Nepal en India

Thangpalkot, Chitwan
Raxaul

Ongelooflijke ervaring opgedaan met vrijwilligerswerk in Nepal, helpen met de wederopbouw van een klein dorpje.

Hallo allemaal,

Allereerst willen we iedereen nog een gelukkig nieuwjaar wensen. Wij hebben een hele bijzondere jaarwisseling gehad. Ik verwacht dus ook dat het een uitgebreid verhaal zal worden, maar ik denk zeker het de moeite waard is om te lezen.

Kathmandu
Ik zal het iig over Kathmandu kort houden. ’s Avonds hebben we een plek ontdekt waar je lekker bij de haard een biertje kan drinken, voor het eerst hadden we het lekker warm! Overdag zijn we naar de Monkey tempel geweest, altijd leuk om honderden apen bij elkaar te zien.
De volgende dag zouden we naar het vrijwilligerswerk gaan. ’s Avonds laat hadden we hier nog steeds niks over gehoord en niemand nam op. Eindelijk om 11 uur kregen we de Nepalese jongen aan de telefoon, we moesten de volgende dag om 5 uur buiten ons hotel wachten en dan konden we met de bus. Aangezien tot nog toe alles wat hij zei niet klopte, wilde we dit bij de Schot gecheckt hebben. Uiteindelijk gelukt om contact met hem te krijgen. We konden ook met de auto mee, dus moesten we om 9 uur klaar staan. Dus de volgende morgen stonden we om 9 uur klaar, belt hij om 10 uur op: de auto is te klein dus jullie moeten morgen maar met de bus gaan. Om toch nog wat van onze dag te maken hebben we een motor gehuurd en zijn we richting de bergen gaan rijden.

Thangpalkot
Eindelijk kon het vrijwilligerswerk voor ons beginnen. We moesten ’s morgens om 6 uur op het busstation zijn en om 7 uur zou de bus vertrekken. Doordat India de brandstoftoevoer geblokkeerd heeft, rijdt er nog maar 1 bus richting het dorpje ipv 2. Hierdoor is de bus belachelijk vol en was ie om 6 uur dus al helemaal volgeboekt en moesten we op het dak zitten. Mijn god, een beleving op zich. Het was dus ’s morgens vroeg en ijskoud, vooral als je bovenop een rijdende bus zit waar zelfs het ijs van de nachtvorst nog op ligt! Je kent het wel dat je voeten zo koud zijn dat je er geen gevoel meer in hebt, nou dat stadium waren we voorbij. Onze voeten waren zo koud dat het gevoel weer terug kwam in pijn! Daarom waren we erg blij dat het zoo druk op de bus was dat we helemaal omringt waren met Nepalese jongens, dat ze zelfs op onze voeten zaten. Dit gaf ze nog enigszins warmte. Voor iedere stroomkabel die over de weg hangt moesten we bukken. Omdat dit voor de Nepalese ook niet de normale gang van zaken is, was dit steeds wel heel grappig. Maar na 3 uur hadden we alleen totaal geen gevoel meer in onze voeten en moesten we echt onze benen kunnen bewegen. Dus zijn we op de rand van de bus gaan zitten. Maar het was zo’n schrale bergweg, waarvan je eigenlijk zou zeggen dat een jeep nog niet kan rijden en wij reden daar dus met een bus. Deze “weg” is nog maar een paar jaar geleden aangelegd. Bij iedere bocht vlogen we serieus bijna van de bus af, dus spierpijn in ons hele lichaam om onszelf zo stevig op een lastige manier vast te houden om er toch op de blijven zitten en niet in de enorme afgrond te vallen. Na 7 uur waren we dan ook erg blij dat we het gehaald hadden.

In het dorp werden we meteen met onze neus op de heftige feiten van de aardbeving gedrukt. Omdat dit dorp zo in de bergen ligt, hadden ze nog totaal geen hulp gekregen en hadden ze ook nog helemaal geen hoop gehad dat er een wederopbouw zou komen. Dus ze hadden alleen schrale tijdelijke huizen gebouwd en verder rest lag alles nog helemaal in de puin zoals de aardbeving in april heeft aangericht. Pas toen Derek, de Schotse jongen, in het dorp aan kwam hadden ze voor het eerst een sprankje hoop gekregen en langzaam aan begonnen met puin ruimen. Dit was nog maar een paar weken voor onze komst. Op tv zag je toentertijd allemaal beelden van de aardbeving, maar als je het met je eigen ogen ziet dan is het veel heftiger dan ze toen hebben weer gegeven. We zaten dan ook in het gebied waar de meeste schade is, het Sindhupalchok district, net buiten het epicentrum. Doordat ze hier geen bakstenen of andere moderne bouwmaterialen hebben, was alles opgebouwd met natuurlijke bergstenen. Dit geeft meteen een heel woest beeld.

De dag ervoor was Derek samen met Amy, een Amerikaans meisje en Paul en Will, een vader en zoon uit Engeland met de auto in het dorp aangekomen. Wij sliepen met z’n allen in een tent naast het huis van Hrinzin(de Nepalese jongen waar we contact mee hadden gehad) en zijn grootouders. In de tent sliepen wij op een deken als matrasje, het was alleen jammer dat ze de grond niet gelijk hadden gemaakt voordat ze de tent opgebouwd hadden dus lagen er overal dikke stenen onder je. Wij kregen ons eten in de tent, dal bath (rijst met linzen). Een paar jaar geleden, tegelijk met de bizarre weg, is er pas stroom gekomen in dit gebied. En hiervoor was het dus vanaf 6 uur pikkedonker en konden de mensen niks anders meer doen dan slapen. Dit zijn ze nog steeds gewend, dus om 6 uur slaapt het hele dorp. Gelukkig hadden wij onze eigen tent met een campingverwarming, waar we iedere avond gezellig zaten te kletsen, spelletjes spelen of film kijken.

Omdat dit project nog zo in de kinderschoenen staat, was het nog onduidelijk wat we precies konden doen. Dus als we ’s morgens wakker werden keken we gewoon om ons heen en gingen we mensen helpen die ergens puin aan het ruimen waren. Rond een uur of 11 kregen we pas eten, dal bath. Aangezien dit niet echt heel lekker is en we maar weinig kregen dachten we echt dat we in deze twee weken heel veel zouden afvallen, van alleen maar 2 keer een beetje dal bath op een dag. Maar naarmate we er langer waren, raakten de mensen meer vertrouwd met ‘witte mensen’, die hadden ze namelijk voor Derek nog nooit eerder gezien. En nodigde ze ons constant uit om in hun hutjes te komen eten en kregen we wel 4 a 5 keer per dag dal bath. Ze vonden het geweldig om ons in hun huis uit te nodigen en je zag ze hier echt van genieten. Soms hadden ze het echt groots aangepakt en hebben ze zelfs een keer pannenkoeken en frietjes voor ons gemaakt. Ze kochten ook allemaal bier voor ons en hadden zelfgemaakte rijst of maïs wijn. Op deze momenten kwam je echt in gesprek met de mensen, het was verbazingwekkend hoeveel mensen er een paar woorden Engels spraken. Het was ontzettend indrukwekkend om hun verhalen te horen. Natuurlijk van de aardbeving en hoe het ernstige leven sindsdien is, maar ze hadden ook hele heftige verhalen over hun leven voor de aardbeving. Zo was er bijvoorbeeld een vrouw die 6 kinderen had gehad, maar 2 van haar zonen werden een keer ’s morgens wakker met een bloedneus en ’s avonds waren ze dood. Omdat hier geen medische voorzieningen zijn, hadden ze geen idee wat er aan de hand was. Sommige mensen die wat meer geld hebben, hebben wel een mogelijkheid om naar een ziekenhuis te gaan maar er is dan maar geld om 3 testen te doen en dan moeten de doktoren maar gokken. Deze zelfde vrouw had tijdens de aardbeving een baby van 2 maanden. Er is toen een steen op het hoofdje gevallen en hierdoor had ze dus al haar derde kind verloren. Ze vertelde ons deze verhalen niet uit medelijden, maar omdat ze hierdoor soms te veel dronk en daarvoor wilde ze zich tegenover ons verontschuldigen. Bizar hoe onderdanig zij naar ons zijn en het hele Nepalese volk is tegenover toeristen. In het dorp lopen verschillende mensen constant dronken rond, omdat ze het gewoon zo zwaar hebben. Hier is totaal geen begrip voor, het zijn volgens hen gewoon dorpsgekken. Hopelijk komt er ook hiervoor ooit hulp in dorpen zoals dit, want dat is echt hard nodig.

De mensen hier zijn Hindoe of boeddhistisch, dus ze vieren geen Kerst. Wij wilde dat met ons groepje wel vieren en hadden naast onze tent een kampvuur gemaakt. Hrinzin was zelfs naar het bos gegaan en had een dennenboom gekapt. Paul en Will waren goed voorbereid gekomen en hadden allemaal Kerst versiering meegebracht. Dit vond iedereen natuurlijk prachtig om te bekijken, dus er kwamen een hele hoop kinderen en jongens bij ons zitten. Hiervoor hadden ze allemaal papieren kroontjes meegenomen, een of andere Engelse traditie. Dit vonden ze geweldig. We zouden zelf een kip gaan braden boven het kampvuur. Hrinzin ging op zoek naar een kip en vond er pas een na een uur lopen. De grooste kip die we ooit gezien hadden, hij was een kilo of 5! Met deze gigantische, spartelende kip onder z’n armen moest hij dus ook weer een uur terug lopen. En werd de kip geslacht. Je hoort altijd dat een kip na z’n onthoofding nog naschokken heeft, nou deze kip zonder kop konden ze met twee man sterk niet tegen de grond houden en hij heeft nog 5 minuten spastisch rondgerend. Zoals sommige vast kunnen begrijpen, was mijn eetlust totaal gevlogen. Gelukkig duurde het een paar uur voordat we de kip konden eten. Nou het was niet het beste kerstmaal wat we ooit gehad hadden, maar zeker het meest hilarische. Waarschijnlijk was die kip zo gigantisch groot omdat hij al stokoud was en zo taai als het maar zijn kan. Als oermensen probeerden we wat vlees van het bot af te bijten, niet te doen. Gelukkig waren alle Nepalese intussen al in bed, ze zouden het vast niet kunnen waarderen dat wij zo’n lol hadden om een poging te doen en vervolgens zo goed als alles aan de honden gaven. De volgende dag hadden we allemaal tandpijn. Maar het was een hele gezellige avond met de nodige biertjes en rijstwijn.

Zondag konden we pas voor het eerst naar school, met Kerst hadden ze vrij en zaterdag is hun vrije dag. Het schoolgebouw was ook geheel verwoest en ze hadden dus tijdelijke klaslokalen waar achterin nog alle kapotte tafels, stoelen en muren lagen. Klas 4 en 5, de oudste, hadden wel iets van tafels en banken. Klas 2 had wel tafels, maar geen stoelen en de rest had gewoon een kleed op de grond liggen. De kleuterklas zat in een tent. Wij gingen alle klassen langs en overal waar wij binnen kwamen gingen de kinderen meteen kaarsrecht staan en zeiden ze in koor ‘goodmorning miss, you are welcome in our class miss’. Toen we in de kleutertent kwamen en vroegen of we een foto mochten maken, zei de juf tegen de kinderen dat ze hun neus moesten gaan snuiten. Ze renden allemaal naar buiten, snoten hun neus in de lucht, gooide hun snot op de grond, veegde hun hand af aan een grote steen en renden weer de tent in. Dit was een hilarisch gezicht, maar het is eigenlijk gewoon een heel ernstig probleem. Bijna iedereen in het dorp is ziek, wat ook totaal niet vreemd is. Ze wonen in éénkamerige huisjes van hout waar alle koude lucht doorheen komt. In deze ruimte koken ze op open vuur en moeten dus in deze enorme rookhut slapen. Daarnaast is het hele dorp bedolven met stof en zand, wat ze dus ook allemaal inademen. En het is winter, overdag is het dan wel mooi weer en kun je in een t-shirt in het zonnetje lopen, ’s avonds is het ontzettend koud. Daarnaast is het een rotsachtig gebied waardoor er weinig bruikbare grond is. Overal liggen gigantische stenen en de grond die ze kunnen verbouwen is gortdroog. Daardoor eten ze alleen maar dal bath en hebben ze dus totaal geen afwisseling in eten en geen fruit etc. En het gebrek aan medicijnen of enige medische hulp helpt hier natuurlijk ook niet bij.

Op school hadden ze natuurlijk allang gehoord dat er een lerares in het dorp gekomen was en wilde dat ik ze Engelse les zou geven. Maar ik was echt onder de indruk hoe goed de kinderen Engels konden. Zelfs de preschool kon al tot 10 tellen in het Engels en het hele alfabet in goede volgorde in het Engels zeggen. Iedere leraar is steeds 45 minuten in een groep en gaat dan naar een andere groep. Voor mij hadden ze ook een schema gemaakt welke tijden ik in welke groep moest zijn. Verder lieten ze mij hierin helemaal vrij en moest ik zelf lessen bedenken die ik met de kinderen kon doen. In Nederland is het lesgeven zelf niet zo lastig omdat je overal methodes voor hebt, maar is het eerder lastig om de kinderen naar je te laten luisteren. Dat is hier echt het tegenovergestelde. De kinderen zijn super blij dat ze naar school mogen, willen heel graag leren, luisteren super goed naar je en dit onderdanige volk doet alles meteen wat je zegt. Ze hebben alleen echt totaal geen fantasie of zijn te verlegen om dit te gebruiken. Ik had een les gegeven waarbij ik een verhaal vertelde dat een man een monster zag en niet wist wat het was en het dus ging omschrijven en hierbij moesten zij een fantasie figuur tekenen. Ik omschreef het figuur met grote oren, lange neus en nog veel meer andere eigenschappen. Iedereen tekende dus een olifant (wat ze allemaal wel super mooi tekenden, want ze kunnen echt allemaal heel goed dingen natekenen). Het was even lastig om aan de kinderen duidelijk te maken dat het geen echt dier moest zijn. Want ik werd helemaal alleen met de kinderen gelaten, dus er was geen leraar bij die mijn uitleg kon vertalen. Maar uiteindelijk begrepen ze het en kwamen er erg leuke resultaten uit. Het laatste uur had ik geen klas en zat ik in de lerarenkamer werk van klas 2 en 3 na te kijken. Ik hoorde toen dat een jongen vanuit klas 5 mij riep: miss, miss can you teach us? Hun leraar was er niet en waren super blij toen ik zei dat ik wel wilde komen. In Nederland zouden kinderen eerder blij zijn als ze even geen leraar zouden hebben en wat voor zichzelf konden doen. Heel mooi om te zien hoe gedreven de kinderen hier allemaal zijn!

Oudejaarsavond waren wij alleen nog maar met Derek in het dorp. We hadden weer een kampvuur gemaakt naast onze tent en allemaal jongens uit het dorp kwamen er ook bij en hadden liters rijstwijn voor ons meegenomen. Het was wederom weer een hele gezellige avond! Toen het tegen twaalven liep was er nog steeds een Nepalese jongen en een ouder stel bij ons. Derek had het idee dat we ivm gebrek aan ‘firework’ maar zelf een ‘firewalk’ moesten maken en hij wilde dus om 12 uur over hete kolen lopen. Om 12 uur heeft ie daad bij woord gezet en heeft ie over de kolen gelopen! Dit was hij live aan het uitzenden via periscope(een manier waarmee hij live kan broadcasten en waarop iedereen meteen op kan reageren, wat er allemaal in het dorp gebeurd om geld in te zamelen) dus iedereen was hierop natuurlijk aan het reageren dat Sander en ik het ook moesten doen. Dus wij zijn ook over de kolen heen gerend. Vervolgens legt de Nepalese jongen nieuwe kolen neer, de echte echte gloedhete en heel veel. Dan staat de oude man op en hij gaat er overheen lopen, en dan echt op z’n allerlangzaamst en zelfs erop stil blijven staan! Echt wat een gek was het! De dag erna heeft niemand hem in het dorp gezien, hij heeft de hele dag op bed gelegen.

1 januari begonnen de examens op school, deze waren alleen in de morgen en hier konden wij verder niet mee helpen. Dus bleven we ’s morgens in het dorp helpen met puinruimen en hebben we een zeer onstabiele trap om bij het toilet te komen, een rijstterras lager, vernieuwd. De vrouwen zijn de hele dag door kleine steentjes kleiner aan het slaan om dit met zand en cement te mixen voor de fundering. En het is heel gezellig om hier bij te helpen, zij vinden het allemaal heel leuk om Engels met ons te praten en wij kunnen ook een woordje Nepalees wat zij natuurlijk hilarisch vinden.
De leraar had tegen mij gezegd dat ik om 12 uur, meteen naar de examens naar school moest komen om klas 4 en 5 les te geven. En iemand uit het dorp wilde ons daarna mee nemen voor wat sightseeing in de omgeving. Dus samen met Sander kwamen we op school aan, maar bijna alle kinderen waren al weg. Dus ik vroeg wat de bedoeling was en hij zei dat hij het wel zou regelen. Dus hij riep alle kinderen bij elkaar die nog op het schoolplein waren. Maar ik vond het wel zielig voor de kinderen dat ze nog les zouden krijgen alleen omdat ik op school kwam, terwijl ze eigenlijk ook gewoon naar huis mochten gaan. De andere leraren waren samen in een lokaal materiaal aan het maken, want alle materialen zijn met de aardbeving verloren gegaan dus nu moeten ze alles zelf tekenen. Dus gingen wij ze hierbij helpen. En daarna zijn we naar de andere dorpjes die nog hoger liggen gegaan.

Douchen en de was doen is ook een avontuur op zich. Je loopt dan een heel stuk naar beneden naar een heel klein poeltje en hele grote zwarte rotsen. In dit poeltje was je je kleren en die kun je dan op de rotsen te drogen leggen. Wij vonden het niet zo makkelijk om ons in dit ieniemienie poeltje te douchen, dus ging Sander op onderzoek uit om het stroompje te volgen of er ergens een watervalletje was om onder te hangen. En deze was er inderdaad. Een perfecte douche in de waanzinnige bergnatuur! Ijskoud, maar daarna moet je nog een uur wachten tot je kleren droog zijn en dan is het heerlijk om op de zwarte rotsen te zitten.

Na twee weken een hele hoop stenen gesjouwd te hebben zat deze heftige, indrukwekkende ervaring er voor ons op. Er was een truck die materialen voor de volgende huizen in Kathmandu ging halen, dus we konden mooi achter in de laadbak mee rijden. We dachten, lekker relaxt in een privé truck ipv een overvolle bus. Maar overal langs de weg stonden mensen die er ook bij kwamen, dus was de laadbak ook overvol. In het begin kwam er een groepje vrouwen bij ons. En de mensen hier zijn heel erg vrij, dus als het net een beetje beter zit om je handen op een been van een vreemde te leggen dan doen ze dat. Dus mijn been lag helemaal bezaaid met de handen van deze vrouwen. Als zo’n laadbak helemaal vol zit, dan kan het gebeuren dat je per ongeluk op iemand z’n tas gaat staan. Dat maakt helemaal niks uit want iedereen weet dat je geen andere optie hebt. Dus toen ik mezelf wilde bewegen, stond ik ook op iemand z’n rugzak, geen probleem. Een uur later tikt die man mij aan, opent z’n tas en haalt er een puppy uit! En ik dacht die heeft het vast beter op mijn schoot dan in een tas, dus heb ik een paar uur met die puppy op mijn schoot gezeten. In die rugzak zaten nog 3 puppy’s gepropt en ineens begonnen alle tassen om ons heen te piepen en te bewegen. Niet alleen rugzakken maar ook gewoon juttenzakken die met touw dicht geknoopt zaten, geen luchtgaatje of iets. En toen ze gingen, pakten ze alle rugzakken op, knopte alle zand eraf, schudden ze de tassen goed en gooide ze de juttenzakken uit de truck. Arme beestjes!
Voor ons was dit een zeer bijzondere ervaring, maar het gaat er natuurlijk om dat er uiteindelijk genoeg huizen gebouwd worden zodat iedereen weer een normaal, gezond leven kan lijden. Voor meer informatie over dit project: www.helpthejourney.com Voor degene die zou willen doneren om te helpen, dan kan dat ook via de site.

Kathmandu
Na 2 weken lang alleen maar dal bath gegeten te hebben, zijn we eerst al onze favoriete restaurantjes in Kathmandu afgegaan en hadden we een paar uur later de allerlekkerste broodjes gezond, macarons, salade, pizza en cheesecake gegeten. Jam! De volgende dag heerlijk langs alle winkeltjes gestruind en Nepalese souveniertjes ingeslagen! De dag erna zijn we met de bus naar Chitwan nationaal park gegaan.

Chitwan
Toen we uit de bus stapte en alle toeristen die al een pakket in Kathmandu hadden afgesloten weg waren, begon de gekte. Met z’n alle stonden ze op een grasveldje in het midden van het plein en schreeuwen naar ons. Iedereen had natuurlijk de meest geweldige deals aan te bieden. In deze gekte maar gewoon bij iemand ingestapt en bij een goed hotel uitgekomen. We hebben er toen voor gekozen om 2 volle dagen in het park te gaan wandelen en dan aan de andere kant van het park te slapen. Zo kom je veel dieper in het park en heb je de meeste kans om de dieren te spotten. De eerste middag hebben we eerst een korte wandeling buiten het park gemaakt, naar het olifantencentrum. Daarna zouden we neushoorns en krokodillen kunnen zien. We liepen daar nog geen seconde en de gids had al een neushoorn gespot! Deze ging zichzelf lekker in het riviertje wassen en zo konden we hem dus van dichtbij goed bewonderen, ook de krokodillen lagen dichtbij te zonnen. Dit gaf dus goede hoop voor onze trek.

De volgende morgen in alle vroegte samen met 2 gidsen en een Zwitserse man naar de rivier gelopen om eerst een stuk te kanoënen. Hier zagen we al super veel verschillende vogels. Het leek alsof er op een afstandje twee mensen stonden, maar dit waren twee super grote vogels! Zelfs de gids, die echt alles van alles weet, dacht in eerste instantie dat het mensen waren omdat ze zo super groot waren! En de lovebirds vond ik erg leuke vogels. Deze vogels zoeken een partner uit en blijven hier hun hele leven bij, als de een dood gaat dan pleegt de ander zelfmoord door niks meer te eten. Je ziet ze dan ook altijd met z’n tweeën en het vrouwtje schaduwt het mannetje bij elke beweging.
Aan wal zagen we al gelijk duidelijke tijgervoetafdrukken, die even voor ons daar was geweest om te drinken. We kregen van onze gids uitleg wat we bij ieder diersoort moesten doen, mochten ze ons aanvallen. Zo moet je bij een neushoorn zigzaggend rennen, omdat de neushoorn bijna niks ziet en geen bochten kan maken. Bij een tijger moet je een stap naar voren zetten, om te laten zien dat je niet bang voor hem bent en dan twee stappen naar achter, om te laten zien dat je hem niet gaat aanvallen.
We begonnen aan onze tocht en het was meteen heel spannend. Een gids ging in het hoge gras op zoek naar de dieren en wij moesten de andere gids langs de oever volgen. Na een paar minuten zagen we al een gigantische neushoorn vlak voor ons staan te grazen. Eerst konden we hem rustig bekijken en foto’s maken, maar toen hij ons ook gespot had kwam hij woest in beweging en moesten wij het op een rennen zetten. We konden wat hoger lopen en konden zo heel dicht bij met de neushoorn mee lopen. En op de plaatsen waar de neushoorn ook omhoog kon, moesten we heel voorzichtig zijn. Omdat wij ook de kant op moesten, moesten wij hier even wachten en probeerden de gidsen de neushoorn weg te jagen. Daarna konden we verder lopen maar we moesten onze ogen en oren wel goed open houden. Even later zagen we nog een kleinere neushoorn, maar die rende snel weg toen hij ons zag. Super spannend, vooral omdat een neushoorn twee dagen eerder een man heeft aangevallen en ter plekken overleden is.
Vervolgens zagen we een hele tijd geen dieren, maar wel overal bewijs dat ze daar kort ervoor nog geweest waren. Berenkuilen, tijgerterritoriumafbakeringen en poep, plas en voetafdrukken van beren, tijgers, neushoorns en wilde olifanten. Het was dus evengoed super spannend om hier rond te lopen en je oren en ogen goed open te houden. Na een lange tijd waren we eigenlijk even gewoon aan het kletsen en toen we op keken, stond daar ineens een gigantische neushoorn! Omdat er te weinig vluchtwegen voor ons waren, maakte de gids een vuurtje waardoor de neushoorn zelf weg renden. Hij rende naar een vrouwelijke neushoorn en door het hoge gras konden we niks meer zien maar we hoorde wel hoe die twee samen te keer gingen, niet normaal wat een geluid dat zij maakten! Wij noemen het de liefde bedrijven, maar zij maken er een heel gevecht van.
Even later zagen we een beer in een termietennest aan het graven, toen hij ons zag verdween hij heel snel het hoge gras in. Het was toen heel gek, je weet dat ze daar ergens in het hoge gras zitten en je ziet langs het pad overal verse graven, maar je ziet ze niet meer terwijl zij jou waarschijnlijk wel zien. Vooral met de tijger, de kans is heel klein dat jij een tijger ziet, maar de tijgers zien jou wel constant. Dat is toch wel een spannende gedachte! Langs de oever zagen we nog heel veel krokodillen liggen zonnen. Toen het al donker werd, waren we aan de andere kant van het park en konden we de rivier weer oversteken en aan de andere kant in een hotel slapen.
De volgende morgen weer op tijd op pad gegaan. Deze dag hebben we niet heel veel bijzondere dieren gezien. Een neushoorn in de verte. Onze lunch was wel spectaculair, aan de oever en dichtbij op een eilandje lagen heel veel krokodillen te zonnen. Verder hebben we nog apen en herten gezien. Dit zijn hele goede vrienden van elkaar. De apen gooien het eten van hoog in de bomen naar de herten en waarschuwen ze voor gevaar. Apen kunnen zelf de rivier niet oversteken, dus dan gaan ze op de rug van de herten zitten. En overal was wel weer bewijs dat de dieren dichtbij ons zich in het hoge gras verstopten. Op de terugweg zijn we langs het olifanten breeding centre gegaan. Hier waren olifantjes van maar 7 dagen oud, super schattig! En een paar jonge olifanten, van een paar jaar, liepen hier los rond en wij hadden nog een appel bij ons. Deze aten ze uit onze hand, super vreemd zo’n slurf! De wilde mannetjes olifanten komen hier graag voor de vrouwtjes uit het centrum. Om dit centrum zit een elektrisch hekwerk heen en een paar weken geleden is Ronaldo, de wilde olifant, hier ook geweest en heeft al het hekwerk kapot gemaakt en de vrouwtjes mee het bos in genomen. Een paar dagen later heeft hij ze weer netjes terug gebracht, allemaal zwanger. Ronaldo zelf is nu alleen ziek doordat hij zoveel schokken heeft gehad toen hij het hekwerk kapot maakte.

Raxaul
De volgende dag was het alweer tijd om Nepal te gaan verlaten en terug naar India te gaan. Met de bus naar de grens, stempel Nepal uit en stempel India in. Zo gepiept. Maar toen waren we weer in India. En de Indiërs dachten laten we dit iedereen meteen duidelijk maken. Vanaf de eerste centimeter dat je in India bent, kun je meteen de straat niet meer zien door de bergen stinkerig afval. De mensen staren je meteen weer ongegeneerd aan, als ze je inhalen eerst nog een paar keer om kijken en gewoon met de mond open aan staren. Het voelt weer meteen goed om terug te zijn! Hier hebben we in het meest ranzigste hotel ever geslapen. Deze grapjas dacht er 1500 roepies voor te kunnen vragen, nadat we dit krot gezien hadden waren we heel blij dat we tot 500 roepies(6 euro) afgedingd hadden.
Vanuit Raxaul hebben we rechtstreeks een trein gepakt naar Calcutta, zo’n 24 uur in 1 trein. Maar na de absurde bussen in Nepal, is dit zo heerlijk! Lekker je eigen bedje waar je de hele dag en nacht je ding kan doen met alle ruimte, en natuurlijk met alle ogen starend op je gericht.
Wij zaten boven op ons bedje en we waren aan het eten, toen viel er per ongeluk een papiertje op de grond. Staat het mannetje beneden ons boos op, wat doen jullie nou?? Afval moet je gewoon uit het raam gooien! (Alle Indiërs gooien het gewoon naar beneden, niemand die er wat van zegt) maar wij vonden het evengoed niet fijn om ons afval uit het raam te gooien, dus toen de trein op een station stopte was Sander zo netjes om al ons afval uit de trein te nemen op zoek naar een prullenbak, die er natuurlijk niet was. Dus zette hij het op een bankje neer. Komt er een politieagent super boos aan gelopen. Ja hallo dat kun je daar echt niet neerleggen, gooi het eens gewoon onder de trein! Heerlijke Indische logica!

Sorry dat het zo’n lang verhaal geworden is, maar wij hebben een waanzinnige tijd gehad in Nepal!
Heel veel liefs van Sander en Lynn