India

Calcutta, Bombay, Goa, Gokarna

We hebben de kou achter ons gelaten en chillen ´m nu de pan uit op het strand!

Hallo allemaal,

Wij zijn inmiddels op het strand aangekomen met heerlijk warm weer en hebben hierbij de kou achter ons gelaten!

Calcutta
Aangekomen in Calcutta hadden we onszelf een mooi hotelletje uitgezocht. Het plafond was ongeveer 125 centimeter hoog. In de kamer was één plaats gemaakt waar je rechtop kon staan. De badkamer was nog lager, je moest zittend douchen. Maar we waren alleen al zo vreselijk blij dat we niet meer in de ontzettende kou onder een ijskoude douche hoefde te staan, dat ik er wel anderhalf uur gezeten heb! Verder dachten we dat het een prima hotel was, het was dan wel helemaal bezaaid met kakkerlakken, vooral in de badkamer zaten er ’s avonds honderden. Maar hier konden we wel mee leven, ze doen verder niks en de straat waar het hotel in lag is nou eenmaal zo ongelooflijk ranzig, dat ze er van het hotel niks aan kunnen doen. Totdat we ’s avonds wilden gaan slapen. Ik hoorde ergens een muis en toen we de lamp aan maakten zaten er 4 muizen ons aan te kijken en ik hoorde er nog steeds een onder het bed. En aangezien we niet wilden dat de muizen onze spullen kapot zouden bijten, gingen we naar de receptie voor een andere kamer vragen. Het mannetje liet meteen al blijken dat hij hier niet blij mee was, het was onmogelijk dat er in zijn hotel muizen waren. (Er zat een gat van een vierkante meter in de muur waar een half schapje voor was geplaatst, dus wij vonden het totaal niet vreemd dat de muizen er waren) maar hij had misschien nog een kamer, maar we oké geef ons geld maar terug, maar dat ging hij ook niet doen. En dan keek ie er met zo’n smerig lachje bij van tja jullie kunnen nu toch niks anders doen dus ik heb alle macht. Want als je ’s avonds laat op zoek gaat naar een hotel, dan vragen ze overal de hoofdprijs en hij gaf ons ons geld niet terug. Dus wij hadden geen keus dan in het muizenhol te slapen, nadat ze de gaten gedicht hadden. We hadden onze spullen bovenop de kast gezet en ’s morgens vroeg op zoek gegaan naar een ander hotel. Toen een beter en veel goedkoper hotel gevonden!

Sundarbans
We hadden een toer geboekt om naar de Sundarbans te gaan, het grootste mangrovebos en tijgerreservaar ter wereld. We waren met een hele grote groep en de eerste dag gingen we met de bus en boot vanuit Calcutta naar de Sundarbans en hier sliepen we in een eco-village. Het hele dorp was gebouwd van natuurlijk materiaal, de muren van de hutjes waren van modder gemaakt. Na de lunch gingen we een wandeling maken door het dorp en met kleine bootjes langs het dicht begroeide mangrovebos. Omdat we met zo’n grote groep waren, had de eigenaar een stel vrienden gevraagd of zij ook mee wilden gaan, als een soort van gids. In het kleine bootje zat dit stel bij ons. Zij zeiden tegen de bootman dat hij langs het bos moest stoppen en dat we door de modder konden lopen. Dit was zo super vreemd, je zakte steeds heel diep weg en het was super glibberig. En de wortels van de bomen staken als dikke grote sprieten gras naar boven, wat het lopen er niet makkelijker op maakte. Om een zacht huidje te krijgen, smeerden we onszelf helemaal in met de modder. Als een stel moddermonsters keerden we terug naar het dorp, waar ze rest al heel verbaasd zat te wachten. Het Indische stel waren muzikanten, dus ’s avonds speelden ze lokale volksmuziek.
De volgende morgen gingen we al op tijd op de grote boot. Hier bleven we de hele dag op zitten om langs het waanzinnig mooie mangrovebos te varen. Zo indrukwekkend hoe de wortels zich vormen. Op een paar punten stapten we uit om tijgers te spotten, tevergeefs.
Maar de verhalen over de mensen in het dorp over de tijgers was wel heel indrukwekkend. Voor de tijgers is het een ontzettend oncomfortabele omgeving om te leven, dus ze zijn constant helemaal opgefokt, waardoor het de gevaarlijkste tijgers in de wereld zijn. Het zijn allemaal kleine eilanden omringt door zee, zoutwater is niet fijn voor hen. Het is helemaal vol gegroeid met bomen die overal hun wortels uit de grond laten groeien, dus ze kunnen er niet goed rondlopen. En de grond is bedekt met modder, wat niet fijn is voor hun vacht en wat samen met de wortels het jagen lastig maakt. En hierdoor jagen ze ook doelbewust op mensen, omdat ze zelf gewoon te weinig te eten hebben. Alle dorpen zijn door middel van hekken afgebakend van de tijgerterritoria. Hier kunnen ze wel overheen springen, maar zodra een tijger een blokkade ziet, dan draait ie instinctief weer om. Tenzij het een hele zwakke tijger is en echt heel veel honger heeft, dan springen ze wel over de hekken heen en lopen ze in het dorp rond op zoek naar makkelijk prooi, meestal kinderen. Dit gebeurt als tijgers oud of zwanger zijn. Voor de mensen is er ook niet veel te verkrijgen in dit gebied door de slechte grond, modder en wortels. Om toch een inkomen te hebben, zijn ze noodgedwongen om honing en hout in het tijgerterritoria te verzamelen. Zo zijn er dorpen waarin alle vrouwen weduwe zijn, omdat alle mannen het territoria in moeten en aangevallen worden. Omdat dit een beschermd gebied is, is het verboden om een tijger te doden. Dus als je aangevallen wordt dan kun je niks doen, anders krijg je levenslang gevangenisstraf.
De overheid heeft voor de tijgers waterreservaten aangelegd zodat ze regenwater kunnen drinken in plaats van zeewater. Deze zijn tegen de dorpen aangebouwd, omdat het hier minder dicht begroeid is en kunnen ze de populatie bijhouden. De mensen gebruiken dit water ook om zich te wassen. Zo is het al heel vaak voorgekomen dat iemand zichzelf ging wassen en per ongeluk de poort open liet staan en in die paar minuutjes dat de poort open stond een tijger het dorp in liep en een kind aanviel. Als ouder zijn zie je dan dat je kind gegrepen wordt en dat de tijger over het hek springt, met je kind.
De mensen in deze dorpen hebben geen mogelijkheid om te verhuizen, dit zijn hele arme mensen die het buiten het gevaar evengoed een goed leven hebben omdat hier alles spotgoedkoop is. Vroeger was dit gebied gratis om als vluchteling te leven. En doordat het eilanden in de zee zijn, hebben de tijgers ook geen mogelijkheid om te verhuizen. Ze kunnen 8 km aan een stuk achter elkaar zwemmen, dus het vaste land halen ze niet.
Op de plaatsen waar wij tijgers gingen spotten, gingen we van de boot af en loop je door een sluis met aan weerszijde hekken. Bij het waterreservoir is een toren gebouwd om te kunne kijken. Op een plaats waren de mannen uit het dorp het hek aan het repareren, dus ze stonden in de gevarenzone. Een paar meter verder stond een bewaker met een geweer op de wacht voor als er een tijger in de buurt zou komen. Onze Indische vrienden wilden wat aan de mannen vragen, maar ze zijn te gestrest en willen zo snel mogelijk terug naar het dorp, dat ze geen tijd hadden om te praten maar gewoon snel door werkten. Je zag de angst ook op hun gezicht. Je ziet dan dat het echt menens is.
We zaten weer rustig op de boot, toen iemand ineens dacht dat hij een tijger in het bos zag. En het leek er ook echt op, maar het bleek een zwijn te zijn. Dus het spannendste van de dag was, dat we een moment dáchten een tijger te zien. Want hoe ontzettend mooi de mangrove zelf ook zijn, na 10 uur hier na kijken heb je dat wel gezien. Wij hadden het geluk dat we met hele leuke mensen op de boot zaten, dus het was buiten de mooie natuur om je heen ook gewoon chillen op de boot. ’s Avonds ging de rest allemaal terug naar Calcutta, maar wij hadden voor twee nachten geboekt. Dus bleef het Indische stel bij ons en hebben we met z’n vieren een gezellige avond gehad. We zijn nog naar de lokale ‘kroeg’ gegaan en sliepen we op de boot. De volgende morgen was het rustig wakker worden en terug naar Calcutta.

Calcutta
De volgende dag zouden we bij moeder Theresa een week gaan helpen. Wij gingen in het allereerste huis wat moeder Theresa opgericht heeft helpen, een soort hospice. ’s Morgens moesten we om 7 uur bij het moederhuis zijn (waar moeder Theresa gestorven is en begraven ligt), hier kregen we eerst met alle vrijwilligers ontbijt, werd er gebeden en dan liep je met je groep naar je huis toe. Sommige huizen liggen behoorlijk ver weg, maar toch moet iedereen bij het moederhuis verzamelen. Dit is omdat sommige huizen in niet al te veilige buurten liggen, omdat dit de buurten zijn waar de hulp nodig is, willen ze niet dat wij als vrijwilliger daar alleen lopen. Toen we aankwamen ging ik met de meeste vrijwilligers de was doen, maar omdat we met zoveel waren, was dit zo klaar. Dus gingen we bij de mensen zitten, ik had potje klei gepakt en gaf dit aan degene die dit wilde en was zo een tijdje met ze aan het kleien. Daarna gingen we steriele gaasjes opvouwen, wat ik compleet onlogisch vond omdat ze daardoor dus niet meer steriel zijn. Na onze pauze gaven we de bewoners eten en nadat we de afwas hadden gedaan zat het er al weer op.
Sander was de dag begonnen met massagetherapie geven, niet dat hij wist wat hij deed, maar het was tenminste wel iets echt zinvols. De man in kwestie was spastisch waardoor zijn ledematen helemaal gespannen waren. Door de massage werd dit wat losser. Dat er vervolgens een bewoner, die een potje aan het kaarten was, met z’n vingers knipte en een hoofdmassage wel fijn leek, was dan weer niet nodig. Verder was er niet veel te doen en aangezien degene die er langer werkten, alleen maar in het Spaans onduidelijke bevelen aan schreeuwen waren, was het niet zo leuk. Er was ook niemand die tegen Sander gezegd had dat er pauze was, dus na de pauze ging ik naar hem op zoek (mannen en vrouwen waren gescheiden) en toen waren er nog twee druppeltjes chai voor hem over. Wij vonden het leuk om een keer bij moeder Theresa geholpen te hebben, maar we voelden ons totaal nutteloos. Het is zo’n grote organisatie met zoveel vrijwilligers dat er gewoon niet genoeg werk te doen is. Dus hebben we besloten om het bij deze dag te laten ipv een hele week.
We hadden alleen wel al onze trein voor een week later geboekt, dus moesten we wel nog in Calcutta blijven. Maar we vonden het wel lekker om even een rustigere week te hebben. Overdag zaten we in kleine restaurantjes en liepen we wat door de stad. Calcutta is een leuke stad. Het is niet zo vies en druk als op alle andere plaatsen, iedere morgen komt de vuilniswagen en wordt al het afval opgeruimd. (Wat er een uur later natuurlijk weer gewoon ligt, maar toch is het goed dat ze het doen) Maar Calcutta is wel een hele arme stad, er zijn zoveel daklozen, bedelaars en mensen met ernstige aandoeningen. ’s Avonds was het heel gezellig in ons hotel met allemaal toeristen zaten we dan samen op het dakterras of bij het vuurtje op de binnenplaats. We zijn een paar keer bij het Indische stel van de Sundarbans thuis geweest, dit waren echt hele aardige mensen. Heel anders dan de meeste Indiërs, zij beschouwden ons gewoon als hun vrienden en gelijke, terwijl de meeste Indiërs tegen ons op kijken alsof we meer dan hen zijn. Wat goed bedoelt is, maar dat vinden wij heel ongemakkelijk. Aan dit stel konden we al onze vragen stellen die we hadden over hun toiletgebruik, hoe ze dit nou precies doen met water etc. Wij dachten ook dat wij heel beleefd zijn om ons aan te passen en met onze handen te eten, maar zij legden ons uit dat de Indiërs het heel vies vinden als wij dit doen. Om de een of andere reden zijn zij ervan overtuigd dat wij, doordat we wc papier gebruiken, onze handen niet wassen na het toiletteren. Dus zij denken dan alleen maar gatverdamme, je bent net na de wc geweest en nu eet je met diezelfde hand je eten. Zij hielpen de mensen van Bollywood bij het maken van een reclamespotje zoals ‘Incredible India’ over deze regio. Ze hadden toeristen nodig om hierin te spelen, alleen was de opname dag helaas een dag nadat wij weg zouden gaan.
Wij hebben een groot 4-cijferig combinatie slot die we altijd op de kamerdeur doen. Dus nu hadden we dit slot er ook op gedaan, maar ineens was hij door de een of andere reden kapot en wilde niet meer open gaan, terwijl hij op de deur zat! Dus wij eerst alle combinaties geprobeerd en toen geconstateerd dat ie gewoon kapot is. Dus naar de receptie gegaan dat we een probleempje hadden en een paar minuten later had ie ons slot eraf gezaagd. En waren wij heel erg opgelucht dat we onze kamer in konden, zonder dat er extra kosten aan te pas moest komen. Later die avond belde het Indische stel op dat ze in de buurt waren om samen wat te gaan doen. We gingen met hen naar parkstreet, de duurdere wijk van Calcutta. Zij moesten even iets afgeven aan de Bollywood mensen, dus gingen we een hotel in. Zo super mega luxe! Ik begreep niet eens hoe ik mijn handen moest wassen op de wc! Voor het reclamespotje waren ze nog op zoek naar een lokale, oude man met witte baard. Dus liepen we terug met onze ogen open naar witte baarden, tevergeefs.

Nadat we in totaal twee weken in Calcutta zijn geweest, waren we ook weer blij om weer verder te gaan. Beetje jammer dat dit verder gaan betekende, 37!! uur in de trein zitten voordat we in Bombay waren.
Ruim op tijd zaten we op het station te wachten en ontdekte dat deze trein ook alle post mee neemt, dus ook ons pakketje wat we eerder de week terug naar huis hebben gestuurd! Minder leuk was dat er ook vis vervoerd wordt, een meter verder waar wij op de grond zaten werden twee grote karren vis geparkeerd. Wat een lucht. Wat hier precies de bedoeling van was weten we ook niet, maar ik denk dat het onze regel ‘eet geen vis in het binnenland’ driedubbel bevestigd. Hij rook nu al niet echt jofel, en hij moest dus nog eerst 37 uur in een bloedhete trein en wie weet hoelang het dan nog verder moet en wanneer je het op een bord terecht komt. Het is namelijk niet dat dit in een vrieskist od vervoerd wordt, gewoon in grote juten pakketten, waar het water uit loopt.

37 uur op een en hetzelfde bed/stoel zitten, 37 uur niet roken (want dat is vervuiling voor dit o zo schone land en dus strikt verboden in treinen en stations), 37 uur aangestaard worden, 37 uur helemaal gestoord worden van alle honderden verkopers die langs komen, 37 uur helemaal compleet gestoord worden van alle honderden bedelaars en freaks die smeken om geld, 37 uur omsingeld worden door muggen, ratten, kakkerlakken en andere niet nader te verklaren dieren, 37 uur bij ieder klein pietleuterig stationnetje stoppen en hopen dat er niet te veel mensen in stappen waardoor je opgepropt moet zitten, 37 uur de geur in de neus van de meest ranzigste wc. 37 uur in een trein van zo'n 1 kilometer lang, 37 uur in een trein samen met ons eigen pakketje en zeer twijfelachtige lading vis. 37 uur braaf, maar ongemakkelijk al het afval uit het raam gooien, 37 uur onszelf afvragen waarom alle Indiërs geld geven aan elke travestiet (ofja een gewone man die voor de gelegenheid een jurk aan getrokken heeft). 37 uur heel, heel erg vies worden(als je je kussentje op het bed ligt is het meteen helemaal bruin en voel je de viezigheid erop zitten), 37 uur een koor aan gesnurk, geroggel en gespuug horen. Ja, Aziatische treinen zijn fantastisch! Maarja, het is spotgoedkoop (37 uur, 1890 km voor nog geen 10 euro per persoon) en ideaal dat je zo’n grote afstand af kan leggen en ’s nachts gewoon een bed hebt om te slapen. En deze trein duurt 2 nachten en 1 dag, dus het scheelt ook weer 2 keer accommodatie.

Bombay
We hadden voor de volgende morgen alweer de volgende trein geboekt, dus was het het makkelijkst om op het station te slapen. Daar hebben ze dormitories en zou heel makkelijk zijn. Het was 5.30 toen we in Bombay aankwamen en om 9.30 was het geregeld. Eerst was het zoeken waar het ergens op dit gigantische station was, nadat we daar enige tijd gewacht hadden bleek dat we ergens anders een ticket moesten kopen. Daar stonden maar iets van 5 mensen voor ons, maar het duurde al een half uur voordat de eerste in de rij klaar was. Toen er nog maar 2 voor ons stonden ontbrak er een ongelooflijke ruzie. De mannen voor ons vonden het schandalig dat de balievrouw er zo’n eeuwigheid over deed. En als Indiërs gaan schreeuwen, zijn ze echt angstaanjagend. Na een hele tijd kwam de politie pas aan zetten en konden we weer verder gaan. Nadat wij ook een half uur aan de beurt waren, hadden we eindelijk ons kaartje voor ons bedje. Snel onze spullen veilig stellen en de hort op.
Na een ontbijtje gingen we eerst naar de bioscoop om een echt Bollywood film voor die avond te boeken. En liepen we verder naar de kust, hier een tijd op de kade zitten chillen in de bloedhete zon! Dat waren we even niet meer gewend, dus als lunch onszelf gekoeld met een lekkere ijs met verse aardbeien en even verderop onszelf nog een keer getrakteerd op lekker schepijs. Daarna gingen we een citywalk maken om alle hoogtepunten van Bombay te zien, te beginnen met the gateway of India. En verder langs allemaal hele mooie, kolossale gebouwen. Bombay is een hele andere stad dan de rest van de steden. Het is er heel schoon en je ziet heel veel rijkdom, terwijl er ook veel mensen op de straat wonen. In de buitenwijken heb je de rijkste wijken van Azië en tevens ook de armoedigste sloppenwijken.
Om 5 uur hadden we alles wat we wilden al gezien en konden we even heerlijk douche, een dutje doen en onszelf opdirken voor een avondje bioscoop! Omdat het gescheiden kamers waren, mannen en vrouwen apart, moesten we dus een tijd afspreken om elkaar weer in de lobby te zien.
We hadden de nieuwste Bollywood kraker gereserveerd, maar nu kwamen we erachter dat het een serieuze oorlogsfilm was. Dus of dat voor ons leuk zou zijn in Hindi, wisten we ook niet zeker. Maar het was even goed leuk om te zien. Ondanks ze de afgelopen jaren heel erg verbeterd zijn, was het even goed nog echt Bollywood. Overdreven belichting, nep computer werk, mega overdreven vecht geluiden en natuurlijk moest er ook in gezongen en gedanst worden. Blijkbaar hadden ze soms wat grapjes in de film en dan lag de hele zaal dubbel, super grappig hoe ze dan lachen, echt ha-ha-ha. En op een moment in de film werd de hoofdpersoon gered omdat er aan de horizon ineens duizenden Indiërs stonden, en trots dat de hele zaal was! Allemaal gejuich en gejoel.
De volgende morgen moesten we alweer om half 6 op voor de volgende trein, gelukkig dit keer voor maar 10 uurtjes! Maar we hoefden dus alleen maar naar beneden te lopen en de trein in de rollen. Hier hebben we de eerste uren weer fijn verder geslapen.

Anjuna
Noord-Goa, welkom in Rusland. Er zijn hier zoveel Russen dat zelfs de menukaarten in het Russisch zijn. Om te vieren dat we bij de stranden aangekomen zijn, hadden we een lekker koud biertje verdiend! ’s Morgens liepen we naar het strand. Het beste vermaak wat er is, is naar de Indiërs in de zee kijken. Het zijn echte combinaties tussen Borat en Mister Bean. Hilarisch om ze te zien stuntelen, het is ook heel lastig en gevaarlijk zo met de voeten in het water! Aangezien Indiërs geen zwembroeken hebben, zou je zeggen dat ze voor de gelegenheid geen witte onderbroek aan trekken, maar helaas. En alle vrouwen in lange broeken en lange mouwen. Een paar durfals probeerde Sander na te doen door op de golfen te bodysurfen, iedere keer probeerde ze het en na een halve meter lagen ze al stil en keken ze verbaasd dat Sander helemaal tot aan het strand gekomen was.
Terwijl wij daar prinsheerlijk op ons bedje liggen, komt er een vrouwtje aan om fruit te verkopen. Wij wilde wel een kokosnoot, dus vroeg ze of Sander wilde helpen om haar 45 kg zware mand van d'r hoofd op de grond te zetten. Nu de mand eenmaal stond, wilde heel veel mensen iets kopen. Dus ze had genoeg geld verdiend voor een goede lunch en vroeg ze aan ons of wij even op haar mand wilde letten zodat de koeien er niet aan zouden komen! Een paar uur later kwam ze met buikpijn terug.
De volgende dag hadden we net onze lunch op toen ze langs kwam, dus wij zeiden dat we later op de dag wel wat wilde maar nu nog niet. Maar het was toch echt beter als we nu wat kochten, want het is zo zwaar! Dus legde ze zelf maar een watermeloen op ons bedje en kwam ze later die middag terug om hem open te snijden, slim mens! Inmiddels was er een hele koeieninvasie waar wij lagen, zij aten niet alleen onze schillen op die we ze gaven, maar een man had zijn papaya in een zakje op zijn bedje liggen en die had een koe zichzelf ook toegeëigend.
Noord-Goa staat vooral bekend om de party's. Helemaal opgedirkt liepen we dus naar het strand voor het grote feest. Jammer genoeg waren het alleen maar freaks die los gingen op techno en psychedelic, dus hebben wij de avond door gebracht met een gezellige groep Indiërs naast het feest. De rest van de avonden zijn we maar mooi in de restaurants gebleven om daar met de normale mensen wat te drinken.
Na 4 dagen strand moesten we onszelf weer bij elkaar rapen om 2 kleine uurtjes in de bussen te zitten om vervolgens in zuid-goa weer op het strand te ploffen.

Palolem
Zuid-goa staat meer bekend om de rustige stranden met de hutjes op het strand. In ons strandhotel hebben we meteen een Amerikaan, Matt en een Canadees, Annick ontmoet. En hier zijn we dan ook de gehele tijd in Palolem bij gebleven. En tijdens het eten sloot een Britse man die al een paar maanden in hetzelfde hotel aan het luieren was, altijd aan. Overdag was het niet meer dan in het restaurant op het strand zitten en een balletje overgooien in het water. Onze slippers hebben we bij aankomst in een hoek gegooid en niet meer aangeraakt. Je staat ’s morgens op en staat meteen op het strand, ’s avonds loop je via het strand naar een restaurant op het strand. De hele dag met de voetjes in het zand!
Sander en Matt wilden op een dag gaan kanoën. Dat was geen probleem want alles is mogelijk in India. Kano gehuurd en daar gingen we. De zee was lekker wild met flinke golven. We zijn in noordelijke richting de kust afgevaren. De kust is erg rotsachtig wat voor flinke stroming zorgt. Een ideale situatie om onze vaarkunsten tot het uiterste te testen. Af en toe kwamen we een kleine inkeping in de rotsen tegen die we natuurlijk stuk voor stuk moesten onderzoeken. Onderweg kwamen we een aantal Indische dames tegen die op een klif zeediertjes aan het uithakken waren. Uiteraard hebben we even geïnspecteerd wat ze aan het doen waren. Ze spraken geen woord Engels, dus vroegen we met handgebaren of het te eten was. Vervolgens gooide een dame ons beide een verse oester toe. En aan hun gezichtsuitdrukking te zien werd duidelijk dat je ze niet rauw hoort te eten. (Bleek achteraf geen oester te zijn, geen idee wat we die dag rauw gegeten hebben). Na deze proteïnebom zijn we verder gevaren en kwamen we al gouw een prachtig afgelegen strandje tegen genaamd butterfly island. Hier hebben we even heerlijk gezwommen en rondgehangen. Het was er zo prachtig en rustig dat we op het idee kwamen om later in de week er een nachtje te kamperen. Uiteindelijk zijn we weer te water gegaan en zijn we ver van de kust gevaren in de hoop met wat dolfijnen mee te peddelen. Helaas geen dolfijnen gezien, maar hier hebben we wel ons survival plan voor het kamperen verder uitgewerkt. Uiteindelijk hebben we ons door de golven terug laten duwen richting kust. Hier zijn we wederom via de stroomversnellingen terug gepeddeld. Maar niet voordat we verast werden door een adelaar die recht boven ons hoofd een krab van een rots plukte. Het leven kan hard zijn, maar onze middag was volmaakt.
Op zaterdagavond was er een silence disco. Dus in plaats van iedere avond met een vuurtje op het strand wat drinken, gingen we hier maar eens naartoe. Het is toch wel heel vreemd iedereen met zo’n koptelefoon op los zien gaan. Het is ook heel vreemd om met iemand vast te dansen die een andere zender en dus ander ritme op heeft staan.

Butterfly Island
Het plan was gesmeden, we zouden een paar nachten op butterfly island gaan kamperen, we wilde hier eigenlijk met kano’s naartoe gaan maar je moest per uur betalen dus dan werd het wel een duur grapje voor in het zand slapen. Dus wilden we ons door een boot op het strand af laten zetten en als er een toer langs kwam dan kon die ons wel weer oppikken. Dus ’s morgens eerst naar de markt voor groente, kruiden, een levende kip, water en drank te kopen. Ietwat vreemd keken ze ons wel aan toen we volgeladen bij de boot aankwamen, geen idee of zo keken door de grote bewegende doos met gaatjes erin.
Aangekomen op het eiland hadden we onszelf een mooi kamp gemaakt, hout gesprokkeld en een mooi plekje gemaakt waar de kip kon scharrelen. Het was al tegen de avond dus begonnen we meteen met een goed vuur maken. Omdat we met een Amerikaan op het eiland waren, was het geen probleem om de kip te slachten en om drunkenchicken te bereiden. Met een blik bier in z’n poeperd en een heerlijke marinade op z’n velletje lukte dit wel. Hoe zielig het er ook uitzag en hoe bizar het ook was om een levende kip mee te nemen, het was ongelooflijk lekker! En hiermee kon Sander zijn bucketlist ‘drunkenchicken’ aanvinken. ‘s Avonds bij het kampvuurtje zitten en ’s nachts ons laken uitspreiden en in het zand in slaap vallen terwijl we de sterrenhemel konden aanschouwen.
’s Morgens wakker worden en meteen een duik in de zee om echt wakker te worden!
Onze drank was op, dus toen er een toeristenboot aan kwam, vroegen we of hij ons whiskey en rum kon brengen als hij nog een toer zou hebben die dag. De rest van de dag zijn we bezig geweest met vis, krab, mossel, slak en andere schelpdieren vangen zodat we ’s avonds een overheerlijke vissoep konden maken.
Nadat we de volgende dag eerst overheerlijke gebakken banaan hadden gegeten, zijn we een wandeling over de rotsen gaan maken om vervolgens zwemmend terug te gaan. Intussen was al ons eten en drinken op dus vonden we het dat het wel weer tijd was om terug naar de beschaafde wereld te gaan. Dus pakten we onze spullen en zaten we klaar om een langskomende boot aan te houden om mee terug te gaan. De hele tijd vaarden er boten rond om de mooie natuur en zonsondergang te bekijken, maar vanaf het moment dat wij wilden gaan was er geen boot meer te zien. De zon was al onder en we hadden al geaccepteerd dat we nog een nacht, zonder enig eten en drinken, moesten blijven op het eiland. Toen er op het allerlaatste moment een boot aan de horizon verscheen. En konden wij weer terug naar het vaste land!

Terug in Palolem hebben we weer een dag genikst voordat we onszelf weer bij elkaar moesten rapen, 3 uurtjes in de trein zitten en weer op het volgende strand belanden.

Gokarna
Gokarna is een heel klein dorpje aan het strand waar alle jogi’s komen. Dus het heeft een heel relaxt sfeertje, maar het is ook een beetje vreemd dat iedereen hier op het strand joga, hoolahoop, pizzadeegachtigding gooien, jongleren, frisbee en andere vreemde dingen die ze beoefenen. Overal lopen de koeien vredig rond op het strand en de honden zijn constant de liefde aan het bedrijven met elkaar. ’s Avonds wordt er altijd op het strand een vuur gemaakt. De ene avond is er op het hele strand maar 1 vuurtje, waardoor je met zo’n 30 a 40 man samen zit. Iedereen hier bespeeld wel ’n instrument, dus er zijn dan verschillende gitaren, djembee’s, ukelele, mondharmonica, sambaballetjes en allemaal andere vreemde instrumenten. En de andere avonden zijn er meerdere vuurtjes verspreid over het strand, dus dan zit je met een klein groepje op het strand. Het is echt magisch om ’s avonds te gaan zwemmen. Er zit plankton in de zee dat bij beweging oplicht. Dus als je gaat zwemmen dan gloei je helemaal op met allemaal kleine lichtjes om je heen. Ongelooflijk!!
En ’s morgens zit je rustig te ontbijten, in het restaurant met je voetjes in het zand en te kijken naar alle dolfijnen die wat verderop boven het water springen.
In Goa ben ik bij de eerst golf mijn zonnebril op sterkte verloren, dus zijn we een dagje naar het centrum gegaan voor de opticien. Het was een hele leuke wandeling met een Nederlandse man die hier ieder jaar een paar maanden verblijft. Het duurt 4 dagen voordat die klaar is, dus nu zijn we verplicht om 4 hele dagen op het strand door te brengen, arme wij!

Heel veel liefs van Sander en Lynn