende leerjaren les krijgen in een klas, de leraren routeren steeds per leergroep. Wat ik erg goed vond was dat ze overal dezelfde soort platen in de klas hebben hangen om bijvoorbeeld de letters te leren schrijven. Grappig om dit met hun letterschrift te zien. Na het eten liepen we nog naar de thee ‘fabriek’. De mensen die overdag de thee plukken op de plantages, werken ’s avonds in de ‘fabriek’. Alle theeblaadjes liggen op een hoop en om de beurt wordt een lading gekookt. Deze wordt dan in een bak gegooid waaraan ze met 8 man gaan draaien. Hiermee wordt de thee gemalen. Ze wegen het dan af voor de verkoop.
De volgende dag eindigden we met een waterval. Onze gids vertelde ons niet alleen alles over de natuur, maar ook over Myanmar zelf. Hoe de oorlog nou precies in elkaar steekt. Het is natuurlijk een heel ingewikkeld verhaal, maar om het simpel uit te leggen was Myanmar in het verleden nooit een land in z’n geheel. Het waren gewoon allemaal aparte stammen. Toen de Britten aankwamen noemde ze iedere stam die ze overmanden Burma. Na de tweede wereldoorlog kreeg Burma zijn vrijheid terug, maar waren ze dus wel één land. En om niks meer met de Britten te maken te hebben, veranderen ze de naam in Myanmar. In het vrijheidscontract stond dat alle losse staten na 10 jaar een eigen land mochten worden. In deze 10 jaar veranderde Myanmar in een militaire staat en wilde niet opsplitsen in alle losse stammen. Hierdoor keerden alle burgers zich tegen de regering, maar doordat ze allemaal een eigen staat wilden zijn, vormde iedere stam een eigen leger. Voorheen vochten alle losse stammen alleen tegen de regering, maar tegenwoordig vechten ze ook tegen elkaar als ze in elkaars grond gebied komen. In principe vechten ze puur en alleen tegen andere legers, niet tegen burgers. In normale kleren kun je dus veilig overal rondlopen, maar zodra je camouflage kleding draagt (waar ze hier helemaal gek op zijn) ben je buiten de steden niet veilig. De regering organiseert eens in de zoveel tijd een gevecht tegen een stam om ze proberen te veroveren. Hierdoor zijn alle dorpelingen dus constant in angst en lopen ze dus daadwerkelijk gevaar op. Dit is dus ook de reden dat onze toegang beperkt blijft tot een aantal veilige zones in het midden van het land en is het voor ons verboden om daarbuiten te komen.
Mandalay
We kwamen hier ’s nachts om drie uur aan. De volgende morgen na het ontbijt een scooter gehuurd om wat dingen te regelen. Ten eerste moesten we een bus naar de grens boeken. We zijn de hele stad door gecrost. Overal stuurden ze ons weer ergens anders heen en we kwamen steeds weer uit bij een vliegtuigmaatschappij. Ze gaven overal aan dat het niet mogelijk was om met de bus naar de grens te rijden. Uiteindelijk kwamen we bij een busmaatschappij die aangaf dat er wel een bus naar de grens gaat maar niet naar de grens in het noorden van Thailand, waar wij heen wilden. De grens is daar wel open voor toeristen, maar de weg er naartoe niet. Je moet dan dus buiten de veilige toeristen cirkel komen, wat dus niet mag/kan ivm de oorlog. Maar wij waren in ieder geval al blij dat we na drie uur van het kastje naar de muur gestuurd te worden en alleen maar nee te horen hadden gekregen dat er dus toch iets mogelijk was.
Vervolgens reden we met de scooter terug naar Sagaing, naar de goud- en zilversmid. Ze gaf ons even het gevoel dat ze niet klaar waren, maar toen kwam ze toch aan met twee ringen zoals wij ze besteld hadden! En waren we helemaal blij met onze trouwringen!
Terug bij het hotel hadden we nog net tijd om snel te douchen voordat de 28 uurse busreis naar thailand zou beginnen. Wat wel erg fijn was na een hele dag in de stad rond gescheurd te hebben in 45 graden.
Myanmar
Myanmar is zeerzeker een bijzonder land om te reizen. Het is gewoon een hele bizarre gedachte dat buiten de toeristencirkel gewoon overal oorlog is. Maar wij blijven erbij dat je voor de puurheid en echtheid er niet meer naartoe hoeft, dat is al te laat. Het is nog steeds wel een heel goedkoop land, maar alle toeristendingen, accommodatie, entrees, tours, zijn gewoon veel duurder waardoor het gemiddeld hetzelfde is als de andere landen. Het is een zeer boeddhistisch land waardoor de hele sfeer anders is, vriendelijk en behulpzaam. In de andere landen wordt het meer als een geloof gezien en hier meer als een leefwijze. Maar na een volle maand (overstay van 2 dagen) waren we ook weer blij om weer verder te gaan. Het overheerlijke Burmese eten gaan we wel zeker missen! Bij de grensovergang kregen we nog even een echt teken van de militaire staat mee. Iedereen was druk bezig met het papierwerk te regelen, toen er een gong ging. Iedereen stond op, liep naar buiten, wees ons erop ook te gaan staan en werd er een militaire mars afgespeeld. Hierna ging iedereen weer verder waar ie mee bezig was.
Thailand
Third time’s a charm! We keken weer enorm uit om naar het laatste stuk van Thailand te gaan. Weer overal de 7eleven ipv soms heel lastig aan water zien te komen. We waren het ook moe om iedere dag om 8 uur aan de ontbijttafel te zitten om een witte boterham met jam en gebakken ei te eten. Maar gewoon weer lekker hoe het ons zelf uit komt, waar we op dat moment zin in hadden. En waar kan dat beter dan het relaxte noorden van Thailand!
Liefs van Sander en Lynn
-
19 September 2016 - 19:20
Minggus:
Hey bikkels, whahaha ik heb toch zo gelachen. Ik was al na een kwartier weg gegaan.. Dit mee gemaakt te hebben. Kunnen jullie gerust trouwen xx
Fijne reis verder -
25 September 2016 - 19:48
Toos (vriendin Anita):
Hoi Lynn en Sander,
Wat een ongelooflijke bikkels zijn jullie om dat mediteren vol te houden!
Jullie schrijven leuke, avontuurlijke verhalen van jullie unieke belevenissen, wat een ervaringen doen jullie zo op, geweldig.
Ik wens jullie een erg mooie tijd toe straks met jullie familie, wat zal die hereniging voor allemaal mooi zijn, erg fijn om daar naar uit te kunnen kijken, lijkt me.
Ik wens jullie een onvergetelijke dag de 10e van de 10e en heel veel geluk samen.
En verder natuurlijk nog een mooie voortzetting van jullie verre en lange reis.
Groetjes uit Boxmeer. -
05 Oktober 2016 - 08:23
Wilma Deckers, Collega Van Je Mam In Providence:
Hallo Lynn en Sander,
Wat een prachtig verhaal zeg!! Diepe bewondering en respect voor jullie twee!!
En dat jullie op en top genieten kun je wel zien aan de boeiende manier van schrijven!!
Nog een paar dagen en dan zijn je ouders er en kunnen jullie met z'n allen genieten. Ik wens jullie een paar hele mooie weken toe samen en wens jullie een hele mooie trouwdag toe!
Liefs Wilma Deckers -
09 Oktober 2016 - 13:06
Tante Miep:
lieve Lyn en Sander
Een geweldig idee daar trouwen
Proficiat en nog heel mooie ontmoetingen in jullie bestaan
En geluk natuurlijk maar alleen geluk kan je niet van groeien.
Heel veel liefs en een super fijne dag
En weken samen met je familie.
Ik had wel als muisje mee gewild on een koffer dit mee te beleven.
Wil nog jullie verhalen lezen . Als ik eraan denk lukt het vaak niet liefs .
Ook van ome bernArd. Die nu bo brengt. -
18 Oktober 2016 - 21:04
Margo:
Hey Lynn en Sander
Van harte gefeliciteerd en inderdaad (wat tante Miep ook al schreef) een super idee om op zo'n
mooie plek te gaan trouwen! Met jullie naaste familieleden lekker even dichtbij. Ik heb al eerder en appje gestuurd, omdat wij jullie fijne dagen wilden wensen, maar Patrick merkte voor een paar dagen terug dat deze helemaal niet aangekomen was! Dus daarom nog een keer op deze manier. (volgens mij lukt dit altijd). Heeeeeel veel geluk voor in alles wat er nog voor jullie ligt. Een goed begin hebben jullie in elk geval al gemaakt door samen deze reis te ondernemen.
Bij het lezen van dit laatste verslag zat ik verschillende keren te lachen hier achter de laptop waarop Anne en Jasper steeds afgeleid waren van hun spelletje en nieuwsgierig waren naar wat jullie geschreven hadden. Echt, jullie 'moeten' er een boek van maken!
Liefs en nog een heel goede reis verder,
Patrick, Margo, Anne en Jasper
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley